เด็กวัยรุ่นคนหนึ่งถูกเลี้ยงดูมาด้วยเงินทอง บิดามารดาไม่มีเวลาให้เพราะเป็นพวกบ้างานทั้งคู่ เด็กคนนั้นเติบโตมาโดยโหยหาความรัก และความอบอุ่น วันหนึ่งมีมือคู่หนึ่งเข้ามาโอบกอดและปลอบประโลม มอบความรักให้เด็กคนนั้นโดยแลกกับเงินตรา
วันหนึ่งเด็กน้อยอยากได้ความรักที่ท่วมท้นกว่านี้ เด็กน้อยเริ่มร้องขอจนมือคู่นั้นสะบัดออก ยิ่งร้องขอ มือคู่นั้นยิ่งผลักไส ผลักไสจนเด็กคนนั้นเข้าสู่ความตายนิจนิรันดร์
.
.
.
"เราจะไปบ้านนั้นกันจริง ๆ เหรอ" ไอ้ซันเอ่ยถามขึ้นหลังจากไอ้เป๋าถามขึ้นเหมือนอับจนหนทาง "แน่ใจได้ยังไงว่าถ้าเราไปแล้วมึงจะได้คำตอบ"
ไอ้ซันหันไปมองไอ้เจที่กำลังเช็ดหน้าเช็ดตาอยู่ "มึงอาจจะแค่ฝันจริง ๆ ก็ได้ เพราะมึงเห็น มึงถึงเก็บเอาไปฝัน มันอาจไม่มีอะไร"
ไอ้ซันเกลี้ยกล่อมไม่หยุด ดูมันไม่ค่อยอยากไปที่บ้านหลังนั้นเอาการ อาจเป็นเพราะคำเตือนจากผีสาวไม่ชอบถ่ายวิดีโอก็เป็นได้ แต่ไอ้เจก็ไม่ยินยอมท่าเดียว มันเอาแต่ส่ายหัวให้กับทุกคำของไอ้ซัน พวกเขาสามคนที่เหลือได้แต่มองหน้ากันไปมา เพราะไม่รู้จะเอาอย่างไรกับสถานการณ์แบบนี้ดี
"มึงไม่ได้เห็นแบบกูนะเว้ยซัน!" ไอ้เจขึ้นเสียง มันลุกขึ้นจากที่นอนมาประชันหน้ากับไอ้ซัน
"ใช่! กูไม่ได้เห็นเหมือนมึงแต่กูแค่เป็นห่วงมึงไม่ได้หรือไงวะ" ไอ้ซันตอบกลับ ใบหน้าที่เคยประดับรอยยิ้มกลายเป็นฉุนเฉียวขึ้นมา "ทั้ง ๆ ที่มึงไม่ต้องสนใจเรื่องพวกนี้ก็ได้ แค่มองเห็นทำไมต้องไปยุ่งด้วยวะ"
เด็กหนุ่มเข้าไปแตะไหล่เพื่อนที่ตะคอกใส่เพื่อนอีกคนเบา ๆ พลางรั้งตัวมันไม่ได้ปะทะคารมณ์กับไอ้เจมากกว่านี้ ฝั่งไอ้ชากับไอ้เป๋าก็พากันจับไหล่ไอ้เจ พวกมันคงกลัวว่าไอ้เจจะเผลอใช้อารมณ์ขึ้นมา ทว่าสิ่งนั้นไม่ได้เกิดขึ้น ไอ้เจเงียบ ทำได้เพียงเงียบหลังจากรับรู้ความเป็นห่วงจากเพื่อน
"กูก็แค่เป็นห่วง" ไอ้ซันทอดถอนใจ "เพราะมึงไม่มีทางรู้เลยว่ามึงจะเจออะไร มึงเข้าใจไหม"
ไอ้เจก้มหน้ามองพื้นก่อนเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน "กูขอโทษที่ใจร้อน ขอโทษที่ไม่ได้นึงถึงความรู้สึกของพวกมึง"
บรรยากาศที่เคยมาคุก่อนหน้าค่อย ๆ จางลง พวกเขาสามคนที่เหลือค่อยสูดหายใจได้เต็มปอดหน่อย แต่พวกเขารู้ดีบทสนทนานี้ยังไม่ได้ข้อสรุป
"แต่กูอยากไปดูให้เห็นกับตา มันอาจจะน่ากลัว แต่ว่ากูมีพวกมึงไม่ใช่เหรอวะ" ไอ้เจมองสบตาเขาก่อนมันจะหันไปสบตาคนอื่น ๆ "กูไม่ได้ตัวคนเดียวสักหน่อย กูไม่ได้เผชิญเรื่องนี้ตามลำพัง"
"พวกมึงไม่มีทางทิ้งกูแน่ ๆ ต่อให้กูดึงดันจะไปคนเดียวก็ตาม" มันยิ้มให้พวกเขา ก่อนที่พวกเขาทั้งหมดจะรวบตัวกันและกัน และกอดกันจนเป็นวงกลม
เป็นอันได้ข้อสรุปว่าพวกเขาจะไปที่บ้านพักครูร้างหลังริมสระในวันพรุ่งนี้ และหากมีอะไรเกินรับมือพวกเขาจะรีบตรงดิ่งไปหาหลวงอาสมรในทันที .... มันช่างเป็นวันสุดสัปดาห์ที่ยาวนานจนพยัคฆ์อดรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยไม่ได้
เขาไล่ให้เพื่อนไปอาบน้ำอาบท่าก่อนจะไปยกฟูกนอนสำรองมาปูให้เพื่อน ๆ ตามด้วยหมอนและผ้าห่มที่ไอ้เจช่วยหอบหิ้วมาด้วยกัน โชคไม่ดีเท่าไรที่ฟูกนอนบ้านเขามีเพียงสองผืน พวกมันคงต้องตัดสินใจกันว่าใครจะมานอนข้างเขา
เด็กหนุ่มไม่ถือหากจะมีเพื่อนมานอนเกลือกกลิ้งข้าง ๆ ก่อนจะย้ายมานอนคนเดียว เขาก็นอนคั่นกลางระหว่างพ่อแม่มาเนิ่นนาน สี่คนที่เหลือโอน้อยออกกันเพื่อเลือกคนสุดท้ายที่จะเป็นคนมานอนกับเขา สุดท้ายคนที่ต้องแบ่งที่นอนครึ่งหนึ่งกับเขาก็คือไอ้ชา
มันมองหน้าเขาแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะบอกว่าขอสละสิทธิ์แล้วผลักไหล่ไอ้ซันให้ออกมาแทน เขากับมันมองหน้ากันก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา ไอ้ชาให้เหตุผลว่าเขาตัวใหญ่เกินไป มันอึดอัดถ้าต้องนอนกับเขา
ไอ้เป๋าจึงเอ่ยแทรกออกมาอย่างอดไม่อยู่ "ไอ้เจกับกูก็ตัวเล็กมากมั้งไอ้ชา"
ไอ้ชาตวัดสายตามองก่อนจะไม่สนใจพวกเขาอีกโดยการล้มตัวลงไปนอนบนฟูกผืนหนึ่งคนเดียว ทิ้งให้ไอ้เป๋ากับไอ้เจมองหน้ากันเลิ่กลั่กเพราะนี่แปลว่าพวกมันสองคนต้องแบ่งกันนอนบนที่ฟูกนอนขนาดเพียงสามฟุต
รุ่งเช้าเด็กหนุ่มลืมตาตื่นเพราะแรงกอดรัดข้างลำตัว เขานอนนิ่งครุ่นคิดอยู่สักครู่ถึงได้จดจำว่าว่าเพื่อน ๆ มานอนด้วย รวมถึงเจ้าตัวงัวเงียที่นอนกอดแขนเบียดเขาอยู่ จำได้ว่าไอ้ซันติดหมอนข้างมาก พอมานอนกับเขา เขาก็เสียสละหมอนข้างให้แต่มันกลับไม่กอด ดันมานอนกอดเขาเสียอย่างนั้น
เขาลุกจากเตียงอย่างเงียบงันโดยระวังไม่ให้เพื่อนตื่นเพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำ ทว่ากลับมีใครคนหนึ่งตื่นอยู่ก่อนแล้ว ใครคนนั้นนั่งอยู่บนฟูกนอน เขาเอ่ยเรียกแต่มันยังทำนิ่ง จนเขาต้องเข้าไปเขย่าตัวมัน
"ไอ้เจ" เขาเรียกพลางเขย่าตัวมัน เขาส่งเสียงดังขึ้นเล็กน้อยจนไอ้ชาที่รู้สึกตัวง่ายตื่นขึ้น มันงัวเงียมองเขากับไอ้เจ
ไอ้เจเงยหน้ามองหน้าเขา "พี่เขาจะไม่ทิ้งหนูใช่ไหม"
เขานิ่ง ไอ้ชานิ่ง ไอ้เจก็นิ่ง เขามองสบตากับไอ้ชา มันจึงรีบเขย่าแขนปลุกไอ้เป๋าที่นอนอยู่ข้าง ๆ ไอ้เป๋าลืมตาตื่นในที่สุด แต่ก่อนที่มันจะโหวกแวกอะไร มันก็มองเห็นสถานการณ์อันน่ากระอักกระอ่วนระหว่างพวกเขา
"พี่รู้ไหมว่าหนูโดนทิ้งตั้งแต่เด็ก... จนกระทั่งตาย หนูเป็นรองมาตลอด ไม่เคยได้เป็นที่หนึ่งในชีวิตใครเลย แต่ตอนนี้หนูทำได้ใช่ไหม หนูจะอยู่กับพี่เขาได้ใช่ไหม"
ไอ้ชาอยู่ ๆ ก็รู้สึกวิงเวียนขึ้นมา มันยกมือขึ้นปิดจมูกแล้วจับไหล่ไอ้เป๋าแน่น พยัคฆ์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบรุดไปหาไอ้ซันบนเตียง มันตื่นแล้วแต่นอนเกร็งตัวไม่ได้ขยับไปไหนจนเขาต้องเขย่าแล้วประคองมันขึ้นมา ไอ้เจ— หรือใครก็ตามที่อยู่ในร่างมัน หันมองตามทิศทางของเขา
"พี่ไม่สงสารหนูเหรอคะ" มันเอียงคอแล้วยิ้มน้อย ๆ เสี้ยววินาทีหนึ่งเขารู้สึกขนลุกชันขึ้นมา พยัคฆ์ไม่เห็น ไม่มีทางมองเห็น แต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่รู้สึกกลัว
ไอ้ซันที่อยู่ข้าง ๆ จับแขนเขาเสียแน่น นี่มันท่าไม่ดีจริง ๆ มันกลั้นใจพูด "ต่างคนต่างอยู่เถอะครับ ปล่อยเพื่อนผมไปเถอะ แค่มันเห็นคุณไม่ได้แปลว่าคุณจะทำอะไรกับมันก็ได้"
เขามองไอ้เจที่ส่งยิ้มแปลกประหลาดมาให้ มันส่งเสียงหัวเราะก่อนจะส่งเสียงร้องไห้สลับกันจนเขากลัวว่ามันจะเสียงดังจนทำพ่อกับแม่เขาตื่น เขาตัดสินใจไปประชันหน้ากับมัน พยัคฆ์ลุกขึ้นแล้วลงไปนั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าเพื่อนของตนเอง
"คุณอย่าให้ความเห็นใจของเพื่อนผมมาเอาเปรียบมันเลย" เขามองสบตาอีกฝ่าย "คุณต้องการอะไรกันแน่ คุณพูดมาเถอะ คุณพูดได้แล้วนี่"
ร่างไอ้เจเอียงคอไปมาในจังหวะสั่นคลอนหนัก ๆ จนเขากลัวว่าเพื่อนจะคอหัก มันเอ่ยตอบเสียงแหบพร่า "หนูเจ็บจังเลย ทำไมหนูต้องเจ็บอยู่ในกองขี้เถ้าทุก ๆ วัน หนูผิดอะไรเหรอ"
"ทรมาน... ทรมานเหลือเกิน พี่อย่าทิ้งหนูนะ" ถ้อยคำจากปากไอ้เจสั่นสะท้านน่าสงสาร "รักหนูไม่ได้เหรอ พี่แค่รักหนู...."
แล้วไอ้เจก็ล้มพับไปกองกับพื้นอีกรอบ เขารีบเข้าไปประคองเพื่อนไม่ให้มันหัวกระแทกพื้น ไอ้ชาไอโขลกอย่างหนักโดยมีไอ้เป๋าลูบหลังมันไปมา เขามองสร้อยพระบนคอเพื่อน มันแตกกระจายกลายเป็นเพียงเศษซากได้อย่างน่าประหลาดใจ
"กูคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องไปบ้านพักครูนั้นแล้วล่ะ" เขาเอ่ยขึ้นมาเรียบ ๆ เป้าหมายของวันนี้เปลี่ยนไปฉับพลัน วัดที่หลวงอาสมรจำพรรษาอยู่กลายเป็นปลายทางของวันนี้
TBC.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in