สาย 191 ตอนนี้สำคัญกว่าเบอร์ผู้ชายที่อยู่ในมือถือฉัน หลังจากที่เจอน้องโกลเด้น เจ็บแผลเวอะวะจนเห็นกระดูกที่คอ กลิ่นเหม็นเน่าเลือดอาบ เซพลัดหลงมาทางบ้านโนนแย้

เจอสาวน้อย Heathy มาเดินป่า 10 กิโลอย่างอิฉัน เดินทะลุมาเจอน้องเข้า และระหว่างที่อิฉันพยายามเดินถามชาวบ้านแถวนั้น ต่างก็ส่ายหัวกันขวักไขว่ จนกระทั่งรถกระบะสีดำ Toyota ป้ายทะเบียน ฒค 1679 ขับผ่านต้องเหยียบเบรกลงมาช่วย

ระหว่างที่ช่วย ชายฉกรรจ์ผิวคล้ำเสื้อชมพู (พี่พู) เดินทางมาดูหมา อ้างว่า รู้จักเจ้าของหมาที่บ้านหนองไฮใกล้ๆนี้ พยายามโทรถามอยู่ นางอ้างว่าแบตใกล้หมด ฉันเลยอาสาโทรเอง

สักพักชูหน้าจอไอโฟนให้ดูว่าแบตหมดแล้วนะ ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังเปิดดูเบอร์ได้ และโทรออกได้ถึง 2 ครั้ง ฉันโมโหมากแค่ส่งเบอร์ให้ฉันก็จบ จะลีลายืดเยื้อจนแบตหมดทำไม?

ตลอดเวลานางมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่หยุดหย่อน เพราะฉันนุ่งสั้นเสมอหูมาก เซ้นต์ผู้หญิงบอกเลยว่า "มึง Move on เดี๋ยวนี้ฝ้าย ถ้าเขาช่วยได้จริงไม่ยืนทื่อถึง 10 นาทีหรอก"

"ถ้าแบตพี่หมดก็ให้เพื่อนพี่โทรค่ะ ต้องช่วยน้องให้เร็วที่สุด!"

ฉันรีบตัดบทพี่แกระหว่างที่พี่แกถามว่าบ้านฉันอยู่ไหน พี่พูเห็นหน้าฉันตึงเครียดมากเลยเดินไปบอกพี่เสื้อน้ำเงิน (พี่เงิน) อีกที่เกาะพวงมาลัยหน้ารถอยู่ให้ลงมาโทรช่วย

พอฉันขอเบอร์เจ้าของหมา ถามว่าเจ้าของหมาชื่ออะไร บ้านเขาอยู่ไหน ชายฉกรรจ์ทั้ง 2 ก็เฉไฉไม่ตอบ เบี่ยงประเด็นว่า
" เอาเป็นว่าพี่โทรเองนะ พี่ซี้กันกับเจ้าของหมาดีแล้วกันน่า "

ฉันเริ่มโมโหที่นางทั้งสองเอาแต่ยืนคุยกัน มองหน้าหมา เถียงกันว่า ใครกันแน่เป็นเจ้าของหมา อ้าว อิดอก ไหนบอกซี้กันไง อิฉันเลยใช้จังหวะที่ทั้งคู่ถกเถียงกัน ถอยหลังห่างไปยืนจำทะเบียนรถแล้วโทร 191

อิฉัน : คุณตำรวจคะ (เล่าละเอียดยันป้ายทะเบียนรถ) คือหนูกลัวผู้ชาย 2 คนนั้นมากเลยค่ะ หนูต้องทำไงดีคะ?

ตำรวจ : แล้วจะให้ผมทำไงละครับ?

อิฉัน : โอ้ย ทำไงก็ได้ค่ะ หนูเป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยากช่วยหมาแต่ก็กลัวคนแปลกหน้า ไม่รู้เขาช่วยจริงหรือจกตา เอาเป็นว่าถ้าหนูกับหมาปลอดภัย หนูจะไม่โทรไปอีกนะคะ

ตำรวจ: ครับๆ

ความใจร้อนอิฉันเริ่มทวีคูณ ตัดสินใจวิ่งเข้าไปในหมู่บ้านโนนแย้ เจอป้านุ่งผ้าซิ่นสีส้ม กับหลานชาย 1 หญิง 1 กำลังช่วยกันแบกขวดพลาสติกหลายกระสอบขึ้นกระบะสีขาวคันเก่า

อิฉันขอความช่วยเหลือทันที ป้าส้มแกอาสาแว้นมอไซต์มาดูหมาเป็นเพื่อน จนชายฉกรรจ์ทั้ง 2 บอกโทรหาเจ้าของแล้ว ไม่ต้องห่วง อิฉันขอยืนเฝ้าหมาจนกว่าเจ้าของจะมารับโดยดี

แต่ป้าส้มบอกมันค่ำแล้ว อันตรายเดี๋ยวเจ้าของหมาก็มารับเอง ส่วนพี่พูกับพี่เงินมันคนแถวนี้ไม่ต้องกลัว ป้ารู้จัก จากนั้นป้าแกก็อาสาแว้นมอไซต์มาส่ง ระหว่างป้าแกเปลี่ยนรถ เพราะยืมคนข้างบ้านมา 1 ในขี้เมาที่ตั้งวงใกล้ๆมอไซต์ป้าส้ม ชายแก่ก็พูดขึ้นว่า บ้านผุสาวคนนี้อยู่ไส ให้พี่ไปส่งแทนนะ

อิฉันแทบเอารองเท้าขว้างปาก เพราะสายตาชายขี้เมาทั้ง 5 ช่างลวนลามร่างกายฉันจนรู้สึกขยะแขยง ป้าส้มบอกไม่ต้องสนพวกแม่ม ขึ้นรถเดี๋ยวพาแว้น สุดท้ายอิฉันก็กลับบ้านแต่โดยดี ขอบคุณป้าส้มจริงๆ