ออฟฟิศที่ฉันจะไปนั้นอยู่แถวมีนบุรี ซึ่งไกลจากบ้านฉันมาก ๆ จึงต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปให้ทันเวลานัดหมาย คือ 9-10 โมง ฉันออกจากบ้านตอน 6 โมงครึ่ง นั่ง mrt ไปลงสวนจตุจักรเพื่อต่อรถตู้ไปมีนบุรี และนั่งรถแท็กซี่หน้าห้างแฟชั่นไอส์แลนด์เข้าไปยังออฟฟิศ

ขณะนี้เวลา 9 นาฬิกา ฉันได้เดินทางมาถึงที่หมายแล้ว นั่นคือหน้าหมู่บ้านแห่งหนึ่งตามโลเคชั่นที่เจ้านายส่งมา จากนั้นก็โทรไปหาเจ้านายเพื่อให้เขาออกมารับ แต่ไม่มีใครรับสาย ส่งข้อความไปก็ไม่มีใครอ่าน และยามก็ไม่ให้ฉันเข้าไปเพราะฉันไม่รู้บ้านเลขที่ของออฟฟิศ (ทางสำนักพิมพ์ใช้บ้านตัวเองเป็นออฟฟิศ) ทำให้ฉันต้องยืนรออยู่หน้าหมู่บ้านอย่างช่วยไม่ได้

แต่ทว่าสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นบ้านหลังหนึ่งกำลังขนหนังสือลงจากรถ แล้วผู้ชายคนนั้นก็หน้าตาคุ้น ๆ เหมือนเจ้านายฉันเลย ฉันจึงค้นหาใน google อีกรอบเพื่อความแน่ใจ แล้วเป็นอย่างที่คิด บ้านหลังแรกของหมู่บ้านนี้ คือบ้านเจ้านายฉันเอง (สายตาดีมีชัยไปกว่าครึ่ง 5555)

ฉันจึงรีบบอกยามทันทีว่าบ้านหลังนั้นที่ฉันจะไปหา แต่ยามก็ยังไม่ให้เข้าไปอยู่ดี ฉันก็พยายามโทรหาเจ้านายต่อ แต่มองไปแล้วเขากำลังยุ่งกับการขนย้ายหนังสือ ไม่รับโทรศัพท์แน่ ๆ ฉันจึงต้องยืนรอต่อไป สักพักยามก็พูดขึ้นมาว่า บ้านหลังนั้นใช่ไหม แล้วแลกบัตรเพื่อให้ฉันเดินเข้าไป (ขอบคุณยามที่เมตตานะคะ)

เมื่อได้เข้าหมู่บ้าน(สักที) ฉันก็ตรงไปยังบ้านหลังแรกเพื่อเข้าไปทักทายเจ้านาย แล้วได้พูดคุยกันหลายเรื่อง และเรืื่องที่ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจ คือเหตุผลที่เลือกฉันเข้าทำงาน เจ้านายบอกว่ามีคนมาสมัครหลายคน แต่เขาอยากรับแค่คนเดียวเท่านั้น ที่เลือกฉันเพราะว่า ตอนสัมภาษณ์ฉันใช้ภาษาที่ดูเป็นมนุษย์ ไม่ใช่หุ่นยนต์ ดูเป็นตัวของตัวเองและกระตือรือร้น ก็คือเขาไม่ชอบคนที่ใช้ภาษาเป็นทางการมากเกินไป มันดูเหมือนหุ่นยนต์ ไม่เป็นธรรมชาตินั่นเอง

คำตอบของเจ้านายทำฉันแปลกใจอยู่ไม่น้อย เพราะไม่คิดว่าฉันจะได้เข้าทำงานเพราะเรื่องนี้... 

เมื่อพูดคุยกันเสร็จ ฉันก็ได้ดูหนังสือนิทานภาษาจีนจำนวนมากที่ทางสำนักพิมพ์กำลังจะแปลเร็ว ๆ นี้ มีแต่เรื่องน่ารัก ๆ ทั้งนั้น แม้ฉันจะอ่านภาษาจีนไม่ออก ดูแค่ภาพก็ยังรู้สึกสนุก จากนั้นเจ้านายก็ให้ฉันลองเขียนบทความในโน๊ตบุ๊คของเขาดู แต่ทว่าวันนี้มีช่างมาซ่อมไฟที่บ้านพอดี ทำให้ต้องตัดระบบไฟฟ้าหลายชั่วโมง โน๊ตบุ๊คก็แบตหมดพอดีด้วย วันนี้ทั้งวันฉันจึงไม่ได้ทำงานอะไร ได้แต่นั่งพูดคุยกับเจ้านาย แลกเปลี่ยนความคิด กินข้าว และอ่านหนังสือนิทานไปพลาง ๆ จนถึงเวลากลับบ้าน 

ถือเป็นการเข้าออฟฟิศครั้งแรกที่แสนวุ่นวายและสนุกดี^^