ส่วนใหญ่ฉันใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์ต่อการเขียนหนึ่งบทความ เพราะการเขียนบทความในแต่ละครั้ง ฉันต้องหาดูบทความคนอื่นก่อนว่าเขียนถึงประเด็นอะไรบ้าง แล้วฉันต้องคิดหาประเด็นที่ไม่ซ้ำ ต้องหาข้อมูลอ้างอิงที่น่าเชื่อถือมาประกอบการเขียน และต้องคิดประโยคเพื่อตัดเข้าสู่การขายหนังสือแบบเนียน ๆ สิ่งเหล่านี้ล้วนต้องใช้เวลา ตัวฉันเองก็ไม่ถนัดเขียนบทความด้วย ทำให้งานออกมาช้า 

มีบทความหนึ่งที่ฉันใช้เวลาเกือบ 2 อาทิตย์ในการเขียน นั่นคือบทความจากนิทานเรื่องมิตรภาพให้เช่าฟรี ฉันใช้เวลาคิดวิเคราะห์หาประเด็นให้ไม่ซ้ำค่อนข้างนาน เนื่องจากมีคุณหมอ และนักจิตวิทยาเด็กมาวิเคราะห์สิ่งที่แฝงอยู่ในนิทานเรื่องนี้ไปแล้วค่อนข้างครบถ้วนและมีหลักการ ทำให้ฉันรู้สึกกดดัน และคิดไม่ออกว่าจะเขียนประเด็นอะไรดี แต่ท้ายที่สุดฉันก็คิดออกจนได้ งานนี้จึงสำเร็จไปได้ด้วยดี

ตอนนี้ฉันเขียนไปทั้งหมด 5 บทความแล้ว ตามปกติฉันต้องได้รับคำแนะนำเพิ่มเติมเพื่อแก้ไขบทความให้ดีขึ้น แต่ทว่าฉันกลับไม่ได้รับคำแนะนำเพิ่มเติมใด ๆ ซึ่งฉันเข้าใจว่าเจ้านายอาจไม่ว่าง และการสื่อสารทางออนไลน์ก็ไม่สะดวกในการบอกว่าจุดไหนควรปรับแก้ สิ่งนี้เองทำให้ฉันไม่สบายใจทุกครั้งที่เขียนบทความ เพราะไม่รู้ว่าที่เขียนส่งไปมันดีแล้วหรือยัง ทำได้เพียงตั้งใจทำให้ดีที่สุด แต่ฉันรู้สึกภูมิใจในตัวเองเหมือนกัน ว่าฉันก็ทำได้ แม้สิ่งที่ทำจะไม่ใช่สิ่งที่ถนัดก็ตาม และงานสุดท้ายที่รอฉันอยู่ก็ยากพอ ๆ กับการเขียนบทความเลย นั่นคือ การคิดแผนโปรโมทหนังสือในรูปแบบออนไลน์นั่นเอง