เรื่องสั้นปี 1935 โดยนักเขียนจู โยซอบ (주요섭) เป็นอีกเรื่องที่คลาสสิกมาก ๆ อีกเรื่องนึง
อันที่จริงเคยไปยืมอ่านสมัยเรียน แต่นานมากจนลืมเนื้อเรื่องไปแล้ว 555
เมื่อวานนี้มีโอกาสได้นั่งดูหนังเรื่องนี้ที่ฉายในปี 1961 (สักที!) ใน YouTube เลยได้รื้อฟื้นความจำ
เรื่องนี้จะมีตัวละครหลักคือ แม่ อ๊กฮี กับอาจารย์ที่มาเช่าห้องอยู่
แล้วตัวละครรองลงมาก็มีย่า แม่บ้าน คนขายไข่ไก่
ซารังในที่นี้ไม่ได้หมายถึงความรัก แต่เป็นชื่อห้องที่ปกติจะเอาไว้ให้ผู้ชายอยู่
นอกจากนี้ก็เอาไว้รับแขก หรือเอาไว้ให้เด็ก ๆ นั่งเรียนหนังสือ
ส่วนใหญ่จะอยู่ใกล้ประตูหน้าบ้าน
เรื่องย่อจะเขียนตามที่ได้ดูในหนังแล้วกัน
ในเรื่องก็คือ พ่อของอ๊กฮีเสียไปตั้งแต่ก่อนอ๊กฮีจะเกิด (ในเรื่องอ๊กฮีอายุ 6 ขวบ)
แล้ววันนึงก็มีแขกมาเข้าพักที่บ้าน เป็นคุณครูผู้ชาย อ๊กฮีจะเรียกว่าอาจอชี่
แล้วก็ชอบไปเล่นกับอาจอชี่มาก เพราะอาจอชี่ใจดี
มีวันนึงอาจอชี่กำลังกินข้าว (ทางแม่อ๊กฮีจะเป็นคนเตรียมข้าวให้)
อ๊กฮีก็ไปนั่งเล่นในห้องซารัง แล้วก็คุยกับอาจอชี่ว่าตัวเองชอบกินไข่ต้ม
อาจอชี่เลยยกไข่ต้มให้ แล้วบอกว่าอาจอชี่ก็ชอบเหมือนกัน
อ๊กฮีเลยเอาไปอวดแม่ หลังจากวันนั้นแม่ก็จะเตรียมไข่ไก่ให้คุณครูทุกวัน
แม่บ้านของบ้านนี้ก็เป็นแม่หม้ายเหมือนแม่อ๊กฮี ชอบเอากับข้าวมาให้คุณครูกินเพิ่ม
แล้วก็จะมีคนขายไข่ไก่ ที่เวลามาขายไข่ก็จะชอบมาเต๊าะแม่บ้านอยู่เรื่อย ๆ
จนวันนึง แม่กับอ๊กฮีไปโบสถ์วันอาทิตย์ แม่บ้านกับคนขายไข่ไก่ก็แอบมีอะไรกัน
หลังจากนั้น อ๊กฮีมันไปเด็ดดอกไม้แล้วเอามาให้แม่ แต่โกหกว่าคุณครูฝากมาให้ (ร้าย!!!)
แม่ก็เลยเริ่มรู้สึกดี ๆ กับคุณครู แต่ไม่แสดงออก เพราะเป็นแม่หม้ายอะนะ
ส่วนคุณครูก็ชอบแอบชอบแม่เหมือนกัน ระหว่างนี้อ๊กฮีก็จะทำหน้าที่เหมือนเป็นคิวปิด
เอาสิ่งที่ครูพูดไปบอกแม่ ไม่ก็เอาสิ่งที่แม่พูดไปบอกครูตามประสาเด็ก
แต่มีวันนึง ปรากฏว่าคนในหมู่บ้านซุบซิบกันว่าแม่บ้านท้อง
แล้วพ่อเด็กก็ต้องเป็นคุณครูแน่ ๆ เพราะระยะเวลามันใกล้กับตอนที่ครูย้ายมาพอดี
ย่าของอ๊กฮีเลยบอกให้แม่ไล่แม่บ้านออก แล้วก็ให้ครูย้ายไปอยู่ที่อื่นด้วย
บังเอิญว่าแม่อ๊กฮีมาได้ยินตอนแม่บ้านกำลังคุยกับคนขายไข่ไก่ว่า ลูกในท้องเป็นลูกของใคร
ก็เลยดีใจว่าครูไม่ใช่พ่อเด็ก รีบเอาข่าวไปบอกคุณย่า
แต่ย่ากลับบอกว่าให้ครูออกไปน่ะดีแล้ว เพราะขืนอยู่ต่อไปคนข้างนอกเขาก็เอาไปนินทาได้
พี่ชายของแม่อ๊กฮีมาคุยกับย่าว่าอยากให้แม่อ๊กฮีแต่งงานใหม่
แต่ตอนแรกย่าไม่ยอม เพราะถือว่าแม่อ๊กฮีแต่งเข้าบ้านตัวเองแล้ว ตัวเองมีสิทธิ์ตัดสินใจ
ตอนหลังย่าป่วย เลยบอกแม่ว่า แต่งงานใหม่ก็ได้ ไม่เป็นไร
คุณครูแอบส่งจดหมายรักมาให้แม่ ซึ่งแม่ก็ดีใจมาก แต่ยังนึกเป็นห่วงแม่ผัว
ก็เลยปฏิเสธคุณครูไป (เอ้า!) แล้วตัวเองก็มานั่งร้องไห้ เศร้าโคตร ๆ
ตอนสุดท้ายครูต้องกลับบ้านเกิดตัวเองเพราะแม่ป่วย เรื่องราวความรักก็เลยจบลง
เรื่องนี้ก็ทำให้เห็นสถานะของผู้หญิงชัดเจนมาก
พอแต่งเข้าบ้านสามีแล้วก็ถือว่ากลายเป็นสมาชิกของครอบครัวใหม่ 100%
หลังจากสามีตายก็ยังต้องคอยดูแลแม่สามีอยู่ ไม่สามารถกลับเข้าไปบ้านเดิมของตัวเองได้
จะแต่งงานใหม่ ถ้าแม่สามีไม่อนุญาตก็แต่งไม่ได้อีก
หนังเรื่องนี้ที่น่าสนใจอีกอย่างคือ ผู้กำกับกับคนที่แสดงเป็นแม่ ในชีวิตจริงเป็นสามีภรรยากัน
ที่พีคสุดคือ เคยโดนเกาหลีเหนือลักพาตัวไปเว้ย!!! คือคิมจองอิล ผู้นำคนที่ 2
สนใจในอุตสาหกรรมภาพยนตร์มาก เลยลักพาตัว 2 คนนี้ไป ให้ไปทำหนังให้
(แต่คนเกาหลีใต้บางคนก็บอกว่า ผู้กำกับเนี่ยอาจจะไปเองเพราะเกาหลีเหนือให้ทุนทำหนังไม่อั้น)
แต่เอาเป็นว่าหลังจากอยู่ที่เกาหลีเหนือนานหลายปีก็หนีออกมาได้ตอนไปโปรโมตหนังต่างประเทศ
พีคในพีคไปอีก!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in