- สีฟ้า สีแดง สีดำ -

ฉันยืนอยู่บนดาดฟ้า เท้าแขนบนเหล็กกันคนตกลงไป ทอดสายตามองท้องฟ้าสีครามที่ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีแดง

พรุ่งนี้มีเรียนเช้านี่ วันนี้กลับไปต้องรีบเคลียร์งานแล้วก็รีบนอน มีงานต้องส่งหรือเปล่า ไม่มี แล้วต้องอ่านอะไรมาก่อนเรียนด้วยมั้ยนะ

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองท้องฟ้าอีกครั้ง นกบินผ่านไปสองสามตัว คงกำลังมุ่งหน้ากลับบ้านของพวกมันล่ะนะ

"อยากปิดเทอมแล้ว…"

ว่าพลางหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเช็กข้อความ พอเห็นว่าไม่ได้มีใครส่งอะไรมาตามปกติเลยสลับไปแอปกล้องถ่ายรูปเพื่อจับภาพท้องฟ้าที่ถูกย้อมเป็นสีแดงไว้

แล้วก็เอาไปลงสตอรี่สักหน่อยดีกว่า

ฉันเข้าอินสตาแกรมแล้วเปลี่ยนแอคเคานท์เป็นแอคหลักที่มีเพื่อน ๆ ฟอล ปัดซ้ายแล้วเลือกรูปที่ถ่ายล่าสุด ก่อนจะกดเผยแพร่แล้วผละจากหน้าจอมองท้องฟ้าอีกครั้ง

รีบกลับบ้านดีกว่า…

ก่อนจะได้ทันทำอะไร ฉันเห็นแจ้งเตือนว่ามีคนรีพลายสตอรี่ที่เพิ่งจะลงไปได้ไม่ถึงนาทีดี ชื่อผู้ใช้ทำให้ใจฉันเต้นแรง

'ยังอยู่ที่มหาลัยเหรอ' ทางนั้นว่ามาแบบนั้น

'ใช่ อยู่บนดาดฟ้าตึกคณะเราอะ' ฉันพิมพ์ตอบกลับไป

'เราก็ยังไม่กลับ'

จากนั้นทางนั้นก็เหมือนจะพิมพ์ ๆ ลบ ๆ ข้อความอยู่ ฉันเลยยังไม่ได้พิมพ์อะไรตอบไป

…

'เดี๋ยวเราขึ้นไปหาดีกว่า'

ขึ้นมาหา? บนนี้เหรอ? สองคน?  ใจฉันมันยิ่งเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าร้อนผ่าว แก้มแดงไม่รู้เพราะอาทิตย์ตกหรือเป็นเพราะฝั่งนั้นกันแน่

ยังไงก็พิมพ์อะไรตอบไปสักหน่อยก่อนเถอะ

คิดพลางรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงกลับมา แล้วพิมพ์ตอบไปสั้น ๆ

'จะรอนะ'

ไม่นานประตูดาดฟ้าก็เปิดออก ฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันไปมอง

ร่างเล็กของเพื่อนสนิทที่ปรากฏอยู่หลังประตูเหล็กหอบหายใจเบา ๆ เพราะการจะขึ้นมาดาดฟ้าต้องขึ้นลิฟต์แล้วเดินขึ้นบันไดมาอีก 4 ชั้น

ฝั่งนั้นเดินตรงมาหาฉัน มายืนเท้าแขนมองดูท้องฟ้าที่ถูกย้อมเป็นสีส้มแดงข้าง ๆ

"ยังไม่กลับบ้านเหรอ" ฉันถาม

"จริง ๆ ก็กำลังจะกลับแล้วล่ะ แต่เห็นสตอรี่ก่อน เลยคิดว่าขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อนดีกว่า"

"ก็ไม่ได้เหงาขนาดนั้นสักหน่อยนะ"

"แต่ก็คิดว่ามองพระอาทิตย์ตกจากดาดฟ้าตึกเรียนคงจะสวยมากนี่นา ขนาดเธอยังขึ้นมาทุกวัน"

เพื่อนสนิทฉันตอบโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้า สายตาอ่อนโยนทอดมองผ่านตึกรามบ้านช่องต่าง ๆ จนไปสุดเส้นขอบฟ้า ใบหน้าที่สวมแมสก์ทับอาบแสงอาทิตย์

"อืม ก็จริง"

…

ความจริงจิตใจฉันแทบไม่ได้จดจ่ออยู่กับทิวทัศน์ของเมืองยามสนธยาตรงหน้าที่อีกฝ่ายพูดถึงเลยแม้แต่น้อย เพราะมีสิ่งสวยงามจนทิวทัศน์ใด ๆ เปรียบไม่ได้อยู่ข้าง ๆ ฉันแล้ว

สายตาอ่อนหวานคู่นั้นกำลังจ้องมองไปยังอะไร

เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันอยากจะรู้จริง ๆ

คงจะไม่ได้คิดเหมือนฉันใช่มั้ย

ไม่หรอก ไม่มีวัน

มือน้อย ๆ ที่เกาะราวกั้น อยากจะใช้มือของฉันไปกุมมันไว้

ไหล่น้อย ๆ ที่อยู่ข้างๆ อยากจะซบหัวของฉันลงไป

แสงสีส้มแดงจากตะวันที่กำลังตกดินอาบไปทั่วทั้งเมือง ถ้านี่เป็นซีรี่ส์โรแมนติก ฉันก็คงจะสมหวังใช่มั้ย…

"มีอะไรรึเปล่า"

อีกฝ่ายถาม ฉันคงจะจ้องมากไปสินะ

"เปล่าหรอก…ไม่มีอะไร" แน่นอนว่าฉันปฏิเสธ

อีกฝ่ายมองหน้าฉันเหมือนไม่เชื่อ ดวงตาคู่นั้นจ้องเข้ามายังนัยน์ตาของฉัน

แบบนี้ใครจะไปทนไหวกันล่ะ

"งั้นกลับบ้านกันมั้ย หกโมงกว่าแล้ว" อีกฝ่ายพูดต่อ

"กลับไปก่อนเถอะ นี่คงอยู่ต่ออีกสักสิบห้านาที" ฉันตอบ สีฟ้าซึ่งบ่งบอกถึงกลางวันหมดไป เป็นท้องฟ้าสีแดงที่ค่อย ๆ จะกลายเป็นสีดำของยามวิกาลแทน

"งั้นก็เจอกันพรุ่งนี้นะ กลับบ้านดี ๆ ล่ะ"

"อืม กลับบ้านดี ๆนะ"

ฉันยืนโบกมือส่งร่างเล็กจนประตูดาดฟ้าปิดลง แล้วหันกลับไปมองทิวทัศน์ของเมืองที่กำลังจะเข้าสู่ราตรี ปล่อยให้ความคิดหลั่งไหลออกไป

ฉันตกหลุมรักเพื่อนสนิทของตัวเอง

ฟังดูเป็นเรื่องที่ไม่มีทางลงเอยกันแบบคู่รักได้ ฉันก็ว่างั้นแหละ

ฉันยืนอยู่บนดาดฟ้า เท้าแขนบนเหล็กกันคนตกลงไป ทอดสายตามองท้องฟ้าสีแดงที่ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีดำ