- เวทมนตร์ -

Trigger Warning: Depression, Mental illness, Suicide

         เธอเชื่อเรื่องเวทมนตร์ไหม?

         เสียงแหบแห้งลอดผ่านออกมาจากริมฝีปากของบุคคลปริศนา ไออุ่นที่ปะทะใบหูทำให้ขนลุกซู่ไปทั่วร่างกาย ฉันรีบหันหัวขวับเพื่อตามหาว่าคนคนนั้นเป็นใคร...

         เบื้องหน้าปรากฏเพียงความว่างเปล่า ฉันหันซ้ายหันขวา เผื่อว่าบุคคลปริศนาคนนั้นจะยังคงอยู่รอบ ๆ ...

         แต่นั่นก็ทำให้ฉันค้นพบว่า ณ สถานที่แห่งนี้นั้น มีเพียงตัวฉันคนเดียว

         สิ่งรอบกายนั้นมีเพียงความว่างเปล่า ฉันก้มลงมองสิ่งที่น่าจะเป็นฝ่ามือของตัวเอง

         ตัวฉันนั้นก็คือความว่างเปล่าเช่นกัน...

         หลังรู้ว่าตัวเองก็ไม่ต่างอะไรจากสิ่งรอบข้างที่มีแต่ความว่างเปล่า ความรู้สึกว่าสติของฉันกำลังจะแตกสลายออกเป็นเสี่ยง ๆ และความเจ็บปวดเล่นผ่านร่างกายที่ไม่มีอยู่จริง กัดกินจิตใจฉันจนกำลังจะพังทลาย

         ทันใดนั้น จู่ ๆ ความอบอุ่นแบบเดียวกับที่ฉันรู้สึกในตอนแรกก็ปะทะยังท้ายทอย ฉันสะดุ้งเฮือก

         ...

         ฉันลืมตาเบิกโพลง หอบหายใจหนัก หันมองซ้ายขวาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนที่บ้าน ฉันพยายามทำใจของตัวเองให้เย็นลง เม็ดเหงื่อเย็น ๆ ที่ผุดขึ้นตามใบหน้าไหลย้อยลงไปตามลำคอที่ยังคงสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นแบบแปลก ๆ หัวใจเต้นแรงราวกับกำลังจะระเบิดออกมา

         ฉันก้มมองฝ่ามือทั้งสองข้างของตัวเอง มือคู่นี้ที่เหมือนจะคว้าอะไรบางอย่างไว้ได้นั้น กลับมีเพียงความว่างเปล่า...

         หลังจากลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาอาบน้ำแต่งตัว ฉันคว้าโทรศัพท์มือถือที่ไร้ซึ่งการแจ้งเตือนใด ๆ นาฬิกาบอกเวลา 16.20 น. เก็บใส่กระเป๋ากางเกง สวมรองเท้าที่ถอดไว้หน้าประตูห้อง แล้วเปิดประตูออกไป…

         ระหว่างที่ฉันเดินไปตามท้องถนนที่ไร้ซึ่งผู้คน ประโยคหนึ่งยังคงดังก้องอยู่ในความคิด

         เธอเชื่อเรื่องเวทมนตร์ไหม?

         ทุกครั้งที่เสียงนั้นดังขึ้น ร่างกายฉันก็ขนลุกซู่กับความรู้สึกอบอุ่นแบบแปลก ๆ ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย แต่ไม่ว่าจะเค้นสมองนึกเท่าไหร่ ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

         ฉันเพียงแต่รู้สึกว่า... ร่างกายฉันถวิลหาความอบอุ่นนั้น แต่จิตใจกลับรู้สึกหวาดหวั่น...

         กลัวลมหายใจนั่น ที่ตามหลอกหลอนฉันโดยที่ไม่มีสาเหตุ… กลัวความอบอุ่นนั่น ที่ทำให้ฉันเสียวสันหลังวาบ

         กลัว… ที่จะได้ยินประโยคนั้นในโลกของความเป็นจริง

         รู้ตัวอีกที ขาทั้งสองก็พาฉันมาหยุดที่สวนสาธารณะที่มาเป็นประจำ สถานที่แห่งนี้ที่มีต้นไม้ใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่กลางสนามหญ้ายังคงไร้ซึ่งผู้คนอยู่ตามเคย ใบไม้ปลิวล่องไปตามสายลมอ่อน ๆ ท้องฟ้ายามสนธยาถูกย้อมเป็นสีอมชมพู

         การมองท้องฟ้าเป็นวิธีเดียวที่ทำให้ใจฉันสงบ เป็นเพียงห้วงเวลาเดียวที่เสียงซึ่งตามหลอกหลอนนั่นจะทำอะไรฉันไม่ได้

         ถึงอย่างนั้น ฉันยังคงครุ่นคิดกับตัวเอง โลกนี้มีเวทมนตร์อยู่หรือเปล่า?

         บางทีท้องฟ้าสีชมพูข้างบนนั้น ก็อาจจะเป็นสัญญะของเวทมนตร์บางอย่าง

         ถ้าฉันมีเวทมนตร์ก็คงจะดีสิ

         ฉันจะขอให้…

         ฉันอยากจะลืมทุกอย่างแล้วใช้ชีวิตตามแบบตัวละครที่เคยอ่านเจอในหนังสือ

         หรือบางที…

         ฉันอยากจะขอให้ตัวเองไม่ต้องเกิดมาลืมตาดูโลกนี้เลย…

         อย่างนั้นก็คงจะดี

         ฝ่ามือทั้งสองยกขึ้นทาบกันและล้อมรอบลำคอ แรงกดส่งผ่านความเจ็บปวดจนเกิดเป็นรอยแดงบนผิวหนัง อุณหภูมิจากฝ่ามือชื้นเหงื่อทำให้ฉันเข้าใจถึงความอบอุ่นที่ตามหลอกหลอนมาตลอด สิ่งที่ฉันหวาดกลัวแต่กลับถวิลหาและเฝ้าคอย สิ่งที่ฝ่ามือทั้งสองพยายามจะไขว่คว้า ฉันเข้าใจมันทั้งหมด

         แรงกดที่มากขึ้นทำฉันหายใจลำบาก ความรู้สึกราวกับการรับรู้ของฉันกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ นั้นแสดงออกผ่านริมฝีปากที่ยกยิ้มขึ้น…

         ดวงตาที่เบิกโพลงจ้องมองท้องฟ้าสีชมพู ราวกับกำลังสื่อสารกับมัน

         โลกนี้คงจะมีเวทมนตร์อยู่จริง ๆ สินะ…

         …………

         ………

         ……

         …

         .