เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
กบฏไร้เดียงสาccttiana
โพสต์นี้มีเนื้อหาที่อาจไม่เหมาะสมกับเยาวชน 3 ตามจริงก็แอบรู้สึกผิดนะแต่ทำไงได้
  • เธอไม่ได้อยากมีแฟนจริง ๆ อันนี้ไม่ได้โกหกแค่อยากประชดคนที่บ้านก็เท่านั้นเองอะไรก็ห้ามไปหมด อันนั้นไม่ได้ อันนี้ไม่ได้ ทำเหมือนเธอเป็นไข่ในหิน

    มัน-น่า-เบื่อ

    ผู้การสาวอ้าปากค้างกับคำตอบเฉลยของเพื่อนสนิทตรงหน้า แปลว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้มันมีแฟนไปทั้งหมดเพื่อประชดพ่อมันแค่นั้น

    แอบมีแล้วไม่บอกด้วย แต่แม่มันรู้เพราะมีหนุ่มมาส่งที่บ้านบ่อย นี่ยังไม่นับรวมกับวีรกรรมแอบหนีเที่ยวกลางคืน โดดเรียน หรือแม้กระทั่งโกงข้อสอบปลายภาคอีกนะ


    …พระเจ้าช่วย…


    “ฉันก็หลงคิดว่าแกแค่อยากเปลี่ยนผู้ชายตามอารมณ์สตรีอยากมีหนุ่มในสต๊อก” 

    “เดี๋ยวเถอะยัยบ้าฉันไม่ได้ใจง่ายขนาดนั้น ที่เปลี่ยนเพราะหนึ่งเลยเจ้าชู้และสองทัศนคติไม่ได้ แต่ละคนบ้งมากพอคุยกันไปนาน ๆ เป็นแกคงจะทนหรอก ต่อให้คบแค่ผ่าน ๆ ถึงยังไงก็มีสถานะว่าเป็นแฟน เราควรให้เกียรติเขาบ้าง” 

    เฮลก้าเท้าคางมองเพื่อนสนิทที่เปลี่ยนท่าทีเป็นแม่พระ มันก็จริงอย่างที่บอกไม่ว่าใครก็ควรให้เกียรติ แต่ถ้าสันดารเหี้ยก็อีกเรื่องหนึ่งเราก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าอีกฝ่าย

    “โอ้โห้นางฟ้าสุดไรสุด แล้วงานนี้แกโทรบอกแฟนแกหรือยัง” 

    เกรเทลเม้มปากชั่งใจ

    “ยังนะสิ” 

    ร่างบางพิงผนักเก้าอี้เงยหน้าถอนหายใจเสียงดังไม่รู้จะเอายังไง การบอกเลิกรอบนี้มันตลกเกินไป

    “เพราะตามที่พี่ฮันเซลบอกถ้าไม่อยากมีปัญหาเยอะก็แค่ส่งข้อความหรือโทรไปหา ตราบใดที่ไม่ได้เจอกันต่อหน้ามันก็ง่ายไง” 

    “ฉันรู้เว้ย” 

    เกรเทลเริ่มรู้สึกปวดหัว บางทีเธอก็อึดอัด บางทีก็น้อยใจ ที่พ่อไม่ยอมให้เธอทำอะไรสักอย่าง

    “แต่ถ้าเจอกันก็จะมีคำถามนั้นนี้ตามมา อันนี้พูดในกรณีที่อีกฝ่ายไม่ยอมเลิกนะ” 

    เอาตามจริงเธอก็ไม่มั่นใจหรอกว่าอีกฝ่ายเขารู้สึกยังไง เพราะตัวเธอก็ไม่ได้รู้สึกชอบหรือรักจนถึงขั้นเลิกไม่ได้

    “ช่างแม่งเถอะ ส่งข้อความไปให้มันจบ ๆ แล้วกัน เหนื่อยที่ต้องมานั่งคิดมาก” 

    มือบางหยิบกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาควานหามือถือจากนั้นก็กดหาแชทของบุคคลในบทสนทนา ที่อีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้จะกลายเป็นอดีตแฟนเก่า

    ผู้การสาวมองเพื่อนสนิทของตนเองที่กำลังกดมือถือรัว ๆ เธอยกถ้วยชาขึ้นจิบพลางจิ้มกินขนมเค้กที่พนักงานเพิ่งเอามาเสิร์ฟให้

    “เสร็จล่ะ” 

    เฮลก้าขมวดคิ้วเงยหน้ามองคนตรงหน้า เธอเพิ่งจะกินเค้กไปได้แค่คำเดียวเองไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

    “ไวดีแท้ แล้วอีกฝ่ายว่าไง” 

    “ก็กดอ่านทันทีที่ฉันส่งไปนะ แต่ฉันขี้เกียจต่อความเยอะเลยกดออกแล้วบล็อคเขา” 

    ถึงกลับร้องหู้ยในใจไม่คิดว่าเพื่อนสาวจะเด็ดขาดเบอร์นี้ ก็ดีจะได้ไม่ต้องมาปวดหัว

    “บร๊ะใจเด็ดดีแท้ ถามหน่อยเถอะรู้สึกผิดไหมยัยเกรย์” 

    “ตามจริงก็แอบรู้สึกผิดนะแต่ทำไงได้ ตอนนี้มานั่งคิดดี ๆ ฉันว่าควรหยุดหาแฟนประชดป๊าได้แล้ว เพราะที่คบ ๆ มาแต่ละคนก็ไม่ได้ชอบทั้งนั้น ดูนิสัยไม่ดีเนอะ ก็กลัวเหมือนกันนะว่าอนาคตพอคบใครจริงจังจะโดนแบบนี้คืนบ้าง” 

    ถ้าคนรอบตัวจะบอกว่าเธอเหี้ยเธอก็ไม่ว่าอะไร

    แต่เวลาที่เธอคบกับใครเธอก็ไม่ได้สับรางหรือแอบมีใครคนอื่น คบก็คบทีละคน เลิกก็เลิกทีละคน และยังดูแลอีกฝ่ายเป็นอย่างดี เพียงแค่ไม่ได้รู้สึกรักเขา 100%

    เรื่องของเวรกรรมสำหรับเธอมันค่อนข้างจริง ใครเคยทำอะไรไว้ก็จะได้รับแบบนั้นคืนเพียงแค่มันจะมาเร็วมาช้าตอนไหน แล้วเรายังต้องชดใช้ไปอีกนานแค่ไหนก็ไม่มีใครรู้

    “เอาน่ะก็แค่เริ่มต้นใหม่ให้ดี ไม่กลับไปทำแบบเดิมและทำบุญทำทานเยอะ ๆ เผื่อจะช่วยส่งเสริมให้เธอเจอคนดี” 

    สองสาวนั่งปลอบใจพูดคุยเรื่องนี้ไปอีกพักใหญ่จนเวลาล่วงเลยมาถึงสองทุ่มครึ่ง

    “แล้ววันนี้เธอกลับยังไงยัยเกรย์ ให้ฉันไปส่งไหมนี่ก็มืดแล้วอันตรายแถมรถเยอะด้วยแถวนี้” 

    สาวผมบลอนด์เอ่ยถามเพื่อนผมสั้นตรงหน้า ตั้งแต่เรียนจบ High School เกรเทลก็ไม่เคยกลับมาไว้ผมยาวอีกเลยนางพูดแค่ว่า

    อยากลองไว้ผมสั้น

    “ไม่เป็นไรฉันกลับเองได้ บ้านฉันกับแกอยู่คนละฝั่งเลยเสียเวลาขับรถไปมาพรุ่งนี้แกก็ทำงานด้วยอย่ากลับดึก” 

    คนตัวเล็กกว่าเอ่ยปฏิเสธเพื่อนทหารอย่างสุภาพเธอไม่ชอบให้ใครมาลำบาก เธอค่อนข้างขี้เกรงใจและไม่อยากติดหนี้บุญคุณกับใคร

    “แน่ใจนะว่าไม่อยากให้ฉันไปส่งแกที่บ้าน

    แต่เฮลก้าก็ยังคงถามด้วยความเป็นห่วง มันไม่ได้ลำบากอะไรกับอีแค่ขับรถ

    “เออตามที่ฉันพูดนั้นแหละไม่ต้องไปส่ง” คนในเครื่องแบบพยักหน้าเข้าใจ

    “ก็ได้ แต่ถึงบ้านช่วยส่งข้อความบอกด้วย” 

    แม้จะไว้ใจให้กลับบ้านเองโดยที่เธอไม่ได้ไปส่ง แต่ยังไงก็ยังเป็นผู้หญิงแถมไม่มีศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวเกิดมีโจรปล้นหรือฉุดขึ้นมาคงไม่ดีแน่

    เพื่อให้สบายใจก็ช่วยส่งข้ออความบอกสักนิด อย่างน้อยจะได้รู้ว่าถึงบ้านอย่างปลอดภัย

    “อื้มไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงวันนี้ก็ขอบคุณมากที่ออกมาคุยทั้งที่แกก็ไม่ค่อยมีเวลาพัก” 

    ร่างบางเตรียมลุกขึ้นยืนเพื่อจะไปขึ้นรถโดยสารประจำทางหน้าร้านกาแฟ จัดชุดตัวเองให้เข้าที่ บิดตัวเล็กน้อยเพื่อลดอาการเมื่อยขบเนื่องจากนั่งบนเก้าอี้นาน

    “ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเพื่อนฉันแล้วย่ะ ต่อให้บุกน้ำลุยไฟฉันก็จะมาหาแก” 

    “ค่ะผู้การ!” 


    ------

    กดหัวใจ ​❤️ หรือคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ได้นะคะ

    ***หากพบคำผิด แปลพลาด แก้ไขหรือติชม โปรดคอมเมนต์อย่างสุภาพไรท์ยินดีปรับปรุงแก้ไขค่ะ


    𝑻𝒂𝒍𝒌 𝒘𝒊𝒕𝒉 𝒘𝒓𝒊𝒕𝒆𝒓

    อย่าว่าใครเลยเพราะตัวละครของไรท์ทุกตัวมีเหตุผลของตัวเอง ฉะนั้นปล่อยตัวปล่อยใจและถอดสมองอ่านนะคะ🤣

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in