ตามคิวแล้วเธอจะถูกนำไปประมูลขายตอนเย็นในอีก 1 อาทิตย์ ฉะนั้นเธอต้องวัดดวง ภาวนาว่าแต้มบุญที่สะสมมาจะยังไม่หมดเอาในตอนนี้หรอกนะ ยอมไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า ยังไงเธอปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมได้ง่าย
โอ้จีซัส อมิตาพุทธ พระอัลเลาะห์ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ โปรดช่วยลูกด้วย
เมื่อเวลาที่รอคอยก็มาถึง เกรเทลจึงขอเข้าห้องน้ำบ้าง โชคดีที่คนมาคุมเธอเป็นผู้ชายร่างเล็กผอมแห้งมาก ดูเขาขี้โรคชัดเจนเหมือนว่าสวรรค์จะยังใจดีกับเธอ ก้อนเนื้อทางซ้ายเต้นตึกตักโล่งอกที่ไม่ใช่ผู้ชายหุ่นหนาตัวใหญ่ ไม่งั้นคงลำบากกว่านี้เป็นร้อยเท่า
“เฮ้ เมื่อกี้ของที่โกดังหายช่วยไปหาที” อยู่ ๆ ก็มีเสียงเรียกให้คนทั้งคู่ต้องหันไปมอง
…นายหัวผัก…
ใช่ มันเป็นสมญานามที่เธอตั้งให้วันนี้เองแม้ใจอยากเรียกเขาว่านายตะไคร่น้ำ แต่เวลาเอ่ยชื่อมันคงจะดูยาวเกินไปหน่อย
“แล้วทาสคนนี้ล่ะนาย”
“เดี๋ยวข้าดูเอง รีบไปคนช่วยมีไม่เยอะ”
ไอฉิบหาย! อะไรกันไม่เหมือนที่คุยกันไว้นิพระเจ้า ไอคนขี้โกง
เกรเทลแอบก่นด่าในใจหน้าตาที่ดูตื่น ๆ ของเธอทำให้ชายหนุ่มแอบขำในใจ
“อะไร? เป็นข้าไม่ดีหรือไง”
ในบรรดาทาสทั้งหมดที่เขาดูแลไอเด็กนี้สะดุดตาเขามากที่สุด ทั้งที่รูปร่างเล็กผอมแห้งเหมือนชาวบ้านทั่วไปแต่สายตาของมันกลับเป็นประกาย มุ่งมั่น ทระนง แถมดูดื้อรั้นเอาแต่ใจ และเหมือนมีความกล้าอะไรบางอย่างที่เขาอธิบายไม่ได้
“…”
ไร้ซึ่งการตอบกลับ ใครมันจะอยากเสวนาด้วยขอเก็บแรงไว้ดีกว่า
“ช่างเถอะรีบเดินไปได้แล้ว”
ไม่พูดเปล่ามือเอื้อมผลักไหล่เล็กให้เดิน แต่จนแล้วจนเล่าก็ไม่เดินสักทีเพราะเธอไม่รู้ทาง เขาขัดใจจึงส่งเสียงจิ๊แล้วกระตุกโซ่คอให้เดินตามมา
เด็กสาวเดินตามหลังแต่ก็ยังแอบมองมือเขาไปด้วยว่าจับโซ่แน่นแค่ไหน เธอจะได้กะแรงกระชากถูกไม่มั่นใจหรอกว่าจะทำได้ไหมแต่ต้องเสี่ยงดู
“ข้าสงสัยว่าทำไมคนอย่างเจ้าถึงถูกนำมาขายได้”
เออ…ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
เธออยากตะโกนออกไปนะแต่ทำได้เพียงตอบในใจเท่านั้น
“ปกติมีแค่สตรี เชลย หรือพวกที่ทำผิดกฎ”
เธอเงยหน้ามองแผ่นหลังของชายตรงหน้าตั้งใจฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ
“แต่สำหรับบุรุษนั้นจะถูกเนรเทศไม่ก็ถูกส่งไปบำเพ็ญประโยชน์หรือขังคุกแทน”
นี่มันระบบการปกครองสมัยก่อนหรือเปล่า ถ้าใช่สถานที่นี้ไม่เหมาะกับเธอเป็นอย่างมาก ยิ่งสำหรับผู้หญิงที่ทันสมัยและมีความเป็นตัวเองสูงมันเหมือนนรกดี ๆ นี่เอง
“ตอนที่ข้าส่งเงินให้กับคนที่พาเจ้ามาข้าตกใจมากเพราะสำหรับบุรุษแล้วการถูกนำมาขายให้เป็นทาสมันช่างน่าอดสูยิ่งนัก”
…หื้มบุรุษ? ว้อท? อะไรนะนายหัวผัก ใครเป็นอะไรนะพูดใหม่อีกทีได้ไหมเหมือนฉันได้ยินไม่ถนัด…
คำถามในหัวของเกรเทลเริ่มผุดเป็นสิบคำถาม
“แม้ว่าเจ้าจะรูปร่างผอมแห้งอย่างกับโครงกระดูก”
“…”
“แต่ผู้ชายอย่างเจ้ายังถือว่าใช้แรงงานได้อยู่ดี”
…ไอบักห่า ฉันเป็นผู้หญิง 100% นี่เอ็งตาถั่วหรือโง่กันแน่ แยกไม่ออกเหรอว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง…
“ข้าสงสารเจ้า สนใจจะมาทำงานกับข้าที่นี่ไหม”
เธอทำหน้าเหวอใส่ ไม่ได้ฟังคำเชิญชวนของคนตรงหน้าเลยสักนิดเพราะเธอกำลังสำรวจร่างกายตนเองอย่างละเอียด คนมันจะไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าตนเองเพศไหน มีดุ้นหรือไม่มีดุ้น และเธอก็ไม่มีทุกอย่างที่กล่าวมาอย่างแน่นอน
“ว่าไง”
“…”
เด็กสาวนิ่งเงียบไม่รู้จะตอบอะไรเพราะใจเธอแค่อยากกลับบ้าน
“งั้นเจ้าก็เก็บข้อเสนอข้าไปคิดคืนนี้ พรุ่งนี้เช้าค่อยบอกข้าแล้วกัน”
ว่าแล้วเขาก็ออกแรงกระตุกโซ่ให้เธอเดินเร็วขึ้นอีก
…กระตุกขนาดนี้คอขาดกันพอดี…
แน่นอนว่าเธอไม่รับข้อเสนอเขาแน่นอนใจยังยึดตามแผนเดิมที่วางไว้ ชายหนุ่มพาเธอมายังห้องน้ำซึ่งมันอยู่รอบนอกไกลออกมาจากบริเวณเดิมพอสมควร
เธอไม่รู้ว่าการไปทำงานกับเขาผลลัพธ์จะออกมาดีหรือเลวร้าย สู้หนีไปตายเอาดาบหน้าหาทางกลับบ้านยังดีกว่า
สำหรับเกรเทลเตรียมตัวพร้อมมาสักพักแล้ว ขอแค่ได้จังหวะดี ๆ กระชากให้โซ่หลุดจากมืออีกฝ่ายก็พอ ตลอดทางเธอเหลือบมองข้างทางเพื่อหวังจะใช้เป็นตัวถ่วงเวลา ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นกล่องลังไม้ กรงเหล็กขนาดใหญ่เล็กวางซ้อนทับกัน เต็นท์กระโจมผ้าใบ และพวกเสาคบเพลิง
เกรเทลเลือกที่จะจัดการธุระตนเองในห้องน้ำให้เสร็จเรียบร้อย สงบสติอารมณ์ให้ใจเย็นแก้ไขไปทีละเรื่อง
ด้วยความที่โซ่ยาวจึงไม่เป็นปัญหาต่อการเข้าห้องน้ำ เมื่อเธอเดินออกมานายหัวผักจึงพาเดินกลับ
ก้าวที่หนึ่ง
“ที่นี่อย่างน้อยแกก็ยังมีที่ให้ซุกหัวนอน”
ก้าวที่สอง
“แต่ที่ข้างนอกนั้นแกก็คงเป็นได้แค่เด็กเร่ร่อน”
ก้าวที่สาม
คนตัวเล็กนับก้าวในใจ ทุกคำพูดที่ผู้ชายคนนี้เปล่งออกมาไม่ได้เข้าหูเธอแม้แต่น้อย เพราะเพ่งสมาธิจับจ้องไปยังโซ่ในมือของคนข้างหน้า
มือบางเอื้อมมือจับโซ่อย่างเบามือโดยไม่ให้เขารู้ตัว จากนั้นก็ก้าวเดินประชิดตัวอย่างช้า ๆ ผ่อนลมหายใจแล้วสูดเข้าลึก ๆ หางตาเหลือบมองทางหนี
จังหวะนั้นเองที่คนตัวสูงเผลอหย่อนโซ่ลง เธออาศัยช่วงเวลานี้กระชากโซ่ออกจากมือคนตรงหน้าอย่างรุนแรงแล้วหันหลังสับตีนหมาวิ่งสุดชีวิต เลือกแทรกตัวเข้าไปตามช่องว่างของกล่องลังและกรงเหล็ก ลัดเลาะไปตามเส้นทางที่เห็นก่อนหน้า หลบตามความมืดที่คบเพลิงส่องไม่ถึง
“เวร! แสบนักไอ้หนู”
------
กดหัวใจ ❤️ หรือคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ได้นะคะ
หากพบคำผิด แปลพลาด แก้ไขหรือติชม โปรดคอมเมนต์อย่างสุภาพไรท์ยินดีปรับปรุงแก้ไขค่ะ
𝑻𝒂𝒍𝒌 𝒘𝒊𝒕𝒉 𝒘𝒓𝒊𝒕𝒆𝒓
เปิดก่อนได้เปรียบไงล่ะ!!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in