เรามีอาการครบทุกข้อ ทุกครั้งที่เราคิดถึงเหตุการณ์วันนั้น ภาพมันจะเข้ามาในหัวเรา มันจะเป็น 3-4 ฉาก จากเหตุการณ์วันนั้น เล่นวนอยู่ในหัวเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราพยายามที่จะไม่รู้สึกอะไรกับมัน แล้วเราก็คิดว่าเราไม่รู้สึกอะไร ไม่รู้สึกอะไรเลย เราจะสามารถพูดถึงเหตุการณ์ในวันนั้นโดยสรุปได้อย่างไม่รู้สึกอะไร แต่ถ้าให้เราลงรายละเอียด เราทำไม่ได้

หลายวันที่ผ่านมานี้ เราพยายามหาวิธีที่จะบอกหมอจิตเรื่องนี้ แต่เราก็คิดไม่ออก เราอยากให้หมอรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้น แต่เราก็พูดออกไปไม่ได้ ไม่สิ เราพูดได้ เล่าออกไปได้ แต่มันจะเล่าไม่จบ เพราะพอเล่าถึงจุดนึง มันจะมีความรู้สึกหนึ่งขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกที่แย่เกินกว่าที่จะอธิบายให้ใครเข้าใจได้ มันแย่มาก แย่จนเราไม่สามารถที่จะเล่าอะไรต่อไปได้อีก — แล้วเราก็คิดขึ้นมาได้ว่า ถ้าเราพูดออกไปไม่ได้ แล้วทำไมเราไม่เขียนล่ะ การเขียนเป็นสิ่งที่เราถนัดมากกว่าการพูด ฟังดูเป็นวิธีที่ดีใช่ไหม แต่เราก็ทำไม่ได้ เราเขียนไปได้ไม่ถึงครึ่งเรื่องด้วยซ้ำ เราก็ต้องหยุด ความรู้สึกอันดำมืดนั้นมันกลับมา เราไม่ได้ร้องไห้ น้ำตาเราไม่ได้ไหล เราไม่ได้เสียใจ แต่มันแค่ฉุดเราลงไปอยู่ในที่ๆ นึง ที่ๆ ไม่มีความสุขหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่นิดเดียว ที่ๆ มีแต่ความตาย ที่ๆ มีแต่ความไม่แน่นอน แล้วมันก็เหมือนกับว่าเรากลับไปอยู่ในเหตุการณ์วันนั้น เรากลับไปเป็นเด็กคนนั้น ภาพ เสียง กลิ่น และความรู้สึกในวันนั้น ทุกๆ อย่าง มันกลับมา

เราอยากให้เรามีความสามารถที่จะจับแขนหมอ แล้วหมอก็สามารถเห็นเหตุการณ์วันนั้นได้ รับรู้ทุกอย่างได้โดยที่เราไม่ต้องพูดอะไรออกไป ... แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้ ถ้าเราอยากให้หมอรู้ ถ้าเราอยากให้หมอเข้าใจ เราก็ต้องเล่า มันมีทางเดียว

หรือไม่ เราก็แค่เก็บมันไว้แบบนี้ ให้มันทำลายเราต่อไป เราคงไม่ได้เกิดมาเพื่อจะมีความสุข เราอาจจะเกิดมาเพื่อทนทุกข์ทรมานอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ตลอดไป จนกว่าจะตาย