มีใครรู้สึกเหมือนเราไหมว่า การสัญจรไปมาบนท้องถนนนี้ เป็นเรื่องที่เสี่ยงอันตรายมากเลยทีเดียว การขับรถรานั้นเป็นทักษะที่ต้องอาศัยประสาทสัมผัสแทบทุกส่วน ทั้งตาสองข้างที่คอยมองสอดส่อง หูคอยเงี่ยฟังเสียงแตรหรือเสียงเครื่องยนต์ คอคอยหันไปมา มือทั้งสองคอยประคองพวงมาลัย เท้าที่ต้องเหยียบคันเร่งสลับเหยียบเบรค จมูกนี่เอาไว้ระแวดระวังว่า วันดีคืนดี ห้องเครื่องยนต์จะส่งกลิ่นไหม้หรือเปล่า

     ไม่นับปากที่หลุดสบถออกมาตอนรถตัดหน้าอีกแน่ะ 

     เหมือนเรากำลังเล่นเกมผจญภัยไม่มีผิด ต่างกันแค่ว่า ในเกม อย่างมากถ้าเกม over ไป เราก็กดกลับมาเล่นใหม่ได้ แต่เกมขับรถบนท้องถนนจริงๆนั้น

     ...มีชีวิตของเราและคนรอบข้างเป็นเดิมพัน

     จริงๆ สมัยที่ยังมีพ่อกับแม่เป็นสารถีอยู่นั้น เราก็ไม่ค่อยรู้สึกเรื่องนี้เท่าใดนัก จนกระทั่งต้องขับรถไปทำงานเอง จึงเริ่มรู้สึกว่า เออ บนถนนนี่ มันอันตรายจริงๆ

     และเมื่อเริ่มรับรู้ เหมือนความทรงจำเก่าๆที่ไม่ดีเกี่ยวกับการใช้รถใช้ถนนก็ค่อยๆกลับมา เช่นเรื่องราวของญาติ(เป็นน้องชายของยาย)เรา ที่ขับรถจักรยานยนต์อยู่ดีๆก็โดนรถบรรทุกเสยจนเสียชีวิต หรือแม้แต่อุบัติเหตุรถทัวร์เมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน ที่พรากชีวิตน้าชายผู้ยังหนุ่มยังแน่นไปทันทีอย่างน่าเสียดาย 

     นอกจากนี้ ในงานกฎหมายที่ทำๆอยู่ ยังต้องข้องเกี่ยวกับเรื่องราวอุบัติเหตุอยู่หลายครั้ง จากที่พบเจอนั้น ความเสียหายอย่างเบาที่สุดคือ ทำให้รถยนต์ยับเยิน ต้องมาฟ้องร้องเป็นคดีความเรียกค่าซ่อมรถ ส่วนที่หนักหนาเพิ่มขึ้นคือทำให้คนที่โดยสารมาในรถนั้นได้รับบาดเจ็บ บ้างก็เป็นแผลฟกช้ำ บ้างก็ขาแขนหัก ที่สยองหน่อยก็...นิ้วขาด

     แน่นอน อย่างร้ายแรงที่สุด คือมีผู้เสียชีวิตอยู่บนท้องถนน 

     แม้แต่เราเอง ก็เคยผ่านประสบการณ์เฉียดตายบนท้องถนนเช่นกัน

     ย้อนกลับไปประมาณสองปีก่อน เราทำงานอยู่ที่จังหวัดจันทบุรี บ้านที่เราพักนั้นอยู่ในซอยแบบ..อยู่สุดซอย ซึ่งชีวิตจะไม่มีอะไรเลย ถ้าการเดินทางมันจะเป็นซอยตรงจากหน้าถนนเข้าไปถึงบ้านพักแบบ ธรรมดาๆ 

          แต่ชีวิตไม่เคยง่ายแบบนั้น

     จากหน้าถนนเข้าซอยไป ก่อนถึงบริเวณบ้านพักสุดซอยนั้น จะมีถนนเล็กๆอีกเส้นตัดผ่าน(อยู่หน้าบริเวณโซนบ้านพักเลยแหละ) เพราะฉะนั้น ก่อนจะเข้าซอยบ้าน ก็ต้องมองซ้าย มองขวา ให้ดีก่อน ว่ามีรถหรือไม่ จึงจะขับตรงเข้าไปได้

     ทีนี้ ในวันหนึ่ง ด้วยความประมาทและอ่อนต่อโลกของเรา เมื่อหยุดรอซักพัก เราก็ออกรถทันทีโดยไม่ทันมองว่า ถนนจากด้านขวานั้น มีรถกระบะคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็ว..ค่อนข้างมาก และก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้น รถกระบะคันนั้นก็เบรคเอี๊ยดดด หยุดก่อนที่จะถึงรถเราอย่างฉิวเฉียด

     ถ้าวันนั้นรถคันนั้นเบรคไม่ทัน เราคงโดนอัดก๊อบปี้ตายอยู่ตรงนั้น (นึกย้อนไปแล้วก็ยังเสียวไส้อยู่เลย)

     ไลน์ไปเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนอุทานเป็นตัวเงินตัวทองด้วยเสียงยาวมากกลับมา 

     ข้อคิดหนึ่งที่เราได้จากเหตุการณ์นั้นก็คือ เวลาจะผ่านทางแยกทางร่วมแบบนี้เนี่ย ใช่ ลำดับแรกเราต้องมองซ้ายมองขวาก่อน ว่ามีรถมาหรือเปล่า ประการต่อมา เมื่อพบว่าไม่มีรถ อย่าได้พุ่งพรวดออกไปทันทีเด็ดขาด เราต้องค่อยๆแหย่รถออกไปทีละนิด เผื่อว่าถ้ามีรถขับมาพอดีเขาจะได้เห็นเรา และชะลอรถได้ทัน 

     หลังจากนั้นก็มีหลายเหตุการณ์ที่รู้สึกว่า การขับรถต้องใช้ความระมัดระวังมากจริงๆ เช่น ในการขับรถเราไม่ควรขับเร็ว เพราะเกิดมีรถจักรยานยนต์ขับตัดหน้าขึ้นมากะทันหัน เราจะได้หยุดทัน(เกิดขึ้นหลายครั้งมาก ดีนะ...ที่ขับไม่เร็ว) หรือการกลับรถแต่ละทีก่อนกลับต้องดูตาม้าตาเรือก่อน หรือเราไม่ควรขับรถชิดรถคันหน้ามากเกินไป เผื่อคันหน้าจอดหรือเกิดอะไรขึ้น จะได้เบี่ยงออกได้ ฯลฯ 

     ที่สำคัญคือต้องมีสติอยู่กับตัวเสมอ ล่าสุด ระหว่างที่เข้าคิวรอเลี้ยวเพราะรถติด เราก็มองซ้ายมองขวาไปเรื่อย รู้ตัวอีกทีเกือบชนท้ายคันหน้า ! ดีนะ ที่เบรคทัน (ขวัญเอ๊ย ขวัญมา) 

     หากเปรียบชีวิตเป็นเกม เรื่องราวบนท้องถนน คงเปรียบได้กับเกมขับรถ 

     ในเกมที่เคยเล่น เกมขับรถโดยมาก มักเป็นเกมแข่งรถ ที่ต้องใช้ความเร็วเป็นหลัก ใครวิ่งเข้าเส้นชัยก่อนจะเป็นผู้ชนะ เราจะต้องบังคับรถ(แข่ง)ของเราให้เร็วกว่าคันอื่น ต้องระวังไม่ให้คันอื่นมาชน และก็ต้องขับไปตามทางที่เกมกำหนดให้ เพราะต่อให้ขับได้เร็วเพียงใด ถ้าขับย้อนศร ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ชนะ 

     แต่ ถ้าซิ่งมากไป ขับไปชนขอบชนทาง ขับตกน้ำตกฟ้า(ใครเคยเล่น mario kart น่าจะนึกออก) ผลก็คือเราแพ้การแข่งขัน ส่วนถ้าแย่กว่านั้นอาจได้เห็นฉากรถระเบิด เกมโอเวอร์ ต้องกลับไปเล่นใหม่ 

     นั่นคือในเกม

     แต่ ในชีวิตจริง เราไม่ได้วัดผู้ชนะกันจากความเร็ว(เว้นแต่คุณมีอาชีพขับรถแข่ง) ในทางตรงข้าม เห็นได้ชัดจากอุบัติเหตุหลายๆครั้งว่า ยิ่งเร็ว ยิ่งแพ้ เพราะเมื่อเกิดอะไรขึ้น ผู้ที่ขับรถเร็วกว่าจะไม่สามารถหยุดรถได้ทัน จนเกิดโศกนาฏกรรมตามมา 

     ...แถมคนขับรถเร็วกว่ายังมีแนวโน้มที่จะเป็นฝ่ายผิดและต้องรับโทษในกรณีมีคดีความกันอีกด้วย

     สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันกับในเกมคือ เราต้องบังคับรถของเราให้ดี ไม่ให้ไปชนคันอื่น และไม่ให้คันอื่นมาชน แล้วเวลาขับไปไหนก็ต้องรักษากฎจราจร ขับตามทางที่กำหนด จะไปขับบนฟุตบาทอะไรแบบนี้ไม่ได้ 

     และที่สำคัญที่สุดก็คือ ชีิวิตเป็นเกมที่ไม่สามารถย้อนกลับ รีเซต หรือเริ่มใหม่ได้หากเกิดอะไรขึ้น อวัยวะที่เสียหายไปแล้วเรียกคืนไม่ได้ ตายแล้วก็ฟื้นกลับมาไม่ได้(เว้นแต่มีปาฏิหาริย์ ซึ่งก็ไม่ได้มีบ่อยๆ)

     ...บางที ถ้าจู่ๆเราหายไปเฉยๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเฟสบุ๊คเราโดนปิด ก็อาจเป็นเพราะเราพ่ายแพ้ในเกมขับรถก็ได้นะ...  

     บางที ในเกมแห่งชีวิตจริงนั้น สิ่งสำคัญที่สุดของเกมขับรถอาจเป็น การทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาชีวิตตัวเองและคนรอบข้างเอาไว้ให้จงได้ และผู้ชนะในเกมขับรถก็อาจจะเป็นผู้ที่ขับรถแล้วโดนใบสั่งน้อยสุด(ฮา) และสามารถรักษาชีวิตและทรัพย์สินของตนเองและคนรอบข้างได้มากที่สุด ก็เป็นได้ 

     ช่วงนี้เป็นช่วงเปิดเทอม รถก็จะเยอะหน่อยในช่วงเช้าและช่วงเย็น(ไม่เคยรู้สึกว่าชีวิตวัยเรียนตัวเองสร้างปัญหาให้คนอื่น จนกระทั่งต้องขับรถมาทำงานช่วงโรงเรียนเปิด ข้าพเจ้าสำนึกผิดแล้ว และข้าพเจ้าก็กำลังชดใช้กรรมอยู่) เพราะฉะนั้นช่วงนี้ จะไปไหนก็เผื่อเวลาไว้นิดหนึ่งนะคะ

     แล้วก็ เวลาขับรถก็ใจเย็นๆ เกิดกระทบกระทั่งกับใครขึ้นมา จากที่เร็วจะกลายเป็นช้า เสียเวลาทั้งสองฝ่าย ยิ่งถ้าทะเลาะกันใหญ่โตลุกลาม ใครคว้าปืนขึ้นมายิงคู่กรณี เรื่องราวจะยิ่งยุ่งไปกันใหญ่ 

     ต้องมีสติ และต้องควบคุมอารมณ์ให้ได้  

     ขอให้ขับรถอย่างมีสติ และขอให้ใช้รถใช้ถนนกันอย่างปลอดภัยทุกคนนะคะ 

     สวัสดีค่ะ

     ก่อนจบ ขออนุญาตประชาสัมพันธ์ เนื่องจากตั้งแต่ประมาณ 2 กุมภาพันธ์ 2566 เป็นต้นมา ทาง minimore เปลี่ยนรูปแบบเว็บใหม่ ผลที่เกิดขึ้นคือ งานเขียนเรา...ไม่มีคนอ่านเลย (คาดว่าหาเจอยาก)ตั้งแต่วันที่ 7 กุมภาพันธ์ 2566 เป็นต้นไป เราจึงตัดสินใจกลับไปเขียนเรื่องราวในบล็อกเดิมของเราแทน คุณผู้อ่านที่ถูกจริตในงานเขียนของเรา สามารถติดตามไปอ่านได้ที่