โรงเรียนเผยอิง..โรงเรียนในความทรงจำ

โรงเรียนเล็กๆ ที่เราเคยเรียนตอนเด็กๆ ชั้นประถมเล็ก - ประถมปีที่ 4 ในวัย 6-10 ขวบ (เมื่อประมาณเกือบ 50 ปีที่แล้ว)

โรงเรียนเผยอิง เป็นตึกที่ดูสวยสง่า มั่นคง ทาสีครีมนวลตา และมีศาลเจ้าอยู่ด้านหน้าโรงเรียน และตั้งอยู่ริมถนนทรงวาด ใกล้ท่าน้ำราชวงศ์ ก่อตั้งโดยสมาคมแต้จิ๋ว เพื่อรองรับการศึกษาของลูกหลานชาวจีน ที่มาพำนักอาศัยและทำมาค้าขายในประเทศไทย

ทุกๆเช้า เราแต่งตัวชุดนักเรียนกระโปรงสีน้ำเงิน เสื้อสีขาว ทานข้าวเสร็จ 7 โมงเศษ แล้วเราก็เดินไปโรงเรียนกับพี่สาวและน้องสาว ระยะทาง 2-3 กม. ถึงโรงเรียนประมาณ 7.40 น. พอโตหน่อย เราก็นั่งสามล้อไปกัน ค่ารถ 2-3 บาทได้

เมื่อเด็กๆ มาถึงโรงเรียน ก็วางกระเป๋าที่โต๊ะประจำตัวในห้องเรียน แล้วก็รีบออกไปวิ่งเล่นกันที่สนามหน้าตึกเรียน บ้างก็พูดคุยกัน

ณ วันที่เราเป็นเด็กตัวน้อยๆ เราจะรู้สึกว่าโรงเรียนกว้างใหญ่มาก มีมุมตึกมากมาย มีมุมที่น่ากลัว น่าตื่นเต้นบ้าง จะเดินไปไหน จะชวนเพื่อนไปด้วย

ที่โรงเรียน จะมีเสียงระฆัง ให้สัญญาณเวลาพักกลางวัน เด็กๆจะวิ่งกรูกัน มาเข้าแถวซื้อก๋วยเตี๋ยวราดหน้า เส้นหมี่น้ำลูกชิ้น ชามละ 0.50-1.0 บาท ต่อด้วย น้ำแดง น้ำเขียว โอเลี้ยง แก้วละ 25-50 สตางค์ ทานกันอร่อยมาก ไม่เบื่อเลย

จำได้ว่า พอ ป.2 อาม่า อายุ 70 กว่าปีแล้ว ท่านแข็งแรง จะเดินจากบ้านที่วงเวียน 22 มาที่ รร เผยอิง หิ้วปิ่นโตข้าวสวยพร้อมแกงจืดหมูสับร้อนๆ มาให้เราทานตลอด ทุกวัน
..แปลกทึ่เราก็ไม่เคยเบื่อเมนูนี้เลย ..

วันนี้อาม่าไม่อยู่แล้ว คิดถึงอาม่าจัง
เราหวนคิดถึงเมนูแกงจืดหมูสับของอาม่าด้วย ?

ตอนเย็นเลิกเรียน เด็กๆกรูวิ่งมาทึ่โต๊ะปิงปองกัน มีสัก 3-4 โต๊ะ วาดฝีไม้ลายมือกันสุดฤทธิ์ ท่าตบโฟร์แฮนด์ แบล็คแฮนด์ เท่จริงๆ พี่สาวเราตีปิงปองเก่งมาก ส่วนเราสายทานขนม และกระโดดเชือก ปกติเราเลิกเรียนบ่าย 3 โมงกว่า ก็เล่นถึงสักบ่าย 4 โมง แล้วก็หิ้วกระเป๋ากลับบ้าน

ตอนกลับจากโรงเรียน เราพี่น้องเดินตัดผ่านตลาดเก่า แล้วมาทางเส้นถนนเยาวราช ผ่านร้านนาฬิกาเก่าแก่ "ศรีทองเยาวราช" ข้างในร้านแอร์เย็นฉ่ำ มีบ่อปลาคาร์ฟอยู่กลางร้าน เจ้าของและคุณลุงที่อยู่ในร้านใจดี ให้เราเข้าไปนั่งเล่น ดูปลาแหวกว่าย นั่งพักระหว่างทางให้หายเหนื่อย สัก 10-15 นาที เป็นช่วงที่มีความสุขมาก ชอบจริงๆ แล้วเราค่อยเดินต่อ กลับบ้านที่ถนนไมตรีจิตต์ แถววงเวียน 22

แต่ละวันในวัยเยาว์ผ่านไปอย่างเรียบง่าย รถไม่ติด ผู้คนยังไว้ใจกันได้ สังคมไม่น่ากลัวนัก เด็กๆอย่างเรา 7-10 ขวบ สามารถเดินกลับบ้านกันเองพี่น้องได้ ปลอดภัยดี

สมัยก่อนการบ้านไม่เยอะนัก พอทำการบ้านเสร็จ
ก็วิ่งเล่น กระโดดเชือกกับเพื่อนบ้านที่วัยใกล้เคียงกัน ไม่ทุกข์ไม่ร้อน ละครค่ำๆจบ เราก็เข้านอนประมาณ 2 ทุ่ม

วันหยุดก็เล่นขายขนมกัน บ้านเราทำขนมครกไข่ขาย เรามีเตาขนมครกเล็กๆ ใส่ถ่านจริง และตอกไข่ ตีไข่ และหยอดแต่ละหลุม แคะขนมครกไข่ใส่บนกระดาษที่เราพับเป็นภาชนะไว้ ขายเพื่อนบ้านประมาณ 50 สตางค์

เพื่อนบ้าน เค้าขายเหมือนกัน เมนูเค้าจะเก๋ๆ ขนมปังทาแยม/เนย/น้ำพริกเผา, บางทึก็เป็นเส้นหมี่ผัด เนื่องจากบ้านเค้าผูกปิ่นโต เค้าก็จะแบ่งอาหารมาขายพวกเรา ก็สนุกสนาน ผลัดกันชิม และฝึกการค้าขายแต่วัยเยาว์ ..

?????