หลับตาลงตรงฝ่าเท้าเขากดหนัก
เขาย่ำยีไสผลักหมดศักดิ์ศรี
เหยียบมิดจมโคลนตมถมธรณี
สำลักดินกลิ่นธุลีเจ็บเจียนตาย

ลืมตามาใต้ฝ่าเท้าเขาสูงส่ง
หนี้จำเพาะเจาะจงคงต้องจ่าย
ขอผ่อนผันแต่พลันต้องเสียควาย
เป็นดอกเบี้ยเรี่ยรายไอ้ควายทุย!

แล้วก็แล้วกันไปอย่าได้คิด
สู้ชีวิตแม้ดินแยกแตกเป็นขุย
ยังฮึดสู้อยู่ทั้งปีมีแรงลุย
นอนทอดหุ่ยทอดแหแค่พอกิน

แล้วก็แล้วกันไปอย่าได้คิด
ศักดิ์น้อยนิดแต่มีเรื่องไม่จบสิ้น
เออหนอ! คนมาตรวจตราเป็นอาจิณ
อยากได้ยินเขามาพูดว่าไร

แล้วก็แล้วกันไปอย่าได้คิด
โดนสะกิดเรียกตัวไปจนได้
เขายื่นห่อสีเหลืองเรืองข้างใน
จงเก็บไว้ให้มิดกิจสำคัญ

แล้วก็แล้วกันไปอย่าได้คิด
ห่อปกปิดมองไม่เห็นเป็นแม่นมั่น
ถือกลับบ้านานไปไม่กี่วัน
เขาพาพวกทั้งกองพันมาถามทวง

แล้วก็แล้วกันไปอย่าได้คิด
เพิ่งเห็นสิทธิ์ฤทธิเรืองคนเมืองหลวง
ทำการใดสำเร็จเสร็จทั้งปวง
แค่เอาห่วงคล้องสองมือยื้อยุดไป

แล้วก็แล้วกันไปอย่าได้คิด
หม่นมืดมิดโศกเศร้าเขาสดใส
จับคนร้ายคือชายอันสูงวัย
หัวหน้าใหญ่ในคดีมีต้นตอ

แล้วก็แล้วกันไปอย่าได้คิด
ในความผิดที่เราไม่ได้ก่อ
เขาทำตามหน้าที่หารีรอ
เอาปืนจ่ออย่าขัดขืนยื่นเงินมา

แล้วก็แล้วกันไปอย่าได้คิด
จองจำติดคุกตะรางวางข้อหา
เพียงเพราะไม่มีเงินซื้อจรรยา
คนบ้านป่าจึงโชคร้ายกลายเป็น “แพะ”