ผืนนากว้างถางถากฝากหยาดเหงื่อ
ปลูกข้าวเพื่อลูกหลานได้อิ่มหนำ
กี่สิบปีที่ปู่สู้ตรากตรำ
เป็นแบบอย่างทางทำได้มีกิน
         ร่องตีนกาและรอยย่นบนหน้าปู่
ดูก็รู้ว่าเหน็ดเหนื่อยเป็นสุดสิ้น
สายชีวิตบิดเส้นเอ็นเข็นผืนดิน
ปล้ำปลุกถิ่นอีสานเฮาให้ยาวยืน
         ผลผลิตนิดน้อยค่อยผลิผล
มีเม็ดฝนหล่นหยาดสาดชุ่มชื่น
มีดวงดาวพราวสุกทุกค่ำคืน
มีหมอลำให้ชื่นมื่นรื่นหัวใจ
        มีพิณแคนแสนเพราะเสนาะเสียง
นั่งเฝ้าเถียงดีดเป่าเคล้าลมไหว
มีเห็ดเผาะเห็ดละโงกโคกพงไพร
มีดอกไม้ในป่าบูชาพระ
       มีงานบุญทุกเดือนเตือนใจพุทธ
เราเร่งรุดมาวัดนัดพบปะ
จัดข้าวปลาปูลาดอาสนะ
บุญชำระเข้าพรรษาค่านิยม
       ชาวอีสานบ้านนอกเขาเลี้ยงลูก
ล้วนพันผูกแต่ไม่ซบประคบประหงม
หัดเรียนรู้อยู่กับดินกินกับตม
ยามฝนพรมให้รีบเร่งเป่งคันนา
       ยามหน้าแล้งแห้งสิ้นผืนดินทุ่ง
จงเร่งมุ่งหาอาหารคนบ้านป่า
ลาบงูสิงยิ่งอร่อยอีกก้อยปลา
กะปอมยักษ์ดักมาสู่กันกิน
       ถึงยามหนาวร้าวรวดปวดกระดูก
แม่ต่ำหูกทอผ้าผวยช่วยอุ่นสิ้น
ตำข้าวเม่าเผาข้าวหลามแว่วยลยิน
สะนูว่าวเจ้าบินเสียงดื้อดึง
       วัฒนธรรมล้ำค่ารักษาไว้
บรรพชนได้สืบสานมานานหึง
สิ่งดีงามตามติดคิดคำนึง
ลูกหลานจึงต้องสานต่อพอเหมาะควร
       ภูมิปัญญาคุณค่าน่าจดจำ
เร่งเรียนรู้ลำนำย้ำถี่ถ้วน
อย่าลืมเหง้ารากเราหลงเรรวน
เลือดเราล้วนอีสานสีโขงชีมูล