It has always been a year with confusion, every single year.

       จนมาถึงทุกวันนี้

       อย่างที่หลายคนบอกว่าชีวิต มันต้องเริ่มต้นตั้งแต่วันนี้ แต่การเริ่มต้น ใช้ชีวิต to live your life มันยาก เพราะการเริ่มต้นใหม่มันยากเสมอ เรากลัวการเปลี่ยนแปลง กลัวการตกต่ำไปสู่จุดที่แย่กว่า ที่เราอุตส่าห์ผลักตัวเองออกมาให้พ้น จากการจมดิ่งในวันนั้น ขึ้นสู่ผิวน้ำ เรากลั้นหายใจมานานจนแทบจะหมดลม แต่เราก็ ฮึบ หลับตาปี๋ และบอกว่าชีวิตเราต้องสู้ จนมาสู่วันที่เราได้สูดอากาศเต็มปอดอีกครั้ง

       . . . แต่ . . .

       อยู่ดีๆก็รู้สึกว่า มันไม่ใช่อากาศ ที่เราสูดได้เต็มปอดแล้วรู้สึกสบาย มันอึดอัด มันมีอะไรบางอย่างที่เรายังรู้สึกว่า นี่มันไม่ใช่ ที่ของเรา เหมือนเราตื่นขึ้นมาผิดยุคสมัย
       ใช่ เราก็กลัวเกินกว่า เริ่มออกเดินทางใหม่ เพราะเรารู้สึกว่ามันก็อาจจะดีอยู่แล้ว เราเริ่มหาข้อดีต่างๆมาบอกตัวเองว่าชีวิต มันมีทางออกเสมอแหละ เป็นเหตุผลประนีประนอมให้ เสียงโต้แย้งในหัวที่ตะโกนอยู่ทุกทุนเย็นตอนอาบน้ำ ทุกคืนก่อนนอน และในฝันทุกเช้ามืด

       เหมือนเรารอให้เหตุการณ์บางอย่างมันเกิดขึ้น ทั้งๆที่ ตัวเราเองนั้น ได้สะสมกองฟาง กองฟืน เชื้อเพลิง อาวุธยุทโธปกรณ์ ไว้เต็มโกดัง แต่เราก็กลัวเกินกว่าจะเป็นผู้จุดชนวนระเบิดด้วยตนเอง

       เราต้องรอเหตุการณ์นั้นหรอ

       คนเรามันเปลี่ยนแปลงเมื่อมีเหตุการณ์ใหญ่ๆในชีวิต  

                การเจ็บป่วยครั้งใหญ่ที่ทำให้เราต้องลาออกจากงานประจำที่มั่นคง

                การสูญเสียคนสำคัญในชีวิต พ่อ แม่ หรือคนรัก ที่ให้เราต้องร้องไห้ฟูมฟาย ทำอะไรไม่ได้ไปเป็นปี

                หรือเหตุการณ์พลิกผัน ที่สาดซัดเข้ามาในชีวืต อย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้เรากลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมไม่ได้อีก

       บังคับ ให้เราต้องเปลี่ยน
       เปลี่ยนแบบ ภาคบังคับ

  
       เราอาจรอพระเจ้าให้สัญญาณบางอย่าง ก่อนการเริ่มต้นออกเดินทางใหม่อีกครั้ง