เมื่อวานที่เพิ่งจะผ่านมาแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น ทำไมเราถึงยังคงเปิดคอมและพิมพ์ข้อความนี่อยู่บางทีก็ไม่สามารถให้คำตอบตัวเองได้บางทีก็แค่ คงไม่ง่วงละมั้ง หรือไม่ก็ร่างกายก็ได้เคยชินกับการนอนตีสองไปเรียบร้อยแล้ว ประโยคที่ว่า ยิ่งดึกยิ่งเหงา เพิ่งจะเข้าใจได้มากที่สุดก็ในช่วงเวลานี้แหละ

พอดึกนอกจากความเหงาที่รู้สึกได้อย่างไม่ยากก็คงเป็นความคิดฟุ้งซ่านละมั้ง ที่มันเข้ามาทักทายเราในเวลานี้เหมือนเช่นกับความเหงา เธอละเป็นเหมือนกันมั้ย เธอมีทั้งความเหงาและความฟุ้งซ่านเข้ามาหาหรือเปล่านะ เพราะเราน่ะ มันเข้ามาทั้งสองอย่างพร้อมๆกันเลย และทั้งสองค่อนข้างที่จะควบคุมยากพอๆกัน

เมื่อก่อนความฟุ้งซ่านของฉันจะคือการคิดถึงการกระทำในอดีตที่ทำพลาดไป แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแม้จะแค่นิดหน่อยก็ตาม กลายเป็นความฟุ้งซ่านมันคือเรื่องปัจจุบันและอนาคตซะส่วนใหญ่ ความคิดในหัวมันมักจะเป็นทำไมละ ทำไมปัจจุบันถึงเป็นแบบนี้ ความคิดนี้มีความเรื่อยๆ แต่ก็ไม่มากกับคำถามที่โผล่เข้ามาในหัวมากกว่า กับคำถามที่ว่า อนาคตเราจะเป็นยังไงนะ คิดถึงเรื่อง เหตุการณ์ ชีวิตในอนาคตอย่างมากมาย ทำไมช่วงนี้ในหัวถึงมีแต่คำถามประเภทนี้วนไปวนมา ไม่จบไม่สิ้น ยิ่งดึกความคิดยิ่งชัดขึ้นเรื่อยๆไปทุกที พยายามที่จะคิดหาคำตอบของคำถามที่ต่างเข้ามาแต่จนถึงตอนนี้เราก็ยังหาคำตอบที่แน่นอน ที่มั่นใจ กับคำถามนี้ได้อยู่ดีนั่นแหละ

วันนี้ก็ได้เพียงหวังเหมือนกับทุกวันที่ได้ผ่านมา หวังว่าคำตอบของคำถามที่เราพยายามหามันจะชัดเจนขึ้น และเราสามารถมั่นใจกับคำตอบที่เราได้ตอบตัวเองไปแล้ว หากวันนึงกลับเข้ามาอ่านอยากรู้จังว่าตอนนี้เราเป็นยังไง คำตอบที่ไม่แน่ใจ ได้กลายเป็นคำตอบจริงๆรึเปล่า แต่ถ้าทุกอย่างมันผิดแผน ต่างจากคำตอบไปหมดก็ไม่เป็นไรหรอกนะ

ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะ ยิ้มเยอะๆ

minmin