มือหยาบสีน้ำผึ้งกดปุ่มที่สร้อยคอมืออย่างแรงจนขึ้นข้อขาว ใบหน้าเปรอะเปื้อนน้ำตา เขาลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงแล้ว ดวงตายังฉายภาพได้ไม่ชัดเท่าไร คงเพราะม่านน้ำตาที่บดบังอยู่และความอ่อนล้าจากการร้องไห้อย่างหนักเมื่อครู่ เครื่องที่ใส่ไว้บนศีรษะเป็นเวลานานเริ่มบีบจนเจ็บ แต่นั่นยังไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่จิตใจได้รับมา
"คุณฟุรุยะ เกิดอะไรขึ้นคะ?" พนักงานหญิงถามด้วยความสงสัย เพราะกระบวนการใกล้จะเสร็จสิ้นทุกขั้นตอนแล้ว
"ผมไม่ทำแล้วครับ ขอโทษด้วยครับ" ฟุรุยะบอกกับพนักงาน เขาพยายามแกะสายระโยงระยางออกจากตัว พอเห็นดังนั้น พนักงานหญิงคนนั้นก็ช่วยเขาถอดเครื่องลบความทรงจำออกจากศีรษะ เอาสายระโยงระยางออกจากตัวเขา เมื่อเสร็จแล้ว ฟุรุยะก็ก้มศรีษะเป็นเชิงขอโทษพนักงานหญิงคนนั้น เก็บข้าวของ แล้วเดินออกจากศูนย์บำบัดไป เขาคิด
'จะไม่ลืมเด็ดขาด!!! ไม่มีวันลืมเด็ดขาด!!! ไม่มีวันลืมเลย!!!
จะลืมได้ยังไงกัน?? ความทรงจำแบบนั้นน่ะ มันบ้าที่สุดเลย!!!'
----------------------------------------------------------------
เช้าวันที่อากาศค่อนข้างร้อนผิดปกติ แม้จะยังไม่สายดีแต่แสงแดดก็ส่องไอร้อนไปทั่วเสียแล้ว อากาศแบบนี้เหมาะแก่การอยู่ในที่เย็นๆ เป็นที่สุด
หญิงสาวสวย ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวปะบ่า รูปร่างสูงโปร่ง สวมแว่นตา เพิ่งเดินออกมาจากร้านกาแฟ ในมือของเธอถือถุงกระดาษออกมาด้วย 2 ถุง กำลังข้ามถนนเพื่อเดินเข้าตึกสูงใหญ่ฝั่งตรงข้ามอันเป็นสำนักงานของ FBI
"คุณโจดี้ครับ" เสียงคุ้นเคยทักเธอ
"...?..." เธอหันไปมองตามเสียงก็พบชายหนุ่มร่างบาง เจ้าของผมสีบลอนด์ยืนอยู่
"อ้าว คุณฟุรุยะ มาได้ไงคะเนี่ย?" เธอทักเขากลับ
"ผม...แวะมาทำธุระแถวนี้น่ะครับ"
ไม่ใช่เลย... ฟุรุยะมาดักรอโจดี้ได้สักพักแล้ว
"ผมมีเรื่องอยากขอร้องคุณโจดี้สักเรื่องหนึ่ง จะได้มั้ยครับ?"
"อะไรเหรอ?"
"คือว่า..."
ฟุรุยะบอกธุระของเขาให้แก่โจดี้พร้อมกับยื่นของบางอย่างให้กับเธอ
"ได้... เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอเอง แต่ก่อนอื่น..."
เธอก้มลงเขียนอะไรขยุกขยิกลงในใบเสร็จที่หาได้จากในถุงกาแฟแล้วยื่นส่งให้ฟุรุยะ
"เอานี่ไป"
ฟุรุยะรับไปอย่างสงสัย แต่เมื่อเห็นสิ่งที่เขียนไว้ในกระดาษเขาก็ยิ้มกว้างออกมา
"ขอบคุณมากครับ"
เขาก้มศีรษะขอบคุณโจดี้ หันหลังแล้วเดินจากมาพร้อมใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความหวัง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in