"สิ่งที่ทำให้รู้สึกว่าเราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้"

เด็กชายพูดราวกับว่าตัวเขาไม่ได้เป็นเพียงเด็กห้าขวบ ซึ่งเรเกนก็รู้ดีว่าเพื่อนของเขาคงเก็บเอาเนื้อเพลงที่ได้ฟังจากที่ไหนมาคุยแน่ๆ

อย่างมาร์ตินน่ะเหรอ จะคิดอะไรเองเป็น

"นายกำลังพูดถึงเรื่องรักๆใคร่ๆงั้นเหรอ ไม่ใช่พึ่งอกหักมาจากยัยเปียแดงมาหรือไง?"

วาจาเพื่อนรักกระแนะกระแหนเสียจนทำให้มาร์ตินหน้ามุ่ยไปใหญ่

"ไม่ใช่สักหน่อย"

"งั้นก็อยู่เงียบๆ ฉันอ่านหนังสืออยู่"

"ไม่ นายกำลังเล่นกระดานหกกับฉันอยู่"

"เออ ทำทั้งสองอย่างไง"

"เรเกน"

"อะไร"

มาร์ตินโล้กระดานหกให้เด็กชายอีกคนค้างเติ่งอยู่ข้างบนนั้น สองขาเล็กห้อยต่องแต่งไกลจากพื้นไปมากโข 

"แล้วนายเกิดมาเพื่ออะไร"

หากไม่ใช่เพื่อนกัน เรเกนคงต่อยหน้าเจ้านี่ไปแล้ว พูดจาอย่างกับจะหาเรื่องคนอื่นอยู่ตลอดเวลา (ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว เขาต่อยหมอนั่นไปตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกันแล้วด้วยซ้ำ หลักฐานยังหลงเหลือเป็นรอยช้ำรอยดวงตาบนใบหน้ามาร์ตินเอง) 

เรเกนคิดอย่างนั้น ถึงแม้มันจะเป็นแค่คำถามธรรมดาๆ สำหรับมาร์ติน

"อยากได้คำตอบแบบไหน"

"แบบที่นายตั้งใจตอบ ฉันรู้ว่านายมีคำพูดดีๆในหัวเยอะ เพราะฉะนั้น ใช้มันซะตอนนี้"

แววตาแน่วแน่จ้องสายตาเย็นชาอย่างไม่ยอมแพ้ในความตั้งใจของตัวเอง เด็กชายบนกระดานหกถอนหายใจ 

"ฉันเกิดมาเพื่อเอาชนะตัวเองในอดีต"

"นายหมายถึง.."

"เมื่อวาน เดือนก่อน สองปีก่อน นั่นแหละอดีต"

มาร์ตินมีท่าทางไม่เข้าใจกับประโยคที่ตัวเขาบอกกล่าว แต่เรเกนก็เงียบ ไม่พูดอะไรต่อเช่นกัน ในเวลานี้ควรปล่อยให้อีกฝ่ายมีเวลาแหวกว่ายอยู่ในทะเลความคิดในหัวเสียบ้างดีกว่า 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"นายว่าฉันจะเขียนตัว O ได้ไหม" 

"ก็ลองดูสิ"