ในวันฝนพรำ

ผมกับร่มหนึ่งคันยืนรอรถเมล์ยามเช้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย

ทั้งหิว ทั้งหนาว แล้วก็แฉะ

ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ท้องฟ้าไปก็เท่านั้น ไม่มีทางทีจะเปลี่ยนให้ฝนหยุดตกได้เลย พอรู้สึกตัวอีกทีก็มีสาวสวยน่าทะนุถนอมสองคนยืนขนาบข้าง เนื่องจากฝนยังตกลงมาไม่แรงเท่าไหร่ จึงได้แต่ทำเฉย

เวลาผ่านไปไม่ถึงนาที น้ำฝนก็เริ่มขยายเม็ดลงมาอย่างไม่ปราณีเธอทั้งสองที่ใส่เสื้อขาวบางแบบนั้นเลย

เฮ้ๆ ผมก็ใส่เสื้อขาวมาเหมือนกันนะ

แต่ในสถานการณ์นี้ผมว่าตัวเองควรทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเสียหน่อยใช่ไหม

ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่คุณครับ เคยได้ยินประโยคนี้ไหม 

คนสามคนอยู่ในร่มคันเดียวกัน ต้องมีอีกคนที่จะเปียก

ขืนผมชวนคนใดคนนึงมายืนข้างกัน แล้วอีกคนล่ะครับ?

ทำไมต้องกลายเป็นคนเลือกในสถานการณ์แบบนี้ด้วย..

ผมลอบถอนหายใจ มองผู้หญิงทั้งสองคนสลับกันไปมา คนนึงเป็นนักศึกษา สวมชุดมาตรฐานทั่วไป เธอพยายามกอดกระเป๋าไว้แนบอก ดูท่าจะมีของสำคัญในนั้น ส่วนอีกคนตัวสูงเกือบเท่าผม เหมือนจะอยู่ในวัยทำงานแล้วด้วย ใบหน้าขึงขังนั่นทำให้ผมทึ่งไม่น้อย เนื่องจากทั้งสองใส่ส้นสูงกันมา นั่นอาจเป็นสาเหตุนึงที่พวกเธอไม่กล้าเดินข้ามถนน

หยดน้ำเริ่มซึมเข้าแนบผิวเนื้อของทั้งสองคน

ผมก้าวถอยหลังก่อนจะกระแอม "คุณครับ"

ผมไม่ได้เจอะจงเรียกใครคนไหน ทั้งสองคนเลยหันมาหาพร้อมๆกัน มือยื่นร่มคันโตไว้ระหว่างกลางตัวพวกเธอ

"เอาไปใช้เถอะนะครับ เดี๋ยวเปียกเอา"

"โอ๊ะ ขอบคุณนะคะ"หญิงสาววัยทำงานส่งยิ้มหวานมาให้ ก่อนจะคว้าร่มไปถือ ส่วนน้องนักศึกษาทำท่าโล่งอก ทั้งสองขยับเข้าหากัน

"ขอบคุณค่ะพี่ ใจดีจังเลย"

"ป่ะ ไปกันได้แล้วล่ะกานดา"สาวร่างสูงโอบไหล่บางของน้องนักศึกษาให้เข้ามาชิดตัว สาวตัวเล็กไซส์บิ๊กยังคงหันมาผงกหัวขอบคุณผมจนกระทั่งสบสายตาดุๆ ของคนถือร่มเธอจึงได้ยอมเดินตาม

"มองอะไรเค้าขนาดนั้นฮึ"

"หนูเปล่านะ"

เสียงพูดคุยเลือนหายไปกับเสียงฝน และผมที่ยืนดูทั้งสองคนจนลับตาไป

.....

..
.
ฝนเทลงมาจนทำให้กระเป๋าเสื้อผมเต็มไปด้วยน้ำ

คิดว่ามันเลี้ยงปลาหางนกยูงได้ถึงสามตัวเลยล่ะ