ตั้งแต่สัปดาห์แรกของการเผชิญหน้ากับวันพุธที่ต้องกล้า จนถึงตอนนี้เป็นสัปดาห์ที่ 5 ความเป็นศรันย์ที่เกิดขึ้นบ่อยๆค่อยทุเลาลง ยกตัวอย่างฉันในอดีตย้อนไปตั้งแต่เข้ามหาลัยคงเหมือนศรันย์ จากจริงเสมือนจริง ของคุณสโรชา ธารา ตอนถ้าเสียงพูดเป็นสิ่งเชื่อมโยงผู้คนศรันย์คงถูกตัดขาด นั้นสิการเผชิญหน้ากับการไร้เสียง เราดูจะรับมือได้เก่งขึ้น และโต้ตอบได้ดีขึ้น

อาการชามือไม้สั่นจากปลายเท้าถึงปลายผมดีขึ้นแหะ พูดไปเถอะถึงเสียงจากตัวเราจะเบาแค่ไหน สัพเพเหระยังไง ตอนนี้ความเชื่อที่ว่าถ้าฉันพูดออกไปมันไม่เสียหายก็ไปถึงคนฟังได้แล้ว 

พูดยากเหมือนกันว่าได้อะไรไป หรือจะถามอะไรพี่ๆดีนะ ไม่ได้ไม่เข้าใจ แต่ดูเหมือนทั้งหมดที่พี่ได้ให้มามันเก็บรวมเป็นแฟ้มเล่มหนา ประทับตราว่าเป็นเอกสารสำคัญไว้ในคลังเรียบร้อยแล้วนะ พอถึงเวลาใช้มันก็ย้อนมาใช้ได้เสมอ

เราไม่เข้าใจการคิดอย่างมีระบบ ไม่เข้าใจคนมีโลจิค ทำไมเข้ามีโลจิคในการทำงานที่เว่อร์ดีแหะ 

เอ่อวะ จริงๆเเล้วเหมือนต้องคิด ตีความ แต่ไม่คิดไปเองให้มากขึ้น 

สำคัญต้องย้ำย่ำในหัวใจคือ ความสวยคือปัจเจก  

การเป็น designer สำหรับเราตอนนี้คือ ออเลออเล้มาก มันสุดเท่ เท่ตรงที่เป็นนักแก้ปัญหา จะคิดเพ้อเจ้อแต่คิดนะ คิดไม่ออกเราไปหาอะไรก็ได้ทำหรือดู แต่เลิศที่สุดมันเท่ตรงที่ "ฉันคิดมาแล้วจร๊ะดาหวัน"

หวังว่าเราจะโตขึ้นแล้วได้ใช้คำนี้ได้อย่างผ่าเผย วิ้งๆ