เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
วันพุธ ฉันขอรับบทนางต้องกล้าแว่นฝ้า
ปฐมบทของวันพุธเเรก
  • 13                                                                          01                                                                         21



    เหมือนพึมพำเหมือนละเมอ เหมือนตื่นแต่กำลังฝัน เป็นฝันร้าย
     ไม่มีอะไรในโลกนี้เลวร้ายไปกว่าฝันร้ายยามลืมตา

    ( IFPOSSIBLE จริงเสมือนจริง – สโรชา ธารา)


    ความรู้สึกสำหรับวันนี้คงเป็นคำว่า อ๊องแอ๊ว” ที่หมายถึงอาการไปไม่เป็น ฝันร้ายที่สุดในที่นี้คงเป็นการไม่กล้าพอจะพูดสิ่งที่คิดออกมาได้ทั้งหมดเหมือนกำลังอมพะนำ มันคือฝันร้ายที่ตั้งใจจะแก้ไขตลอดมา 

    หวังว่าในครั้งหน้าจะเคาะสนิมสวิทช์ของเสียงในหัวให้ดังกว่าครั้งแรก

    อาการมือเท้าชาเย็นจากปลายเท้าลามถึงปลายผมแก้ไม่หายเวลาตื่นเต้นมากๆดีที่มีแมวมากวนประสาททำให้อาการนั้นลดลงบ้างตื้นตันกับตัวเองจนอยากกราบกับการกล้าที่จะพูดกับคนที่เพิ่งรู้จักหลังจบคลาส

    หวังว่าจะรู้จักคนอื่นๆได้มากกว่านี้ 

    DISCUSS คำที่เหมือนตัวยาหลอนประสาทฉันอยู่เสมออย่างน้อยวันนี้ก็เข้าใจแล้วว่าเราไม่จำเป็นต้องพูด หรือคิดอะไรที่เจ๋งแจ๋วอย่างเดียวออกมาก็ได้ ต่างคนต่างมีมุมมองที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิงเพียงแต่มีคำพูดที่ออกมาให้เข้าใจได้พอๆกัน 

    การแล้วยังไงต่ออย่างไม่สิ้นสุดดูเป็นคำนิยามที่ดีสำหรับการคิดอย่างมากที่สุดวันนี้ก็เข้าใจว่ามุมมองของมนุษย์น่าสนใจมาก แค่การจัดหมวดหมู่ยังคิดไม่เหมือนกันคำพูดที่ใช้สื่อสารเหมือนจะมีความหมายเดียวกันแต่ใช้คำที่ต่างกันตื่นเต้นที่จะได้เข้าใจมากขึ้นในทุกสัปดาห์



    จากฉันวันนี้ถึงฉันในพุธหน้า

    - เลิกอมพะนำแล้วพูดสะ ไหว้ละ



เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in