ชีวิตที่ไม่ต้องกดดันจากคำพูดของคนอื่นหรือความคาดหวังจากตำแหน่งในที่ทำงาน ที่สำคัญเราสามารถจัดสรรเวลาให้ชีวิตส่วนตัวได้ด้วย เพอร์เฟคสุด ๆ


รุ่นพี่คนที่ 2 ทำงานเป็น caregiver อยู่ที่เมืองเพิร์ท ประเทศออสเตรเลียเช่นกัน โดยพี่เขาเริ่มต้นจากการไป work and holiday ที่อเมริกา ไป ๆ มา ๆ ก็มาทำต่อที่ออสเตรเลีย จนได้งานประจำที่ชอบจริง ๆ ตอนนี้ชีวิตก็ลงตัวมีความสุข

โห อันนี้ก็ดูดีว่ะ ไปเวิร์คก็ได้ประสบการณ์แถมได้เงินด้วยอ่ะ ถ้าทำไปเรื่อย ๆ อาจจะเจอสิ่งที่ชอบเหมือนพี่เขาก็ได้ อีกอย่างแค่รายได้งานเสิร์ฟตามร้านอาหารที่ต่างประเทศอาจจะได้เงินเยอะกว่าพนักงานออฟฟิศบ้านเราอีก

รุ่นพี่คนที่ 3 ทำงานเป็นพยาบาล อยู่ที่อเมริกา พี่คนนี้เลือกเรียนหลักสูตรพยาบาล 4 ปี ในความคิดเราคงประมาณแบบเลือกเรียนปริญญาอีกใบเลยอะไรแบบนี้มั้งนะ ดูจากหน้าตาพี่เค้าตอนเล่าก็ดูชีวิตดีมีความสุข เพราะพยาบาลที่อเมริกางานหนักไม่เท่าพยาบาลที่ไทย แถมยังเงินเดือนเยอะอีก 

อืม ให้เรียนตรีอีกใบคงไม่ไหวหรือว่าเลือกเรียนต่อโทดีวะ ยังไง ๆ ถ้าจบปริญญาตรีจิตวิทยา แล้วไปต่อโทการตลาดก็ดูทำงานได้หลายสายอยู่นะ ยิ่งถ้าต่อโทต่างประเทศ แล้วได้กลับมาทำงานที่ไทย นี่มันประชากรชั้นหนึ่งชัด ๆ


แต่


โห นี่มันพวกอีลีทนี่หว่า คนฐานะปานกลางที่พ่อแม่ทำอาชีพค้าขายแบบเราจะเอาเงินที่ไหนไปมีแบบเขาเนี่ย


นี่คือสิ่งที่เราคิด เมื่อมองกลับมาที่ความเป็นจริง


ไม่ว่าการไปต่างประเทศ ไปเวิร์ค ไปเรียนต่อล้วนต้องใช้เงินจำนวนมหาศาลแน่ ๆ อีกอย่างสกิลภาษาอังกฤษของเราก็ต่ำเตี้ยเรี่ยดินมากถ้าเทียบกับเพื่อน ๆ รอบตัว


แค่เทียบกับเพื่อนยังขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการสอบชิงทุนกับคนทั่วประเทศเลย


ดูถูกตัวเองไปอีก


แต่มันจริงนี่หว่า


และแล้วการโทรหาเพื่อนแบบมาราธอนในช่วงเย็นหลังจากจบปัจฉิมก็เริ่มต้นขึ้น


เราเปิดประโยคการสนทนาแบบเดียวกันกับเพื่อนประมาณ 2-3 คนที่โทรหาว่า


"จบไป กูทำไรดีวะมึง"


เพื่อนแทบทุกคนที่เราโทรไปหา ก็จะถามเรากลับมาด้วยประโยคที่ว่า


"แล้วมึงอยากทำอะไร"


ลึก ๆ แล้วเราก็รู้อยู่แก่ใจแหละว่าคนที่จะตอบคำถามนี้ได้ ไม่ใช่เพื่อนของเราแต่เป็นตัวเราเอง


ขอเกริ่นก่อนว่าเราเป็นเด็กคนนึงที่มีโอกาสได้เรียนคณะที่ตัวเอง 'คิดว่า' ชอบ จนกระทั่งได้มาเรียนจริง ๆ ก็ค้นพบว่าเราก็ไม่ได้ชอบขนาดนั้น แค่รู้สึกว่ามันแปลกใหม่และน่าสนใจเฉย ๆ แต่พอได้ลองฝึกงานถึงรู้ว่านี่แหละ นรกของการเลือกเรียนสิ่งที่เราไม่ได้ศึกษางานของคณะนั้นให้ดี


ถ้าพูดถึงการเรียนในห้อง ท่องแล้วไปสอบก็เชื่อว่ามีหลายคนที่ทำได้ดี แต่พอไปทำงานของจริง ใครบอกว่าเราจะทำมันได้ดีเหมือนกับตอนเรียนวะ ไม่ใช่ซะหน่อย

ตอนนั้นมันเป็นแค่ความคิดตื้น ๆ ของเด็กอายุ 19 ปี ที่ว่า เรียนไปเรียนมาก็ไม่ได้ชอบนะเนี่ย แต่จากเกรดก็พอทำได้ดีอยู่แหละ คงเอาไปทำงานได้ล่ะมั้ง


แต่พอโตขึ้น ความเป็นจริงที่ว่าก็ได้ทำลายชุดความคิดตื้น ๆ นั้นของเรา


หลังจากการโทรคุยกับเพื่อน ๆ จบลง เราก็ได้ทางเลือกที่ตอนนี้เด็กจบใหม่ที่ไม่รู้ที่ทางอย่างเราควรจะทำอยู่ประมาณ 3 ทาง

1. เรียนต่อโท

พอลิสต์สิ่งที่ต้องทำได้แล้ว เราได้ทำการเสิร์ชจากเว็บไซต์ยอดนิยมที่คนมักใช้ตั้งกระทู้เพื่อถามหาความคิดเห็นของคนไทย

'Pantip'


ไปเจอกระทู้นึงที่ไม่ว่าจะอ่านทวนอีกกี่รอบก็เหมือนว่าตัวเองมาเขียนกระทู้ซะเอง


กระทู้: เรียนจบม.ดังแล้วแต่เคว้งมาก ไม่รู้จะทำอะไรดีค่ะ เลยคิดว่าจะไปเรียนต่อโทก่อน แต่ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองควรเรียนอะไร


เจ้าของกระทู้เล่าประมาณว่าที่บ้านมีธุรกิจส่วนตัวอยู่แล้ว จบมาก็สามารถไปช่วยที่บ้าน แต่รู้สึกว่าตัวเองยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันให้พ่อแม่ภูมิใจเลย ถ้าเรียนจบแล้วกลับมาทำงานเดิมที่บ้าน มันคงดูแย่ไปหน่อย


โอ้โห กูเองนี่หว่า


จริง ๆ ก็เคยนึกภาพตัวเองกลับไปช่วยทำธุรกิจที่บ้านนะ ได้เงินเดือนเยอะกว่าเงินเดือนสตาร์ทพนักงานแน่ ๆ แถมยังไม่ค่อยกดดันเพราะเจ้านายก็พ่อแม่เราเองนี่แหละ แต่ก็มีคำถามที่เข้ามาในหัวเราว่า เออแล้วเราเรียนมหาลัยไปทำไมเนี่ย ทุ่มเทเดินทางมาไกลถึงจุดนี้เพื่ออะไร


แต่จุดที่แทงใจดำเราพอ ๆ กับที่เจ้าของกระทู้โดนก็คงเป็นประโยคของญาติจขกท.ที่ว่า 'การต่อโทของเราเหมือนเป็นแค่ข้ออ้างที่ใช้หนีปัญหาในการหางานก็เท่านั้น เพราะยังไงสุดท้ายแล้วเราก็ไม่รู้ว่าตัวตนจริง ๆ อยากทำอะไร'


อะไรจะแทงใจดำขนาดนี้

แทงใจดำเพราะมันเป็นเรื่องจริงที่ว่า ไม่ว่าเราจะเรียนปริญญาจบมากี่ใบ เราก็ยังไม่สามารถตอบตัวเองได้อยู่ดีว่าเราอยากทำอะไร

เผลอคิดไปถึงพี่ภูมิ วิภูริศ นักร้องนักดนตรีในดวงใจ แอบรู้สึกอิจฉาหน่อย ๆ ที่อย่างน้อยเขาก็สามารถนำสิ่งที่ชอบทำมาเป็นอาชีพได้ 

แม้เราจะพร่ำพรรณาเรื่องการหาตัวเองให้เจอมาอย่างยาวเหยียดก็ตาม แต่ก็อยากใช้คำพูดของพี่ภูมิมาเป็นไฟในการใช้ชีวิตของคนที่ยังไม่รู้ความฝันของตัวเอง 

"ถ้ายังหลงทาง ยังไม่เจอในสิ่งที่ชอบ อย่ากดดัน อย่าเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น จงทำในสิ่งที่ตัวเองรักต่อไป"

ใช่ ทำมันต่อไปนะ ไม่ว่าจะยังไงสักวันเราต้องหาที่ของเราเจออย่างแน่นอน


2.พัฒนาทักษะที่ตัวเองชอบ "ทำ" 
แม้เราจะไม่ได้ชอบทำงานเกี่ยวกับคณะที่เรียนมา แต่มีอยู่ประมาณสองสามงานที่คิดว่าเราชอบทำ ซึ่งเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำได้ดีพอเอาไปทำงานได้มั้ย ที่แน่ ๆ นั้นสู้พวกที่เรียนมาสายตรงไมได้อยู่แล้ว

'การตัดต่อวิดิโอ' เป็นหนึ่งในงานที่เราชอบ คงเป็นเพราะเราชอบดูหนัง เลยชอบ process ที่ต้องเลือกเพลงประกอบหรือซาวด์ประกอบมาใส่ให้เข้ากับเนื้อเรื่อง รู้สึกว่าทำแล้วสนุกดี อีกทั้งเป็นงานที่เราได้รับมอบหมายมาให้ทำเรื่อย ๆ ตั้งแต่อยู่มอต้น

ซึ่งฝีมือการตัดต่อก็ไม่ได้พัฒนามากสักเท่าไร เพราะใช้แต่โปรแกรมง่าย ๆ ลูกเล่นเดิม ๆ


'การเขียน'


งานเขียนเป็นสิ่งหนึ่งที่เราไม่รู้เหมือนกันว่าเรารักหรือเราเกลียดมัน

เราเป็นคนสื่อสารไม่ค่อยเก่งนัก ถ้าอยู่ในสถานการณ์ที่กดดัน ประมาณว่าพูดไม่ค่อยรู้เรื่องนั่นแหละ

ซึ่งการเขียนอาจจะเป็นงานที่มีความเกี่ยวข้องกับการพูดอยู่หน่อย ๆ ด้วย เพราะใช้ทักษะการสื่อสารให้ผู้ฟังเหมือนกัน แต่ยังดีหน่อยที่งานเขียนเราสามารถกลับมาทบทวนมันหลายรอบได้ว่าเราสื่อสารสิ่งนั้นออกมาได้ดีอยู่มั้ย อีกทั้งยังให้คนอื่นฟีดแบคได้อีกด้วย


ต่างกับการพูดที่เมื่อพูดไปแล้วเราไม่สามารถกลับไปลบมันได้เหมือนงานเขียน


สิ่งที่ทำให้เราอยากทำงานเขียนคงเป็นเพราะเราชอบเล่าเรื่องและเรามีความสุขทุกครั้งในช่วงเวลาที่ได้แชร์เรื่องราวกับคนอื่น ๆ  
 
พอได้ทบทวนเรื่องนี้ก็ทำให้เรากลับมาคิดได้เหมือนกันว่าบางทีสิ่งที่เราชอบทำมันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยที่เราคาดไม่ถึงก็ได้ 


3. เรียนภาษา

ภาษาอังกฤษเป็นอะไรที่ยากสำหรับเราเสมอ เพราะเป็นเด็กที่เรียนโรงเรียนต่างจังหวัด แถมยังอยู่นอกเมืองมา กว่าจะได้ฝึกเรียนภาษาอังกฤษขั้นแอดวานซ์แบบเด็กในเมืองเขาเรียนกันก็อยู่ชั้นป.5 ไปแล้ว พอเราไปเรียนกับเด็กในเมือง เลยจะช้ากว่าเพื่อน ๆ อยู่สักหน่อย


หรือ ไม่หน่อยวะ


แม้ตอนนี้เราจะอายุ 23 ปี ผ่านการเรียนวิชาภาษาอังกฤษมานับไม่ถ้วน อ่านและเขียนบทความเป็นร้อยเรื่อง แต่ก็ยังรู้สึกอยู่ต่ำสุดของห่วงโซ่อาหารอยู่เสมอ


'การพูดภาษาอังกฤษเป็นเรื่องของความกล้า'

เราเคยได้ยินประโยคนี้จากที่ไหนสักแห่งอยู่บ่อย ๆ และมันยังคงติดอยู่ในหัวเราจนถึงทุกวันนี้

เราเห็นด้วยกับประโยคนี้นะ การพูดภาษาอังกฤษเป็นเรื่องของความกล้าจริง ๆ เพราะถ้าเรากล้านำมันออกมาใช้ กล้าพูดกับคนอื่นอย่างมีความมั่นใจ แค่นี้ก็ทำให้เราสามารถพัฒนาทักษะนั้นได้อย่างดีแน่ ๆ

เพราะมัวแต่คิดว่าแกรมม่าจะถูกป่ะวะ คนอื่นจะขำสำเนียงเรามั้ย มันทำให้เราไมไ่ด้พัฒนาเรื่องการพูดภาษาอังกฤษอย่างจริงจังสักที


'หรือว่าสิ่งที่ต้องพัฒนาคือความกล้าและความมั่นใจของเรากันแน่' นี่เป็นความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัวเราระหว่างที่เขียนถึงตรงนี้

ในชีวิตมหาลัย เราได้เรียนรู้มาจากคนรอบข้างว่า ความกล้าและความมั่นใจเป็นสิ่งที่ทำให้คนเราได้รับโอกาสหลายอย่าง

ซึ่งถ้าทบทวนชีวิตของตัวเองเราก็พลาดโอกาสนั้นเพราะความไม่กล้าและความไม่มั่นใจของตัวเอง

เป็นเรื่องน่าเศร้า แต่ก็น่ายินดีที่ตอนนี้เรารู้แล้วว่าตัวเองควรจะกล้าและมั่นใจมากขึ้น

กล้าที่จะทำในสิ่งที่ไม่สามารถคาดถึงผลลัพธ์ได้
กล้าที่จะก้าวออกจากพื้นที่ปลอดภัยของตัวเอง


พอเขียนมายาวขนาดนี้ เราก็มีคำถามที่อยากถามตัวเองว่าทำไมเราถึงหมกมุ่นกับความฝันและสิ่งที่ตัวเองชอบขนาดนั้น
ทำไมต้องดิ้นรนที่จะหาตัวเอง ในเมื่อตัวเราในตอนนี้ก็คือตัวเรา


คงเป็นเพราะเราแค่คิดว่าชีวิตจะรู้สึกไร้ความหมายถ้าไม่ได้ทำตามความฝันอะไรสักอย่าง

ซึ่งพอมาคิดจริง ๆ มันไม่ได้ไร้ความหมายนะ

ชีวิตของเรา รวมถึงคนอื่น ๆ ที่ยังหามันไม่เจอ

สุดท้ายนี้ นี่คือสิ่งที่เราได้เรียนรู้เพิ่มมากขึ้น จากการโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกนิด



มันไม่ได้แปลกหรือผิดปกติ

ถ้าเรายังไม่รู้ว่าอยากทำอะไร






จุดประสงค์ของการเขียนคอนเทนนี้ขึ้นมาก็เป็นเพราะว่างและอยากพัฒนาฝีมือตัวเองไปเรื่อย ๆ ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้ามารับรู้ชีวิตของเรา และหวังว่าคงจะเป็นประโยชน์ให้เด็กจบใหม่หรือคนที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองควรไปทางไหนแบบเรา ได้ตกตะกอนอะไรสักอย่าง



best regard