ปีนี้ก็นับเป็นปีที่5แล้วสินะ ที่ผมก้าวเดินทางออกจากบ้านเกิดที่จังหวัดอำนาจเจริญ เมืองเล็ก ๆ ติดชายแดนประเทศลาว เมืองที่พูดตอบใครไปเขาก็จะตอบกลับมาว่า “คือที่ไหน” “อยู่ตรงไหน” ผมก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะมันไม่มีอะไรให้น่าสนใจเหมือนจังหวัดที่ “ป๊อบ” อย่างเชียงใหม่หรือว่าภูเก็ต
หลายคนออกจากบ้านเพื่อไปทำงาน เพื่อไปตามฝัน เพื่อการมีโอกาสในชีวิต ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น
ผมได้ย้ายออกจากที่นั่นเพื่อไปศึกษาต่อในระดับที่สูงขึ้นจากมัธยม ออกไปเช่าอยู่บ้านคนอื่น
ไปนอนที่เขาจัดหาให้ ไปอาศัยที่บ้านพักสวัสดิการของที่ทำงาน
ในบางเวลาผมก็ลืมบ้าน ในบางเวลาผมก็คิดถึงบ้าน เหมือนอย่างในตอนนี้
ผมรู้สึกว่า ”แม่งคิดถึงบ้านว่ะ” แต่ไม่มีคนอยู่บ้านแล้วนะ
‘บ้าน’ สำหรับผมคงมีหมายความสองความหมาย เหมือนอย่าง house กับ home
บ้านแบบ house คงเป็นอะไรสักอย่างเป็นสิ่งก่อสร้างที่ตั้งอยู่สักที่ไว้กันแดดกันฝน
เป็นรูปธรรม บ้านแบบ home มันลึกซึ้งกว่านั้น มันคือความสัมพันธ์ ความรู้สึก
ความอบอุ่น เป็นนามธรรม อย่างคำว่า let’s go home กลับบ้าน
อยากกลับบ้านไหม อยากกลับ แต่กลับไปทำอะไร ไม่รู้เหมือนกัน
แต่อยากกลับ ถ้าให้กลับไปอยู่นั่นเลยไปไหม ก็คงไม่ไป
กลับไปไม่รู้จะหากินอย่างไร งานเราอยู่ที่นี่
และผมก็ยังชอบชีวิตที่มีอะไรให้รู้สึกว่าสมดุล มีโรงหนังให้ดูบ้าง
มีสวนสาธารณะ มีตลาดทุกวัน มีร้านหนังสือ มีร้านกาแฟบ้าง
มันเป็นของพื้นฐานที่มนุษย์ควรมี แต่ที่บ้านเกิดผมไม่มี
ผมคงคิดถึงบ้านอย่างหลังมากกว่า บ้านแบบ home บ้านที่หมายถึงเป็นอิสรภาพ
บ้านที่เป็นความสบายใจ เป็น comfort zone
ไม่มีขีดจำกัดมากนัก อยากทำอะไรก็ทำ ตื่นสายก็ได้
หลายคนบอกว่าเดินทางไปเที่ยวเพื่ออิสรภาพ
แต่สำหรับผม ผมว่าไม่น่าใช่ เดินทางไปเช่าเขาอยู่ ไปนอนเตียงอื่น
ไปตื่นที่บ้านเขา มักมีกรอบกำหนด มีขอบเขตให้เราปฏิบัติตามมากกว่าที่เราอยู่บ้าน
เพราะอย่างนั้นความรู้สึกนี้ ความรู้สึกคิดถึงมันก็เริ่มก่อตัว ตอนไหน ตอนผมไม่สบายใจ
ตอนผมรู้สึกว่าอึดอัด ตอนผมรู้สึกว่าอยากอยู่ใน comfort zone —ใช่ อยากกลับ
ไปพักผ่อนก่อนสักสองสามวัน
คิดถึงจริง ๆ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in