เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เรื่องสั้น ๆ อ่านไว ๆ ตามใจคนเขียนnickharryyyy
โพสต์นี้มีเนื้อหาที่อาจไม่เหมาะสมกับเยาวชน หนาวที่ปาย
  • และเมื่อมีลมหนาวพัดผ่านมาปกคลุมประเทศไทยเมื่อไหร่ก็พลอยให้ใจมันคิดถึงเรื่องราวสำคัญ กินใจ ในฤดูหนาวของเมื่อวันวาน

    ทว่าเมื่อก่อนหากลมหนาวพัดผ่านมาเมื่อใด ผมก็คงคิดถึงทุ่งนาสีทองที่กำลังเก็บเกี่ยวผลผลิตประจำปีของชาวบ้านในหมู่บ้านของผม คิดถึงการแข่งขันฟุตบอลประจำปี คิดถึงกีฬาสีที่โรงเรียนมัธยม ไปจนถึงโอวัลตินร้อนที่แม่ชงไว้รอตอนเช้าก่อนจะไปโรงเรียน บรรยากาศแบบนั้นยังติดอยู่ในหัวผมเสมอมา

    แต่แล้วปีนี้ผมเองก็ได้บันทึกความทรงจำใหม่ ๆ ลงในสมองส่วนซีรีบรัมเพิ่มเสริมเติมส่วนลงไปเป็นส่วนผสมของฤดูหนาวอีกหนึ่งเรื่อง

    ก็คือการเดินทางไปภาคเหนือของประเทศไทย ในฤดูหนาวที่หนาว มั้ง เป็นครั้งแรกของผมนั่นเอง

    ณ เวลา 17:08 น.

    แสงแดดเรืองรองส่องลงบนถนนสี่เสนของอำเภอหนึ่งแถบอีสาน ผมมองผ่านกระจกบานใหญ่ของรถบัสเอกชนที่กำลังเคลื่อนตัวจากภาคอีสานเพื่อจะเดินทางเข้าสู่ภาคเหนือ

    “นี่คงเป็นแดดสุดท้ายที่นี่ที่เราจะได้สัมผัสก่อนจะจากไปหลายวันสินะ”

    “นี่สินะ ชีวิตมันต้องเดินทางเพื่อพาตัวเองไปเจออะไรใหม่ ๆ บ้าง”

    “ไอ้สัด รีบอาบน้ำ อีกชั่วโมงนึงรถจะออกแล้ว!”

    นี่แหละครับความเป็นจริง
    ไม่ได้เท่เหี้ยอะไรแบบข้างบนซักนิด
    555555555555555

    เอาจริงแล้ว! ที่จะมาเล่าก็คือ ผมไปที่อำเภอปายมาฮะ
    จะบอกว่าเมืองเขาน่ารัก ดูสบายตามาก เป็นเมืองเล็ก ๆ
    ที่สำคัญคือไม่มีตึกบังตา มีภูเขาล้อมรอบ อากาศดีมากกกกก!

    ช่วงเช้าและช่วงเย็น ๆ แสงจะสวย
    ให้อารมณ์แบบเมืองนางาซากิประเทศญี่ปุ่น (เคยไปหรอ หึ!)
    เหมาะแก่การเดินถ่ายรูปมากจริง ๆ 

    หากว่างก็คงอยากจะแวะนั่งอ่านหนังสือสักเล่ม
    อยากสัมผัสบรรยากาศนั้นนาน ๆ 
    แต่ว่าตอนนั้นธงหลักเป็นการไปเที่ยว ไม่ใช่การพักผ่อน
    น่าเสียดายเหมือนกัน บางครั้งก็เจอวิวที่สวยมาก

    แต่บางทีเจอแล้วก็ไม่อยากถ่ายก็มี
    อยากมองอยู่อย่างนั้นนาน ๆ แค่นั้นพอ

    20:11 น. ณ เกสเฮ้าส์สักแห่งในปาย

    ตกเย็นมาผมหิ้วเบียร์ลาวมาหกขวดนั่งดื่มคุยกันกับเพื่อนที่ไปด้วยกัน
    ไฟสีส้มสลัว ๆ ของที่นี่พร้อมกับอากาศเย็น ๆ หน่อย เหมาะแก่การนั่งดื่มจริง ๆ 
    มันเป็นช่วงเวลาที่โอเคเลย เรานั่งพูดกันพูดเรื่องอะไรไปเรื่อย จนเบียร์หมด
    เพื่อนเดินไปเลือกเบียร์เพิ่ม ผมจุดบุหรี่สูบรอ

    พอดึกนิดหน่อยผู้ดูแลที่นี่มาบอกว่าให้เข้าไปกินข้างในได้ไหม เขาจะปิดไฟแล้ว
    พวกเราโอเค (ตอนนั้นกำลังเริ่มเมา) 

    หลังจากย้ายมาเสร็จเราจับจองโต๊ะกลาง ๆ แต่ที่นั่นแปลก
    ไม่ใช่สถานที่นะ แต่เป็นพวกผมเนี่ย แปลก!!!

    แปลกตรงไหน แปลกที่เป็นคนไทยกลุ่มเดียวที่พักที่นั่น
    แปลกตรงที่พวกเราไม่ค่อยกล้าเดินไปทักทายเพื่อนชาวต่างชาติที่นั่งอยู่ตรงข้าม
    แต่เขาทำกัน เออว่ะ ทำไมเราไม่กล้าวะ ทั้งที่มันควรจะเป็นแบบนั้น

    00:23 น. 
    “beautiful star in PAI.” ฝรั่งกลุ่มนึงเดินดูดาวมาหลังเก้าอี้ที่ผมกำลังนั่งดื่มอย่างเมามันอยู่
    พร้อมเอื้อนเอ่ยเชิญชวนให้ลุกไปดูด้วยกัน ผมก็ตอบไปว่า “yeah i see, it’s so beautiful.”
    ทั้งที่นั่งอยู่ใน้หลังคา ฮ่าาาา แล้วก็ขำกันทุกคนที่อยู่นั่น 

    สักพักผมลุกมาดูกับเขา เออแฮปปี้ดีนะเว้ยยย 
    เราไม่ได้พูดกันมาก แต่น่าจะรู้สึกแบบเดียวกัน

    และสำหรับผมมันโอเคกว่าการนั่งจิ้มมือถือ
    ต่อไปคงต้องออกไปพูดกับคนอื่นมากขึ้นแล้ว

    ผมรู้สึกดีกับอำเภอปายมาก ๆ 
    ผมคงต้องกลับไปเยือนที่นั่นอีก

    และเมื่อลมหนาวต่อไปพัดมาปกคลุมประเทศไทยอีกครั้ง 
    ผมก็คงนึกถึงอำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน

    ความทรงจำล่าสุดในฤดูหนาว

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in