ทว่าเมื่อสี่ปีที่แล้วนั้นเป็นช่วงที่ผมกำลังเข้ารับการรักษานิ้วมือที่กระดูกแตกอยู่นั้น ผมเข้าออกโรงพยาบาลตลอด กินเวลาเกือบหนึ่งปี จนพยาบาล หมอ พนักงานจำหน้าได้ ฮ่าๆๆ ๆ และการเข้าห้องผ่าตัดในตอนนั้นเป็นเรื่องง่ายสำหรับผมมาก แต่สำหรับวันนี้มันไม่ง่ายอย่างเมื่อก่อนเอาซะเลย

เนื่องจากมีเนื้องอกอะไรไม่รู้เกิดขึ้นมาตรงที่ข้อศอกแขนข้างขวาของผม ก็เลยเป็นเหตุให้ผมได้มารับการรักษาครั้งนี้ หลังจากปล่อยปละละเลยมานาน

แต่ด้วยการที่ผมเข้าออกโรงพยาบาลบ่อย ไม่ว่าจะเป็นอุบัติเหตุบ้าง ล้างแผลบ้าง หรือกายภาพบำบัดผมก็ยังเคย ก็เลยทำให้ผมได้รู้การปฏิบัติตัวในโรงพยาบาลในฐานะคนไข้นอกเป็นอย่างดี

วันนี้ก็เลยมาถึงก็ยื่นบัตรประชาชนกับข้อศอกให้พี่พยาบาลที่รับหน้าที่คัดกรองผู้ป่วย โดยไม่ต้องพูดอะไรมากมาย อย่างกับมีตำแหน่งคนไข้ชำนาญการพิเศษ

เหตุการณ์ต่าง ๆ ดำเนินไปไวมาก รู้ตัวอีกทีผมก็เข้ามาอยู่ในห้องผ่าตัดเล็กของแผนกศัลยกรรมแล้ว

พอเข้ามาในห้องผ่าตัดปุ๊บ พี่พยาบาลก็แนะนำต่าง ๆ ผมก็จัดการตัวเองอย่างรวดเร็วจากประสบการณ์ที่มี แล้วขึ้นเตียงทันที

พอขึ้นมาแล้วมันกลับกลายเป็นว่า มันไม่เหมือนตอนนั้นน่ะสิ555555 อากาศในห้องมันเย็น มันตื่นเต้นโว้ยยยยยย มันจะเจ็บมากไหมวะ กลัวสุด ๆ กลัวตอนฉีดยาชาแล้วมันไม่ชา (จากประสบการณ์เคยยาชาหมดฤทธิ์ตอนเสริมเหล็กที่นิ้วมือ) หัวใจเต้นตึ้ก ๆๆๆๆ เหมือนกินกาแฟไปสามแก้ว
ทั้งจะหัวเราะทั้งจะร้องไห้

ยิ่งฟังตอนเขาจัดเตรียมอุปกรณ์กันนี่พยาบาลกับแพทย์ก็จะพูดเป็นศัพท์เฉพาะ ฟังไม่รู้เรื่องหรอก แต่มีอันนึงพูดมาว่า “ขอมีดกรีดด้วย” ผมเนี่ยอุทานในใจ “ห๊ะ มีดกรีดเลยเหรอ” โธ่ ตายแล้ว

จากนั้นก็เริ่มทำการผ่า โดยการเปิดไฟเป็นขั้นแรก ว้าบบบบ แสงไฟสีเหลืองสว่างจ้าขึ้นมา แล้วก็ฉีดยาชาต่อ หมอก้มบอกใกล้ ๆ ว่า “เจ็บนิดนิดนะ” จังหวะนั้นเกือบผมต่อไปว่า “เจ็บเหมือนมดกัดนี้ดดเดียว” แต่กลัวจะฮาเกินไป เดี๋ยวเขาไล่กลับบ้านก่อน

พอฉีดยาชาเสร็จสักพักหมอก็ทดสอบ เอาอะไรสักอย่างมาจิ้ม “แหลมมั้ย ทู่ยัง”

พอทดสอบรอบสอง เป็นคำถามที่แบบ “เจ็บไหม ยังรู้สึกอยู่อีกเหรอ” อันนี้อยากจะถามว่าหมอหมายถึงอะไรครับ โธ่ หมอออออออ

พอได้ที่แล้วก็เริ่มจัดการกับเนื้อชิ้นนั้นของผม ทำแป๊บ ๆ เสร็จแล้ว โหหห เก่งมาก
พี่พยาบาลก็มารับช่วงต่อจากหมอ และถามไถ่ บ้านช่องอยู่ไหน สะดวกไปล้างแผลที่ไหน กินเหล้าป่าว อธิบายต่าง ๆ นัดแนะล้างแผล จนกระทั่งให้ใบสั่งยากับใบนัดดูแผลกับผมแล้ว ผมก็ไหว้กล่าวขอบคุณทั้งห้องอีกครั้งก่อนจะกลับ

สุดท้ายนี้ก็ขอบคุณจริง ๆ ถึงมันเป็นหน้าที่อยู่แล้ว แต่ผมก็ถือว่ามันยิ่งใหญ่มาก ๆ