“ปล่อยผมนะครับได้โปรด”

            บูซึงกวานเอ่ยเสียงแผ่วเบาพร้อมกับหันหัวไปมาเพื่อหาให้รูผ้าที่มีรูพอหายใจหลุดออกไปมือเล็กพยายามถูปมเชือกไปมา และภาวนาให้มันหลุดลง

            เขาไม่รู้เลยว่าทำอะไรให้ใครเกลียดทั้งที่เขาไม่เคยแสดงอาการเลยว่าเขาไม่ชอบใคร มีแต่เสแสร้งยิ้มให้ก็เพียงเท่านั้น

            ใบหน้าน่ารักเริ่มเบะปากที่จะร้องไห้แต่เขาก็เงียบลงเมื่อมีเสียงลงส้นของรองเท้า เขานอนนิ่งๆให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าเขายังสลบอยู่

            “เอาตัวมันไป”

          “เราจะทำอะไรดีที่รัก”

          “ถ่วงน้ำ ทารุณ?”

          “ถ่วงน้ำดีกว่านะ ฉันว่า”

            บทสนทนาที่เขาไม่เข้าใจทว่ากลับเกี่ยวกับตัวเขาโดยตรง ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างอดกลั้นแต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกไป

            ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้เพียงแต่รู้ว่าเขารู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนร่างกายถูกยกขึ้นปลายเท้าแตะน้ำเย็นๆที่ไม่ทราบอุณหภูมิมือเล็กกำมือแน่นพยายามข่มความเย็นที่แล่นมาจากปลายประสาท

            “โยนมันไปเลยใช่ไหมครับ นาย”

             ไร้เสียงตอบกลับจากผู้สนทนาร่างกายของชายหนุ่มก็ถูกโยนลงน้ำไป ซึงกวานพยายามตะเกียดตะกายเพื่อให้พ้นจากผิวน้ำแต่ดูเหมือนว่าเขาพยายามเท่าไหร่ มันก็ฉุดเขาลงไปเท่าไหร่

            ตู้ม!

            เสียงตกอะไรบางอย่างที่ทำให้คนเริ่มขาดอากาศหายใจสนใจมันแต่ก็มองไม่เห็น และสิ่งสุดท้ายที่รับรู้ได้ก่อนจะขาดสติไปก็คือ

            จูบอบอุ่นอันคุ้นเคยของชเวฮันซล