ตุ๊บ!

            เสียงอะไรบางอย่างหล่นลง ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มเจ้าของห้องจึงค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น เขาจึงรู้ตัวว่าเมื่อคืนดื่มหนักมากเกินไปหน่อยตัวเขาแทนที่จะอยู่บนเตียงนอนกลับกลายมาอยู่บนโซฟารับแขกแทน

            พลิกนาฬิกาดูจึงรู้ตัวว่าเลยเวลาเข้างานไปนานเสียแล้วอีซอกมินถอนหายใจอย่างเนือยๆ มือที่ว่างจึงปลดเนคไทใส่ตะกร้าพร้อมกับเดินกลับไปเอาเครื่องใช้ส่วนตัวในห้องนอน

            ทว่า

            “เฮ้ย”

            ไม่รู้ว่าซอกมินตาฝาดไปเองหรือเปล่าแต่เขาเห็นชายหนุ่มหน้าสวยกำลังนอนอยู่บนเตียงนอนของเขาร่างบางบนเตียงดึงแว่นออกจากใบหน้าพร้อมกับยีผมด้วยท่าทางงงๆ

            “นี่ที่ไหนนี่ แล้วคุณเป็นใครล่ะเนี่ย”

            “ที่บ้านผมแล้วผมคือเจ้าของบ้าน”

            ซอกมินเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษเสียงเรียบเขากำลังไล่ความคิดอยู่ว่านี่คือพนักงานคนไหนของบริษัทกันแน่แต่ใบหน้าอย่างนี้กลับไม่มีในความทรงจำของเขาแม้แต่น้อย

            “แล้วผมมาบ้านคุณได้อย่างไงเนี่ย”

            “มันควรเป็นคำถามที่ผมถามคุณมากกว่านะครับ”

            “นั่นสินะ...”

            บุคคลปริศนาไม่เอ่ยอะไรต่อแต่กลับลุกจากเตียงนอนแล้วเดินลงมาประจันหน้ากับซอกมิน

            ด้วยความสูงที่ไล่ๆกันทำให้ทั้งคู่สบตากันและก็เป็นอีกฝ่ายที่หลบตาพร้อมกับ..

            “สวัสดีครับผมฮงโจชัว ฝากตัวด้วยครับเจ้านาย”