ท่ามกลางความเงียบที่มีนายตำรวจกำลังสืบสวนพยานเพื่อทำรูปคดีอยู่นั้น ทว่า ตำรวจหนุ่มกลับนิ่งและไม่ได้เอ่ยอะไรแม้แต่น้อย

            พยานตัวเล็กก้มหน้างุดไม่กล้าสบตานายตำรวจ ดวงตาเล็กๆของเขาเสมองลงไปที่พื้นอยู่เสมอ หน้าเรียวเชิดลงพร้อมกับเบะปากเบาๆ

            “คุณเป็นอะไรกับผู้สงสัยครับ”

            “เพื่อน”

            น้ำเสียงนิ่งและห้วนทำให้คิมมินกยูขมวดคิ้วมันคุ้นเคยมากเหมือนกับ…

           เสียงแฟนเขาอย่างไง

           ที่สำคัญ แฟนอย่างลับๆด้วยสิ..

            “วันนั้นคุณอยู่ที่ไหนและทำอะไรอยู่”

            “ผมก็อยู่กับผู้ต้องสงสัยครับและก็มีเพื่อนจากจีนอยู่ด้วยอีกคนวันนั้นเราไปที่ผลับกันเพื่อฉลองที่ผมได้งาน”

            เดี๋ยวนะได้งานนี่มันก็…

            “แล้วคุณเห็นผู้ต้องสงสัยครั้งสุดท้ายตอนกี่โมงครับ”

            “ห้าทุ่มครึ่งครับ แฟนผมมารับกลับบ้านตอนนั้น”

            วันนั้นเขาก็ไปรับแฟนหมือนกัน…

            “ชเวซึงซอลสินะ..”

            “ครับ?”

            สายตาอ้อนวอนถูกมองขึ้นมาทำให้มินกยูเกือบสะดุ้งและส่งเสียงเอะอะออกไป

            นี่มันแฟนเขาเลยนี่หน่า…

            “ไม่มีอะไรใช่ไหมครับ”

            “งั้นพี่รออยู่ที่บ้านนะ”

            ซึงซอลเอ่ยพร้อมกับเขย่งตัวมากระซิบกับเขาพร้อมกับเดินออกไปจากห้อง และอยู่ๆใบหน้าของตำรวจหนุ่มก็มีริ้วเล็กๆสีแดงสดปรากฏ ซึ่งมันมาพร้อมกับรอยยิ้มสวยที่ไม่ว่าใครก็ปลื้มมัน