ไม่รู้ว่าอะไรเป็นตัวที่ปลุกให้ซอจูฮยอนตื่น

            ทว่า

            กลิ่นคาวเลือดที่ฟุ้งพอกับสิ่งที่เธอเรียกมันว่า ‘ดินปืน’ เธอขยับเปลือกตาขึ้นท่ามกลางความมืดและตัวถูกพันธนาการด้วยโซ่หลายสิบเส้นริมฝีปากสวยแห้งผากแล้วเมื่อเธอเลียมัน ประสาทสัมผัสก็ได้ลิ้มรสกลิ่นเลือดที่คะคุ้งในริมฝีปาก

            “ตื่นแล้วเหรอ”

            น้ำเสียงเรียบทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับขยับสวิตซ์ไฟให้เปิดขึ้นตาเรียวหลี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อลดอาการปวดตาและเบิกตาขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวที่เดินเข้ามาใหม่ยืนอยู่ข้างหน้าตน

            “พี่ซูยอง?”

            “นี่พี่เองไม่ต้องกลัวไปนะ”

            “พี่จัดการพวกมันหมดแล้วล่ะ”

            คำว่า ‘พวกมัน’ ที่ว่าทำให้จูฮยอนเข้าใจอีกฝ่ายเป็นอย่างดี เธอยิ้มกริ่มในเชิงขอบคุณพร้อมกับค่อยๆพยุงตัวให้นั่งเพื่อเสวนากับบุคคลที่พาเธอมาอยู่ส่วนใหญ่ของโลกก็ไม่รู้

            “ค่ะ แล้วนี่พวกเราอยู่ไหนคะ”

            “บนเรือสินค้าของพี่เองเรากำลังเดินทางไปที่ไต้หวันน่ะ”

            ไม่ว่าเปล่าเจ้าของเรือสินค้าเอื้อมมือไปหาโซ่ที่พันธนาการหญิงสาวตัวเล็กไว้ เขาวางลงข้างหน้าตัวพร้อมกับไปหยิบกล่องเครื่องมือมาตัดมันออก

          แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง

            เสียงโซ่หล่นกระทบพื้น ทำให้จูฮยอนพยายามพยุงตัวขึ้นแต่ก็เซไปหาซูยองเอาซะงั้น แต่ก็คงเพราะส้นสูงหลายนิ้วของเธอด้วยแหละ

            “ยุ่งจริงๆนะ เจ้าตัวแสบ”