“นี่ ไบรอั้นโดอุนไม่ได้อยู่กับนายงั้นเหรอ”

            เสียงขุ่นเคืองจากเพื่อนสนิทดังมาจากปลายสายคิมวอนพิลกำลังใช้ความอดทนขั้นสูงสุด ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่เขาติดต่อโดอุนไม่ได้ทั้งที่โดยปกติเขากับโดอุนจะติดกันอย่างกันปลิง

            “ไม่อ่ะ ทำไมเหรอ?”    

            หรือไม่ก็ไปอยู่กับไบรอั้นเพื่อนสนิทที่เป็นพี่รหัสของอีกฝ่ายนั่นแหละ

            “น้องหายไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ เมื่อวานฉันติดต่อน้องเขาไม่ได้เลยนายรู้ไหม”

            “เครียดอะไรไปเดี๋ยวน้องเขาก็กลับมาเองแหละ”

            น้ำเสียงร่าเริงของไบรอั้นดังขึ้นปลายสายแต่มันก็ไม่ช่วยทำให้คิมวอนพิลคลายความกังวลใจที่อยู่ตรงหน้าได้เลย

            กริ๊ง กริ๊ง!

            “งั้นแค่นี้นะ”

            เมื่อได้ยินเสียงกริ๊งไบรอันก็กดวางสายพร้อมกับพึมพำกับตัวเองว่า

            “ของขวัญวันเกิดนะเพื่อนรัก”

            หลังจากที่วอนพิลกดวางสายเขาก็ได้ยินเสียงกริ๊งจากหน้าบ้าน ขายาวก้าวฉับๆไปส่องตราแมวดู เขาพบกล่องของขวัญกล่องใหญ่ถูกตั้งไว้ ด้วยความสงสัยเจ้าของบ้านก็เปิดประตูออกไปดู

            “เอ๋?”

            วอนพิลส่องเสียงครางเบาๆด้วยความงุนงงเขาผลักกล่องอันใหญ่โตเข้าไปในบ้านพร้อมกับค่อยๆนั่งแกะมัน

            เขาตัดซองห่อบางส่วนออกแล้วก็ใช้กรรไกรเจาะสก๊อตเทปเพื่อเปิดมันดูและสิ่งที่เขาพบก็คือ

            ลูกแมวที่หายไปเมื่อวันก่อนใส่ชุดเมทแมวที่เขาบ่นว่าอยากให้อีกฝ่ายนอนหลับอยู่ข้างใน!

            ความกังวลใจเมื่อสักครู่หายไปทันทีชายหนุ่มยกเจ้าแมวน้อยไปที่เตียงพร้อมกับเอ่ยคำที่จะตึงตราใจเจ้าแมวเหมี้ยวไปอีกนาน

            “เหมี้ยวน้อยที่น่ารัก ข้าน่ะแน่นอกมากเลย”

            “….แต่ก็เพราะมีเจ้าน่ะอยู่ข้างในไงล่ะมันเลยคับเต็มไปหมด”