“ฮุนว่าไงนะ?”

            “เราเลิกกันเถอะพี่ซูนยอง”

            จีฮุนเอ่ยท่ามกลางความหัวเสียของควอนซูนยองเจ้าของร้านคาเฟ่อันแสนลึกลับ โดยหากรู้ไม่ว่าเจ้าของร้านที่ว่ากลับหนีมานั่งคุยกับแฟนในร้านของตัวเอง

            “ทำไมล่ะ จีฮุนพี่ขอคำอธิบาย”

            ความเร่าร้อนและความโกรธประเดประดังเข้ามาจนทำให้บาริสต้าหนุ่มเอ่ยไปด้วยเสียงเรียบขาดความขี้เล่นเหมือนแต่ก่อน

            ดวงตาชี้กำลังปิดเปลือกตาเพื่อสงบสติอารมณ์ที่คุกกรุ่นในอกเขารู้ดีว่าตัวเขาไม่มีเวลาให้จีฮุนมากพอจนอีกฝ่ายแอบหนีไปคบกับชเวฮันซลหรือเจ้าเวอร์น่อนอะไรนั่น

            เขารู้ดี รู้มานานแล้วด้วย

            แต่ว่าพูดออกไปไม่ได้นี่แหละ

            “ใบเบิกทาง”

            “ผมว่าพี่ต้องเข้าใจ”

            ชายหนุ่มร่างเล็กเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานเหมือนครั้งแรกที่พวกเขาเจอกัน ก่อนที่อีกฝ่ายจะลุกขึ้นเดินออกไปจากร้านแต่ก่อนที่มือขาวซีดจะผลักประตู เสียงเรียบๆของควอนซูนยองก็ดังขึ้นเสียก่อน

            “ก่อนออกไป ช่วยจ่ายค่าอเมริกาโน่ด้วยนะ”

            “โอ๊ะ”

          นี่แหละ…

            “ต้องจ่ายด้วยหรอ”

            ความโหดร้ายที่แท้จริงของอีจีฮุน

            ไม่ว่าเปล่า เขาวางเงินไว้บนเคาน์เตอร์ประมาณหมื่นวอนได้ก่อนที่จะสาวขาเดินออกไป

          โป๊ะ

          เพล้ง!

          เสียงแก้วที่ค่อยๆถูกบีบจนแตกออกพร้อมด้วยรอยบาดและเลือดของเจ้าของร้าน

            ไร้สิ้นเสียงภายใน หากแต่ว่าเสียงภายในกลับกำลังแตกสลาย

            เหมือนแก้วใบดังกล่าว

            ก็นะ…

            หัวใจของเขาน่ะ แตกสลายไปแล้วล่ะ