ถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่จดหมายรัก, ฉันแค่อยากบันทึกคุณไว้ในถ้อยคำ เป็นได้เพียงสำเนาอันแหว่งวิ่นไม่สมบูรณ์เท่านั้น เศษชิ้นส่วนที่คุณบังเอิญทำมันร่วงหล่นเอาไว้ ฉันลักเก็บมันขึ้นมา ลอบประกอบต่อเติมเสียจนผิดรูปร่าง ไม่อาจเต็มพร้อมในตัวตนเช่นคุณได้ คุณที่ราวกับภาพฝันฤดูร้อน คุณที่ราวกับกำเนิดขึ้นพร้อมจักรวาล เป็นเช่นนั้นอยู่เสมอ เป็นสัจจะของนิรันดร์

รอยยิ้มเรียบเรื่อย แพขนตาหลุบต่ำ ริ้วหยักของอารมณ์ที่เปลือกตาและข้างแก้ม การมาเยือนครั้งนั้นคล้ายกับปรากฏการณ์ธรรมชาติ หลอมร่างขึ้นจากสายลม หยดน้ำ หยาดฝน จู่โจมโดยไม่ทันให้ระวังระไว เหมือนแผ่นดินไหว เหมือนพายุ ก่อตัวปั่นป่วนอยู่ภายใน เป็นลมสุริยะ เป็นเปลวร้อนเผาไหม้

ฉันโกหกคุณ, ดวงจันทร์สำหรับฉันนั้นไร้สลักสำคัญ วัตถุแข็งกระด้างหยาบชืด ทอเส้นแสงจืดเย็นในคืนค่ำ เหนี่ยวยึดกับโลกด้วยแรงดึงเข้าและผลักห่าง แต่อย่างไรดวงจันทร์ก็มีความหมายสำหรับคุณ เป็นสิ่งที่หล่อเลี้ยงหนุ่มนักฝันอย่างคุณให้มีชีวิตโดยแท้ ดังนั้น ดวงจันทร์จึงมีความหมายขึ้นมาได้ผ่านการมีอยู่ของคุณ เมื่อมองดวงจันทร์ ฉันจึงรู้สึกว่ากำลังจ้องมองเงาสะท้อนของคุณ มันฉายทาบอยู่บนนั้นอยู่เสมอ และหากถามถึงเหตุผลที่ฉันไม่กล้าสบตา นั่นเป็นเพราะคุณอาจล่วงรู้ถึงความลับของคำลวงเหล่านั้นก็เป็นได้ ด้วยเหตุนั้น คนช่างโกหกพกลมอย่างฉันจึงคู่ควรแต่เพียงภาพสะท้อนของคุณ เงาของคุณ เพียงภาพฝันเลือนราง ท้ายสุดแล้วคงจางไปในแสงของรุ่งสาง

ฉันโกหกคุณ, ฉันไม่ใช่ดาวเคราะห์ในสุริยะจักรวาลแห่งความเศร้า และไม่มีดวงจันทร์แห่งความโศกใดรายรอบเป็นบริวาร และฉันก็ไม่เคยทักท้วงแก้ไขความเข้าใจผิด เพราะรอยยิ้มระเรื่อยของคุณที่แตะแต้มระบายบนใบหน้า เพราะดวงตาที่จับจ้องมองมาอย่างปิติยินดี ฉันจึงกลายเป็นเจ้าของถ้อยคำโกหกที่เห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ หากคุณไม่เคลือบแคลงสงสัย ฉันก็จะสามารถปลอมตัวเป็นดวงจันทร์ของคุณไปตลอดกาล, ฉันคิดเรื่องร้ายกาจเช่นนั้น ขณะเดียวกันก็ต้องทนทุกข์สาหัสอยู่ในสำนึกต่อความผิดบาป

ฉันจะทำอย่างไรได้ จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ดอกไม้ก็ยังเป็นดอกไม้ ดวงดาวก็คือดวงดาว กรวดก้อนฝุ่นผงสามัญไม่อาจกลายเป็นดวงจันทร์ไปได้ ‘จงหนีไปเสียให้ไกล’ บาปนั้นกระซิบเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับบทลงทัณฑ์ของฝุ่นผงที่ฝันอยากเป็นพระจันทร์

ถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่จดหมายรัก