คุณจะได้อ่านมันหรือยังนะ โน้ตเล็กๆ ที่แนบอยู่กับดอกไม้ ดอกไม้แบบที่คุณน่าจะชอบ คงชอบมั้ง เอ้อ ไม่รู้สิ ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณแล้วล่ะก็, ไม่เคยรู้แจ้งแน่ใจอะไรทั้งนั้นล่ะ นั่นน่าหงุดหงิดนะว่าไหม ฉันรู้จักคนหลายประเภท ผู้คนน่าเบื่อหลายประเภท แต่ฉันไม่เคยรู้ว่าควรจะจัดคุณไว้กับคนประเภทไหน เคยมีอยู่วันหนึ่ง ฉันใช้เวลาทั้งวันนั้นนึกทบทวนอย่างเอาจริงเอาจัง นึกถึงตัวละครในหนังสือที่เคยอ่าน นึกถึงตัวละครในภาพยนตร์ที่เคยดู เค้นคิดจนหน้านิ่วคิ้วขมวด แต่ไม่มีใครหรืออะไรที่คล้ายกับคุณเลย บางทีอาจเพราะคุณได้กลายเป็นดอกไม้ไปแล้วจริงๆ ดอกไม้แบบที่คุณชอบแต่ฉันไม่รู้จัก ดอกไม้ที่บอบบางที่อ่อนไหวที่อ่านใจยาก แย่ล่ะ, ฉันอาจเป็นนักสังเกตการณ์ที่ดีพอใช้แต่เป็นนักอ่านใจที่แย่มาก ไม่รู้สิ — ฉันจะไปรู้ได้ยังไง

ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าทำไมคุณถึงตัดสินใจเริ่มบทสนทนาในวันนั้น 'โอ พ่อคุณทูนหัว ทอม เฮนเซ่น อีกคนล่ะสิเนี่ย' ฉันคิดรวบรัด ไม่รีรอจะโยนคุณลงตะกร้าเดียวกับพวกเด็กผู้ชายประเภทที่มักใจเต้นตึกตักกับเด็กผู้หญิงท่าทางประหลาดที่นั่งเงียบเชียบอยู่แถวหน้าสุดในชั้นเรียน จินตนาการถึงการผจญภัยอันหมิ่นเหม่ศีลธรรมอันดีและคำพูดสุดเท่ประโยคแล้วประโยคเล่าที่ซ่อนอยู่ภายใต้สีหน้าเรียบนิ่งเฉยชา ทั้งที่ฉันก็แค่หน่ายโลกและเกลียดการผูกสัมพันธ์ คุณนึกไม่ออกหรอกว่าคำถามแรกของคุณทำให้ฉันสามารถถอนหายใจได้ยาวนานแค่ไหนในคราวเดียว

ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คุณเข้ามาใกล้ได้ขนาดนั้น หลังกำแพงล่องหนที่ก่อกั้นระหว่างฉันเองกับคนอื่นอยู่เสมอ มันคือพื้นที่หวงห้ามที่มีแค่ฉันและฉันเท่านั้นที่ได้รับอนุญาต แต่แล้วคุณก็ปรากฏตัวในเขตแดนอันศักดิ์สิทธิ์เหลือเกินที่ว่า พร้อมกับดวงตาแสนซื่อและเสียงหัวเราะเรียบเรื่อยและรอยยิ้มที่เหมือนระยับแดดฤดูหนาว ‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน’ ฉันคลำหาร่องรอยการบุกรุกอย่างงุนงง และงุนงงยิ่งกว่าเมื่อพบว่าฉันนี่เองที่เป็นคนเปิดประตูให้คุณเข้ามา จัดแจงที่นั่งอุ่นและนมร้อน แถมยังยอมเสียสละคุกกี้ชิ้นเดียวที่เหลืออยู่ให้อีกต่างหาก เป็นสถานการณ์อันแปลกประหลาดอันผิดเพี้ยนอันพิลึกพิลั่น สายสัมพันธ์ที่เริ่มถักทอก่อร่างมักทำให้ฉันสั่นกลัว ฉันควรรีบวิ่งหนีไปให้ไกลเลยไหมนะ

ฉันควรจะกลับไปที่ดอกไม้หรือเปล่า ดอกไม้ที่คุณน่าจะชอบ แม้ว่าฉันจะไม่รู้จัก และฉันจะไม่ถาม และคุณจะไม่บอก อะไรก็ตามที่ถักทอที่ก่อร่างขึ้นหลังกำแพงของเราเป็นแบบนั้น เวลาฉันใช้คำว่าเรา ที่หมายถึงเรา ลมหายใจของฉันจะเริ่มติดขัด หัวใจของฉันจะเต้นผิดไปครึ่งจังหวะ ทัศนวิสัยคล้ายจะลดต่ำลงฉับพลัน ฉันกลับไปเป็นเด็กสาว เด็กสาวคนที่ไปโรงเรียนแต่เช้า แอบวางขนมไว้ในลิ้นชักใต้โต๊ะเรียนของคนที่แอบชอบ วันผ่านไปอย่างว้าวุ่นและเหม่อลอย แล้วเขาจะได้รับมันไหมนะ แล้วเขาจะชอบมันหรือเปล่า แล้ว แล้ว แล้ว...

แล้วคุณจะได้อ่านมันหรือยังนะ วรรคตอนจากบทกวีของเนรูด้า ฉันบรรจงคัดลอกมันลงในกระดาษแผ่นเล็กที่แนบไปกับดอกไม้ ดอกไม้ที่เหมาะกับบทกวีและเป็นบทกวีด้วยตัวของมัน ดอกไม้แบบที่คุณน่าจะชอบ คงชอบมั้ง ไม่รู้, ไม่รู้สิคะ ฉันจะไปรู้ได้ยังไง