ทำไมโลกของฉันมันหนักขนาดนี้?
เดือนสองเดือนที่ผ่านมาฉันคิดอยู่เสมอว่าอยากตาย ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว
แรกๆฉันคิดว่า คงเป็นเพราะเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศคงรู้สึกเหงา
เดี๋ยววันนึงมันก็หายไป เหมือนทุกๆครั้ง
1 อาทิตย์ผ่านไป
2 อาทิตย์ผ่านไป
...
ฉันยังรู้สึกเหมือนเดิม
จนผ่านไปเกือบเดือน
ฉันรู้ว่าครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง
เวลาฉันเศร้าฉันบอกตัวเองเสมอว่าสักวันฉันจะหาย
แต่ครั้งนี้ฉันกลับไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะจากฉันไปสักที
อยากตาย
ไม่อยากอยู่แล้ว
คำพวกนี้มันวนอยู่ในหัวฉันตลอด เหมือนกับมีใครมาตั้งค่าเอาไว้
แต่น่าเสียดายที่ฉันเป็นพวกอ่อนเเอเกินไป
เกินกว่าที่จะฆ่าตัวตาย
กลับกันฉันรู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่แบบนี้ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น
ฉันเป็นแบบนี้เดือนกว่าๆ
ช่วงหลังๆมานี้ฉันค่อนข้างยุ่ง ยุ่งจนไม่มีเวลาคิด
และฉันค้นพบว่า ฉันไม่รู้สึกอยากตายแล้ว
ในที่สุดฉันก็หายเศร้าเหมือนทุกครั้ง
ฉันคิดว่าตัวเองหายดีแล้ว
แต่สุดท้ายฉันคิดผิด
...
ฉันเพิ่งรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาความรู้สึกเหล่านี้มันไม่เคยหายไปไหนเลย
มันกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ตัว
กลายเป็นว่าฉันอยู่กับมันจนชินไปเสียแล้ว
ฉันที่เป็นคนคิดมาก
มาวันนี้ฉันกลับคิดมากยิ่งขึ้นไปอีก
ฉันค้นพบว่า
ฉันไม่สามารถรับความกดดันต่างๆได้
ฉันไม่สามารถยอมรับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นได้
ฉันไม่สามารถปล่อยวางทุกอย่างได้
ฉันไม่มีประโยชน์ นั่นคือสิ่งที่สมองและจิตใจฉันพยายามย้ำเตือนฉันตลอดเวลา
ฉันไม่สนิทกับพ่อแม่
ฉันมีเพื่อนเยอะ
ฉันมีคนที่รักฉัน
แต่ฉันไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้
ฉันเคยบอกแม่ว่า ฉันควรไปพบจิตแพทย์
แต่แม่บอกฉันว่า ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก คงคิดมากไปเอง
ฉันเคยพยายามเล่าเรื่องนี้ให้ใครสักคนฟัง
เขาบอกให้ฉันปล่อยวาง อย่าไปคิดถึงมันอีก
ฉันอยากบอกเขาเหลือเกินว่า ฉันไม่เคยพยายามคิดถึงมันเลยสักครั้ง
มันเกิดขึ้นเองราวกับมีใครมาตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้
มันกลายเป็นเรื่องเล็กน้อย
มันกลายเป็นเรื่องไร้สาระ
และฉันกลายเป็นพวกเรียกร้องความสนใจ
คุณอาจจะคิดว่าเราเศร้าเพราะอกหักสินะ
ป่าวเลย
ฉันเศร้าเพราะมันเศร้า
เพราะโลกนี้ไม่มีความสุข
เพราะการใช้ชีวิตมันยากเกินไปสำหรับฉัน
ฉันมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร?
ฉันก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
คงอยู่ไปวันๆแหละมั้ง
อย่างที่ฉันบอก
ฉันคิดว่าฉันหายดีแล้ว
แต่วันนี้ ตอนนี้ ไม่รู้ว่าทำไมฉันจึงรู้สึกอยากตายอีกครั้ง
และก็เหมือนทุกๆครั้งที่ฉันไม่กล้าทำร้ายตัวเอง
ฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจ
ไม่ได้ต้องการความสงสาร
แต่ฉันต้องการใครสักคนที่รับฟังฉัน
วันก่อนเพื่อนที่ไม่ได้คุยกันนานถามฉันว่า
'ชีวิตช่วงนี้เป็นไงบ้าง?'
...
ฉันตอบเขาไปว่า
ทำไมชีวิตมันถึงยากแบบนี้
ฉันไม่อยากเป็นตัวฉันเลยจริงๆ
เราตัดสินใจเล่าให้คนใกล้ตัวเราฟัง เขาปฎิเสธที่จะรับฟังมัน เขาโมโห ทะเลาะกัน เรารู้สึกว่าไม่น่าเล่าเลย พลาดอีกแล้ว พอมาเจอโพสต์ มันบรรยายทุกอย่างที่เราเป็น เรารู้สึก
ขอบคุณมากที่มาเล่าให้ฟัง