เรื่อง : ปรมาจารย์ลัทธิมาร เล่ม 4-5 (จบ)

ผู้เขียน : โม่เซียงถงซีว

สำนักพิมพ์ : เบเกอร์รี่บุ๊ค (Bakery Book)

(รีวิวเล่ม 1 2 3)

เป็นเล่มซีนดราม่าน้ำตาคลอตลอดเลย พูดถึงตอนที่จินจื่อเซวียนตาย ศิษย์พี่ตาย โดนล้อมปราบ ตอนที่เจียงเฉิงรู้เรื่องจินตาน การเคลียร์เฉลยปมในวัดกวนอิมก็เคลียร์กว่าในซีรีส์มาก (เพราะในซีรีส์ตัดบทที่เกินกว่ามิดตะพาบลุกปู้จายออก - คือตอนที่นังอิงตะโกนต่อหน้าทุกคนว่าข้าอยากขึ้นเตียงกับเจ้านะหลานจ้าน 555555555555555555555555555555555) หลาย ๆ เหตุการณ์ในซีรีส์ที่ไม่เคลียร์และดูงง ๆ ก็คือเพราะว่าตัดบทรักออกไปนั่นแหละ พอมาอ่านแล้วก็เก็ต ดูสมเหตุสมผลขึ้นมาเลยแม่ ทำให้เชื่อในความรักที่เว่ยอิงมีต่อหลานจ้านมากขึ้นด้วย (เพราะมาชอบทีหลัง เขาชอบเจ้าตั้งแต่แรกพบเรยนา) พอจบเรื่องก็มาเลิฟ ๆ กันแบบ พักบ้างแม่ แส่บไม่หยุด

ชอบบทเคลียร์ของเมิ่งเหยานะ เราว่าเคลียร์มาก เข้าใจทุกแฟนฟิคที่แต่งคู่เนี่ยหมิงเจวี๋ยกับเมิ่งเหยาเลย แล้วก็พาร์ทหลานซีเฉินก็ปวดใจจริง ขอบพระคุณทุกคนที่เขียนแฟนฟิคทั้ง 2 ส่วนนี้ มันเติมเต็มเรามาก เพราะมีหลายคู่ในเรื่องที่อยากให้มีภาคขยายอะ

เรื่องนี้แม่โม่ก็เหมือนอยากแซะพวกปากแจ๋วขี้เม้าเยอะอยู่นะ ซึ่งแสดงนำโดยเว่ยอิง ตอนแรกก็โดนเบลม พอเมิ่งเหยาพังก็เบนไปเบลมเมิ่งเหยาแทน แซะแรงอยู่เด้อ

เราอ่านให้ครบให้จบเรื่องค่ะ เราว่ามันก็สมบูรณ์ในแบบของมัน ดูซีรีส์มาก่อนด้วย ก็เหมือนมาเติมส่วนที่ซีรีส์ตัดออก (ซึ่งก็คือบทคนรักเกินเพื่อนนั่นแหละ) ส่วนตัวว่าสเกลเรื่องใหญ่ไป ไม่ลงดีเทลเท่าไหร่ (ตามสไตล์แม่โม่) อะ เราชอบเรื่องตัวร้ายฯ มากกว่า เราไม่ชอบความย้อนอดีตในย้อยอดีต แล้วย้อนเป็นเล่ม ๆ (คิดว่าสวรรค์ประทานพรก็คงพอกัน) แล้วพอกลับมาก็กลับมาดื้อ ๆ งงเลย 

เจอกันเล่มหน้าค่ะ ?