แสงแดดอ่อนๆของเช้าวันอาทิตย์ เล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่างที่มีผ้าม่านสีขาว สาดกระทบเข้ากับข้าวของภายในห้อง พร้อมกับเล็ดลอดเข้าเปลือกตาที่ปิดสนิทของผม

ผมขยับตัวเล็กน้อย พร้อมกับพบว่าแขนขวาของผมหนักอึ้งกว่าที่เคยเป็น ผมลืมตาขึ้นมองต้นเหตุที่ทำให้เป็นเช่นนั้น

เธอผู้หลับตาพริ้มอย่างบริสุทธิ์อยู่ในอ้อมกอดของผม แขนขวาถูกใช้เป็นหมอน เธอขยับตัวเล็กน้อยพร้อมกับครางเสียงเล็กเบาๆ เพราะผมขยับตัวเมื่อครู่

ผมกระกบริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนนุ่มของเธอ พร้อมกับเขี่ยผมยาวสีน้ำตาลเข้มทัดหูเล็กของเธอ เมื่อไม่มีเส้นผมบังแสงแดดที่แยงตา เธอกระตุกผ้าห่มขีึ้นมาปิดหน้นาตัวเองในทันที

ผมหัวเราะกับท่าทางเด้กๆ

"ตื่นได้แล้ว" ผมเขย่าตัวเธอเบาๆ

"อือ"

เธอจอมขี้เซาบิดตัวไปมาใต้ผ้าห่ม

หลังจากที่การปลุกด้วยวิธีธรรมดาไม่สำเร็จ ผมจึงเปิดผ้าห่มที่คลุมตัวเธอทั้งตัวออกมา หวังให้แสงแดดเป็นตัวช่วยในการปลุกแทนผม

แต่ภาพตรงหน้ากลับ ว่างเปล่า ดวงตาผมเบิกกว้าง

ทันใด ผมระลึกได้ว่า เธอได้จากผมไปนานแล้ว