ครอบครัวของเรามีปัญหาเรื่องการเงิน เราเริ่มเครียดหนัก เราเป็นคนนอนไม่หลับ นอนได้สองสามชั่วโมงก็สะดุ้งตื่น แต่เราก็อดทนคิดว่าตัวเองไหว เราไม่เป็นอะไร แต่พอสะสมนานเข้าๆ มันทำให้กลายเป็นว่าทุกครั้งที่เราสะดุ้งตื่น เราจะร้องไห้ เรานอนคนเดียวไม่ได้ ไม่กล้านอนต่อ ไม่อยากนอนตอนกลางคืน นอนอีกทีก็ใกล้จะเช้าแล้ว พอนอนไม่พอก็ทำงานไม่ไหว หน้าโทรม แก้ปัญหานอนไม่หลับด้วยการเมา เริ่มใช้เงินหมดไปกับการดื่มเบียร์ เรื่องราวของเรากับเขาก็ยังคงความสัมพันธ์แบบคนคุยที่เราทรมานเพียงคนเดียว 

จนกระทั่งเขาทำให้เราจ็บปวดยิ่งกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมา 

ทุกๆเย็นหลังเลิกงานเราจะไปรอเขาที่ทำงาน (เขาทำงานที่บาร์แห่งหนึ่ง) รอเขาเลิกงาน ช่วงนั้นเชียงใหม่อากาศหนาวมาก หนาวจนต้องก่อไฟผิงหน้าร้าน วันนั้นเขาพาผู้หญิงอีกคนมา โดยแนะนำว่าเราว่าผู้หญิงคนนั้นคือเพื่อนเขา แต่เราสัมผัสได้ดวยเซ้นท์ของตัวเองว่าเขาไม่ปกติ ผู้หญิงคนนั้นไม่ใข่เพื่อนปกติแน่ๆ แต่เราทำอะไรไม่ได้นี่ ปล่อยเบลอ แม้จะอยากร้องไห้ก็ตาม  

เกือบเที่ยงคืนของวันนั้น เราง่วงมาก เขาบอกให้เราไปนอนรอในรถ เขาลดกระจกรถลงนิดๆให้เรานอนรอ เราก็รอ ตื่นมาอีกทีก็ตีสองกว่าเพราะเราหนาวมาก ห่มเสื้อแขนยาวยีนส์ตัวเดียว เราโทรไลน์หาเขาเพราะไม่มีเบอร์ส่วนตัวเขา เขาไม่รับแต่เดินออกมาหาเรา 

เขาพาเราเข้าไปในร้าน เราไปเจอเขานั่งคุยกันสองคนกับผู้หญิงคนนั้น แล้วเขาบอกเราแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนคุยอีกคนที่เขาอยากจริงจังด้วย อยากคุยกับทั้งเราและคนนั้นพร้มๆกัน เราช็อคและไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร คิดไม่ออกเหมือนโดนชกแล้วสมองหยุดทำงานไปนานหลายนาที 

ในตอนนั้นเราไม่มีความรู้สึกโกรธ เกลียดหรือไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นเลย เราไม่โกรธเขาด้วย แต่เรารู้สึกผิดหวัง น้อยใจ เขาโกหกเรา เขาทำร้ายเรา แล้วเขาก็ปล่อยให้เราไปนั่งคุยกับผู้หญิงคนนั้นเกือบชั่วโมงแล้วหนีออกไปสูบบุหรี่ ริมน้ำคนเดียว

เราก็คุยกับผู้หญิงคนนั้นปกติ จนกระทั่งกลับบ้าน เราสองคนนอนคุยกันบนเตียง เราบอกกับเขาว่าเราขอไม่คุยกับเขาต่อนะ เราไม่ไหว แต่เขาบอกเราว่าเขาขอโทษขอเวลาหน่อยนะ 

ตอนเช้าวันถัดไป เขาตื่นไม่ไหว เขาไล่ให้ไปบอกพ่อของเราไปส่งเราทำงาน เราน้อยใจ เรากดเรียกแกรปมาทำงานเอง และเขาก็ยังไม่คงทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเดิม .... รู้สึกแย่จัง