“บลู” เขาเงยหน้ามองตามที่ผมเรียก

“นั่นไม่ใช่ชื่อผม” เขามองผม แปลกใจ คงกำลังคิดว่าผมอินกับหนังเรื่องนั้นของเขาเกินไปอยู่ล่ะมั้ง

“ผมชอบที่เขาเรียกคุณว่าบลู” ไม่เคยคิดว่าเขาเหมาะกับชื่อนี้ จนได้ยินคนในนั้นเรียกเขาอย่างนั้น

บลู

บลู

บลู

“อยากให้เรียกชื่อจริงมากกว่า” เขายกเบียร์แก้วใหญ่ขึ้นดื่ม ดวงตาเสมองไปทางอื่น จะว่าไปเขาไม่มีอะไรใกล้เคียงกับบลูคนนั้นเลยแม้แต่น้อย ห่างไกลกันคนละโยชน์ แต่เพียงแค่ถูกจับแต่งตัวเข้าเสียหน่อย ความสามารถในการแสดงของเขา รวมถึงมายาของภาพยนตร์ เท่านั้นเขาก็กลายเป็นบลูคนนั้นโดยสมบูรณ์

“ถือว่าแลกกัน” เขาเลิกคิ้ว “กับที่คุณเรียกผมว่าเบน” แทนที่จะเรียกชื่อจริงหรืออย่างน้อยก็ชื่อที่เขาเรียกผมในบทนั้นที่เราร่วมงานกัน เขากลับชอบเรียกอีกชื่อจากเรื่องเดียวกันเสียอย่างนั้น ด้วยอะไรสักอย่าง เขาไม่บอกเหตุผล อาจเพราะออกเสียงง่ายกว่าทั้งที่พยัญชนะเปลี่ยนไปแค่ตัวเดียว เขามุ่ยหน้าแต่ไม่ได้เถียงอะไรออกมา คงเห็นว่าสมเหตุสมผล แม้จะไม่ชอบใจนัก

“เบน เบน เบน เบน เบน เบน เบน” นี่นับว่าเขากำลังประท้วงผมอยู่ได้ไหมนะ

“พยายามจะไม่บอกว่าคุณเหมาะกับเบนมาก แต่ให้ตายเถอะ มันเหมาะกับคุณจริงๆ นั่นแหละ” เท้าคางพินิจพิเคราะห์ใบหน้าผมแล้วพยักหน้าเออออกับตัวเอง

“แต่ชื่อจริงคุณผมก็…” เขาครุ่นคิด คิ้วขมวด “อะไรเนี่ย ไม่เห็นแฟร์เลย” โวยวายออกมาแล้วยกซดเบียร์ในมือตามยกใหญ่ ก่อนจะวางแก้วที่เหลือเบียร์แค่หนึ่งในสามลงบนโต๊ะ

นี่เขาเมาแล้วเรอะ ไม่มั้ง?

“เอาเป็นว่า คุณจะเรียกผมว่าอะไรก็ตามใจคุณ ส่วนคุณก็ตามใจผมด้วยแล้วกัน ดีลไหม? ดีล” รวบรัดตัดตอนเสร็จสรรพ ดื่มเบียร์ที่เหลือจนหมดแล้ววางแก้วทิ้งไว้ต่างหน้า

ส่วนคนไม่รอคำตอบหนีไปสูบบุหรี่ข้างนอกเรียบร้อยแล้ว





end.