#หนอนชาเขียวเกี้ยวนางอาย #โจรสลัดฟันเป็ดน้อย (นิดนึง)

#Snook_me

-------------------------------------

.

.

.

.

"ยังไงแกก็เอาผู้ชายคนนั้นมาเป็นสะใภ้ในบ้านไม่ได้" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะคอกใส่ชายผมดัดที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ซึ่งเขาก็ดูจะไม่สะทกสะท้านเท่าไหร่นัก

"ทำไมจะไม่ได้ พ่อกับแม่ผม ท่านสนับสนุนทุกการกระทำของผมอยู่แล้ว"

"การที่พ่อแม่แกตายไปแล้ว ไม่ได้หมายความว่าแกคิดจะทำอะไรตามใจตัวเองได้นะ!" หญิงคนนั้นยังคงตะคอกเสียงแข็ง หากถามว่าทำไมเธอถึงโกรธขนาดนี้ ก็เพราะว่ารณเดชเลือกสะใภ้ที่ไม่ใช่คนที่เธอเคยเสนอให้เขาซะด้วย

ที่สำคัญสะใภ้คนนั้นเป็นผู้ชายด้วยน่ะสิ

"ผมไม่ได้ทำตามใจตัวเอง ผมเลือกของผมดีแล้ว"

"แกไม่เคยเลือกอะไรแล้วดีหรอก แกถึงต้องมีฉันที่ช่วยดูแลบริษัทของแกไง!"

"คุณน้ารู้ได้ไงว่าสิ่งที่ผมเลือกมันไม่ใช่สิ่งที่ดี มีแต่สิ่งที่คุณน้าคิดจะเลือกน่ะแหละที่มันไม่เคยมีอะไรดีสักอย่าง" ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง หญิงดังกล่าวชะงักไปพักหนึ่ง เธอกำมือแน่นแล้วหันไปพูดกับบอดี้การ์ดตัวสูงของเธอที่ยืนอยู่ที่มุมห้องด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความโกรธ แล้วหันกลับไปดูวิวบ้านเมืองภายนอกผ่านหน้าต่างบานใหญ่

"แกส่งคนไปสืบว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร ถ้ารู้แล้วก็ไปเจรจากับมันว่าให้เลิกเกาะหลานชายชั้น ครั้งนี้ฉันยอมจ่ายล้านนึง ถ้ามันไม่ยอม...เข้าใจใช่มั้ยว่าพวกแกต้องทำยังไง?" บอดี้การ์ดพยักหน้าอย่างรู้งานแล้วเดินออกจากห้องไป ส่วนหญิงคนนั้นก็ตะโกนตามหลังเพื่อยืนยันคำสั่งของตัวเอง

"ห้ามเอามันถึงตายล่ะ!"

หุ่นเชิดของเธอพยศซะแล้ว ถ้าเอ็นที่ขึงไว้ขาดเมื่อไหร่ก็จบกัน

ทั้งบริษัท ทั้งทรัพย์สินมหาศาลที่เธอรอคอยวันเวลาจะครอบครองก็จะหายไปกับตา

-----------------------------

"เฮ้ยพี่บอย" ชายตัวสูงในเสื้อสูทสีน้ำเงินพูดขึ้นขณะยืนพิงโต๊ะสนุ๊กเกอร์ตัวใหญ่ในห้อง

"ว่า"

"พี่กำลังคบกับลูกชายเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์อยู่เหรอ"

"มึงพูดชื่อมาเลยก็ได้นะว่าใคร" บอยพูดพร้อมกับก้มมองหามุมที่เขาจะแทงลูกบิลเลียดให้ลงหลุม

"เออก็เด็กที่ชื่ออะตอม ชนกันต์น่ะแหละ"

"อืม"

"ตกลงคือพี่คบเหรอ"

"ไม่ได้คบ"

"แน่ใจดิ?"

"แค่นอนด้วยกันเฉยๆ" บอยพูดเสียงนิ่งเหมือนไม่มีอะไร แต่คนฟังเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"พี่ตลกปะเนี่ย"

"ละกูเหมือนคนเล่นตลกเหรอ"

"พี่ แต่เขาเป็นโอเม...." กันตถาวรพูดเถียงขึ้นมาอย่างเป็นห่วง เขารู้เรื่องของทุกคนในวงการ รวมถึงรู้ว่าใครเป็นโอเมก้า อัลฟ่าด้วย

"กูก็รู้ กูป้องกันตลอดน่ะแหละ" บอยพูดแล้วลงมือแทงลูกบิลเลียดสีแดงเงาลงหลุมไปอีกหนึ่งลูก

"ระวังนะพี่" กันพูดเตือนแล้วกอดอกมองอีกคน

"ระวังนอนไปนอนมา จากคู่นอนจะกลายเป็นคู่รักเอานะพี่"

"แบบนี้ก็ดีดิ 555555 เดี๋ยววันนี้กูก็มีนัดกับเขาตอนเย็นอีก" บอยหัวเราะแล้วเดินหามุมที่จะแทงลูกบิลเลียดที่เหลือต่อ

"ไปเดทเหรอพี่?"

"เหอะ เขาบอกกูว่าเขาอยากเล่นสนุ๊กให้เก่งๆบ้าง กูก็เลยจะสอนเขา แค่นั้นแหละ" บอยเดินวนไปรอบๆโต๊ะพลางคิดหาวิธีแก้เกมที่กำลังเกิดขึ้น

"ว่าแต่ทำไมมึงถามว่ากูคบกับน้องเขาล่ะ" บอยถาม

"ก็เห็นพี่กับเขาไปไหนด้วยกันบ่อย"

"เอาความจริง" กันได้ยินดังนั้นก็หัวเราะหลังจากที่บอยรู้ทัน เขาไม่เคยโกหกพี่ชายคนนี้ได้หรอก

"คนในวงการไฮโซเขาบอกมา เรื่องพวกนี้แพร่ไวกันจะตายพี่"

"พวกไฮโซขี้เสือกจังวะ"

"พี่ก็เป็นไฮโซไม่ใช่เหรอ?"

"กูไม่ได้ไฮโซ" อนุวัฒน์หยุดยืนที่มุมโต๊ะแล้วก้มแทงลูกบิลเลียดลูกสุดท้ายบนโต๊ะลงหลุมไปอย่างสวยงาม เป็นสัญญาณว่าตานี้เขาเป็นผู้ชนะ พร้อมกับคำพูดที่เขาพูดต่อจากนั้นทำเอากันตถาวรหัวเราะลั่นห้องแล้วสั่นหัวเบาๆกับความขี้อวดของพี่ตรงหน้า

"กูก็แค่รวย"

-------------------------------------

"แล้วคิดยังไงถึงอยากเล่นสนุ๊กให้มันเก่งๆล่ะ จะรอแก้มือเหรอ?" อนุวัฒน์พูดยิ้มๆพลางเดินขนาบข้างชายตัวเล็กแก้มน่าบีบในชุดเสื้อเชิ้ตขาวกางเกงสีส้มบนดาดฟ้าของร้านตัวเอง ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็นของกรุงเทพมหานคร

"อยู่บ้านมันเบื่อ ผมเลยอยากเล่นเฉยๆ ไม่ได้คิดจะท้าแข่งอะไรหรอก" ชนกันต์ตอบแล้วหันไปมองวิวข้างนอก นี่เป็นการพบกันครั้งแรก หลังจากที่พวกเขาไม่ได้เจอกันมาประมาณ 2 อาทิตย์ได้

"อย่างนี้นี่เอง แล้ว..คุณกินข้าวรึยัง"

"ผมกินแล้วฮะ" ชนกันต์พูดตามความเคยชินก่อนจะหันไปมองรอบๆ เอาจริงๆนะ อนุวัฒน์ชอบเวลาเด็กตรงหน้าพูดลงท้ายว่า 'ฮะ' มากๆ

ถามว่าเพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เวลาคนนี้พูดมันน่ารักนี่นา

"มีอะไรรึเปล่า?" คนตัวสูงกว่าถาม หลังจากเห็นชนกันต์มองไปรอบๆมาพักหนึ่งแล้ว

"ผมรู้สึกเหมือนมีคนมองเราสองคนยังไงไม่รู้ ตั้งแต่เมื่อกี้ละ"

"เฮ้ย น่ากลัวนะนั่น เรามีสัมผัสพิเศษอะไรรึเปล่า?" อนุวัฒน์หัวเราะ ก่อนที่ชนกันต์จะหัวเราะตามเบาๆ เขาคงคิดมากไปล่ะมั้ง

"บ้า ไม่ใช่ละ ไปกันเหอะ ผมไม่อยากอยู่ดึก" เด็กหนุ่มพูดแล้วเดินเข้าตึกไป ห้องที่ติดกับดาดฟ้าคือห้องเล่นสนุ๊กเกอร์ส่วนตัวของอนุวัฒน์ เจ้าของร้านน่ะแหละ

"ครับๆ คุณนายน้อย" เจ้าของร้านหัวเราะแล้วเดินตามเด็กหนุ่มไปต้อยๆ

ชนกันต์คงไม่รู้หรอกว่าอนุวัฒน์ดีใจขนาดไหนที่ชนกันต์ทักไลน์มานัดชวนเล่นสนุ๊ก

และอนุวัฒน์ก็คงไม่รู้หรอกว่า คำตอบที่ชนกันต์บอกเขาถึงสาเหตุที่ชวนมาเล่นสนุ๊กเมื่อสักครู่ มันคือคำโกหก เพราะกลัวว่าจะเสียฟอร์มหากพูดความจริงออกไป

-------------------------------------

"จะกลับแล้วจริงๆดิ?" อนุวัฒน์นั่งบนโต๊ะสนุ๊กแล้วถามเด็กหนุ่มที่กำลังจะเดินออกจากห้อง หลังจากที่สอนเล่นไปหลายชั่วโมง

"มันดึกแล้ว"

"เนี่ย เพราะมันดึกแล้วไงถึงไม่อยากให้กลับ"

"พี่จะชวนผมนอนค้างที่ร้านอีกรึไง" ชนกันต์พูดขำๆ แต่อีกคนกลับพยักหน้าแทนคำตอบ ซึ่งอะตอมเห็นดังนั้นก็ตัดสินใจถามต่อ

"อยากนอนค้างหรืออยากนอนกับผม เอาดีๆ" เด็กหนุ่มเดินกลับมาแล้วยืนตรงหน้าอีกคน

"ทั้งคู่เลย" ชายตัวสูงยิ้มตาหยีสู้ใบหน้านิ่งๆของชนกันต์ก่อนจะพูดต่อ

"เอาตรงๆเลยนะ"

"..."
"ตั้งแต่พี่นอนกับเรามา พี่ก็ไม่อยากนอนกับใครอีกเลยนะ" อนุวัฒน์พูดตามตรงแถมยังใช้สรรพนามเปลี่ยนไปอีกต่างหาก คำพูดตรงๆของเขาก็ทำเอาคนฟังใจเต้นไม่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ชนกันต์ก็รู้วิธีที่จะทำหน้านิ่งๆเวลาเขินได้เหมือนกันน่ะแหละน่า

"พี่จะสื่ออะไรของพี่อะ"

"ก็ตามนั้นน่ะแหละ พี่เป็นคนอยากพูดอะไรก็พูด"

"....."

"ตกลงจะกลับบ้านจริงๆดิ?" อนุวัฒน์ถามอีกครั้ง แต่เด็กตรงหน้าก็ดูลังเลมากกว่าเดิม เขามองออกไปข้างนอกที่ท้องฟ้ามืดสนิท อีกอย่างวันนี้เขาไม่ได้เอารถมาด้วยนี่สิ

"อันตรายนะ กลับบ้านตอนนี้อะ มืดตึ้บเลย" ชายตัวสูงตาหยีพูดหว่านล้อมจนชนกันต์อดหัวเราะให้กับความพยายามของอีกคนไม่ได้

"นอนค้างที่นี่ เดี๋ยวพี่ไปส่งพรุ่งนี้เช้าก็ได้นะ"

"พอๆ" ชนกันต์ยกมือห้ามอีกคนให้หยุดพูด

"งั้นพี่ก็ต้องไปอธิบายกับพี่ตู่แทนผมนะว่าทำไมผมถึงไม่กลับบ้าน" ชนกันต์พูดก่อนที่อีกฝ่ายจะพยักหน้าอย่างมีความสุข

"ครับนายน้อย" อนุวัฒน์ยิ้มแล้วลงจากโต๊ะ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้

อย่างน้อยเขาก็ได้อยู่ด้วยกันนานขึ้นกว่าเดิมแหละเนอะ

tbc