#หนอนชาเขียวเกี้ยวนางอาย #โจรสลัดฟันเป็ดน้อย #บัวลอยทับทิมกรอบ
#Snook_me
---------------------------------
ชนกันต์ลืมตาตื่นขึ้นในห้องนอนเดิมที่คุ้นเคย เพียงแต่ต่างกันตรงที่ที่ว่างด้านข้างที่ควรจะมีเพียงหมอนหนึ่งใบ เช้าวันนี้กลับมีชายตัวสูงนอนอยู่
วันนี้อนุวัฒน์ตื่นสาย
แหงล่ะ... ก็กว่าจะได้นอนเมื่อคืน
คนตัวเล็กพยุงตัวเองขึ้นแล้วคว้าเสื้อเชิ้ตขาวกับบ็อกเซอร์ที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่ไม่ให้โป๊ ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำให้ตัวเองสดชื่นขึ้น ความเจ็บที่สะโพกยังคงเกิดขึ้นเหมือนเดิม แต่คราวนี้เขาเริ่มชินกับมันแล้วล่ะ
ความจริงแล้วที่เขามีแรงลุกวันนี้ก็เพราะเมื่อคืนมันไม่ได้หนักหน่วงเหมือนคราวก่อนๆ อีกคนดูจะทะนุถนอมเขามากกว่าเดิมยังไงไม่รู้
แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าเมื่อคืนเขาชอบมันมากขนาดไหน
แอ๊ด---
"อื่นแอ้วอ่อ" ชนกันต์ถามขณะยืนแปรงฟันที่คนตัวสูงกว่าแกะอันใหม่มาให้ใช้เมื่อคืน
"อืม ตื่นแล้ว" อนุวัฒน์พูดงัวเงียแล้วเดินไปยืนข้างๆ เขาล้างแปรงสีฟันของตัวเองแล้วเริ่มแปรงฟันตามอีกคน
บรรยากาศคุ้นๆนะว่ามั้ยเหมือนคู่สามีภรรยายืนแปรงฟันด้วยกันยังไงยังงั้น
"อะออมอินอ้าวอ่อนอั้ย" คนตัวสูงถาม ขณะที่อะตอมก้มลงบ้วนปากตัวเอง
"กินข้าวก่อนมั้ย?" อะตอมทวนคำถาม ส่วนคนถามก็พยักหน้าแล้วก้มลงบ้วนปากบ้าง
"ผมกะว่าจะกลับบ้านเลยอะ"
"กินข้าวก่อนดิ"
"รั้งเก่ง" คำพูดของอะตอมทำเอาอนุวัฒน์หลุดขำออกมา ก็นะ เขารั้งคนตัวเล็กไว้ให้อยู่กับเขาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนี่นา
"เห็นพี่เป็นแบบนี้ พี่ทำอาหารเก่งนะ สักมื้อดิ เดี๋ยวพาไปส่งที่บ้าน"
"พี่ทำอย่างกับพี่กำลังจีบผมอยู่อะ" อะตอมหัวเราะ แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าในใจของเขากำลังรู้สึกผลิบานอย่างบอกไม่ถูก
"จะพูดแบบนั้นก็ได้" บอยพูดตามตรงแล้วยืนหันหลังพิงอ่างล้างหน้า ก่อนจะหันไปมองอีกคนที่กำลังทำหน้าตกใจไม่น้อย
"5555พี่บอกแล้ว พี่เป็นคนพูดตรงๆ" คนตัวสูงยิ้ม ส่วนอะตอมที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็กำลังเดินสวนออกไป แต่บอยคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
"ตกลงจีบได้ปะ"
"....."
"ไม่ตอบเท่ากับตกลงนะ" บอยพูดเสียงยียวน เขาไม่เห็นใบหน้าหวานๆที่กำลังพยายามหลบอยู่หรอก แต่แค่มองใบหูแดงๆ เขาก็รู้แล้วว่าคนตัวเล็กกว่ากำลังเขินอยู่อย่างแน่นอน
"เออ" คำตอบสั้นๆห้วนๆของชนกันต์ทำเอาชายอายุ30กว่าคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะปล่อยแขนอีกคนให้เป็นอิสระ
สงสัยว่าจากเซ็กส์เฟรนด์จะได้เลื่อนขั้นมาเป็นคนคุยแล้วล่ะมั้ง
----------------------------------
"กว่าจะกลับบ้านได้นะ ไปค้างบ้านพี่บอยมาอีกรึไง" ภพธรถาม เมื่อเห็นรถคันสีดำที่คุ้นเคยขับมาจอดหน้าบ้านเพื่อส่งน้องชายของตัวเองกลับมา
"ประมาณนั้นแหละ"
"ยิ้ม ยิ้มหน้าอ้วนเชียวนะ ไหน เล่า" พี่ชายกอดอกถามน้องชายที่มีสีหน้ามีความสุขอย่างเห็นได้ชัด
"ไม่มีอะไรซะหน่อย"
"ไม่มีอะไรก็ไม่มี เออ อะตอม มีคนส่งจดหมายมาให้แกเนี่ย" ภพธรพูดพร้อมลุกไปหยิบถุงกระดาษสีน้ำตาลขนาดA4ที่เก็บในลิ้นชักยื่นให้กับน้องชาย
"จากใครอะ" อะตอมมองดูที่ถุงกระดาษ ไม่มีแสตมป์ไปรษณีย์ ไม่มีชื่อผู้ส่ง มีแต่ชื่อและที่อยู่ของเขา
"ไม่รู้อะ ลุงอ่ำเขาบอกว่าเมื่อเช้าเหมือนมีคนโยนเข้ามาในบ้านแต่มองไม่ทัน เห็นจ่าหน้าซองเป็นชื่ออะตอมเลยเอามาให้" คนตัวเล็กขมวดคิ้วหลังจากได้ยินคำตอบจากพี่ชาย และเขาก็ขมวดคิ้วเป็นปมมากกว่าเดิม เมื่อสิ่งที่อยู่ภายในของรูปถ่ายของเขากับบอยที่ดาดฟ้าของร้านเมื่อวานนี้ พร้อมกับโน๊ตแผ่นเล็กๆ 1 แผ่นที่แนบมา
"อะไรวะเนี่ย"
อย่าดีใจให้มันมาก
แกก็แค่หนึ่งในของเล่นที่เขาเล่นนั่นแหละ
"อะไรอะ อะตอม?" ภพธรเดินมาหยิบรูปถ่ายที่วางกองอยู่บนโต๊ะอย่างสงสัย ชนกันต์เงียบไปพักใหญ่แล้วยัดรูปถ่ายทั้งหมด รวมถึงโน๊ตแผ่นนั้นลงถุงกระดาษไปเหมือนเดิม
"....."
"มีคนแอบถ่ายแกกับพี่บอยเหรอ?"
"ช่างแม่งเหอะ แค่พวกโรคจิตน่ะแหละ" สีหน้าของชนกันต์เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด จนทำเอาภพธรกังวล
"เออ วันนี้พี่ไปทำงานใช่ปะ"
"ใช่"
"เค" พูดจบอะตอมก็เดินขึ้นห้องไปในทันที ส่วนภพธรก็ตะโกนตามหลังไปแล้วหันไปจัดการกับกระเป๋าของตัวเองเพื่อที่จะออกไปทำงาน แมัว่าใจเขาอยากจะคุยกับน้องให้รู้เรื่องก็เถอะ
"อืม มีอะไรก็โทรมาหาพี่ได้ตลอดนะ"
------------------------------------
"เป็นไรป่าวเนี่ยพี่ตู่" ธนกฤตถามชายตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง เพราะว่าวันนี้เขายังไม่เห็นรอยยิ้มของภพธรเลย
"ผมเป็นห่วงอะตอมมันอะ เมื่อเช้ามีคนส่งจดหมายมาหามัน ไม่รู้เกี่ยวกับอะไรแต่มันมีรูปเหมือนรูปแอบถ่ายอะตอมกับพี่บอยแนบมาด้วยเนี่ยสิ"
"ปาปารัซซี่เหรอ?"
"น่าจะประมาณนั้นนะ" ภพธรถอนหายใจแล้วนวดขมับตัวเองเบาๆ
"อย่าเพิ่งคิดมากสิ ผมว่าจริงๆอะตอมควรไปแจ้งตำรวจนะ"
"ผมก็คิดอยู่เหมือนกัน แต่อะตอมมันดูไม่สนใจน่ะสิ"
"อาจจะมีคนหึงหวงเลยจ้างนักสืบมาถ่ายมั้ง ผมว่าไปแจ้งตำรวจดีกว่านะ"
"อืม..ไว้กลับบ้านไป ผมจะลองบอกอะตอมมันดู" ภพธรพยักหน้าก่อนจะกดรับสาย
"เฮ้ยว่าน ผมต้องไปประชุมด่วนอะ ขอโทษนะ"
"เอ้า แล้วพี่ไม่กินข้าวเที่ยงเหรอ เสียสุขภาพหมดอะ" ว่านตะโกนตามหลังชายที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ลิฟต์
"ไม่เป็นไรหรอกคุณ ตอนเย็นเจอกันนะ" ภพธรพูดพร้อมเดินเข้าไปในลิฟต์ทันที ปล่อยให้หมีขาว(?)ยืนอยู่ที่โถงทางเดินงงๆ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเดินออกไปยังตลาดข้างออฟฟิส
ไม่กินข้าวก็เสียสุขภาพหมดสิ
ซื้อไปฝากดีกว่า
------------------------------------
เย็นวันนี้ก็เหมือนกับเย็นวันอื่นๆที่รณเดชนัดเจอกับธนนท์อีกครั้ง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ดูราบรื่นและมีความสุขดี ไม่ได้มีปัญหาอะไร จนกระทั่ง...
"ขอบคุณนะครับที่มาส่งผมถึงคอนโดเลย" เด็กตัวสูงพูดยิ้มๆแล้วยกมือขอบคุณคนที่อยู่ในรถ
"ครับ อย่านอนดึกล่ะ"
"เดี๋ยวนนท์ทักไลน์ไปนะ"
"ครับ บ๊ายบาย" แหนมโบกมือลายิ้มๆ ก่อนจะขับรถออกไป ธนนท์เห็นดังนั้นก็เดินกลับเข้าไปในคอนโด แต่ทันทีที่เขากำลังจะเดินผ่านเข้าไปในลิฟต์ ชายในชุดสูทตัวใหญ่สองคนก็เดินมาหา
"สวัสดีครับ คุณคือนนท์ ธนนท์ใช่มั้ย"
"ครับ ..เอ่อ มีอะไรรึเปล่า?" เด็กอายุ22ทำหน้าตกใจและมีท่าทีประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
แหงล่ะ ก็จู่ๆมีคนแปลกหน้าที่ดูอันตรายเดินเข้ามาพร้อมกันถึง 2 คน จะมาฆ่าเขารึเปล่าก็ไม่รู้
"คุณไม่ต้องกลัว และไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเราเป็นใคร พวกเราไม่ได้มาทำร้ายคุณ แต่เรามีของบางอย่างมาให้"
".....อะไร ผมไม่เข้าใจ" นนท์ขมวดคิ้วแล้วมองถุงกระดาษสีน้ำตาลในมือของชายคนหนึ่ง ประโยคที่พูดต่อมาก็เริ่มทำให้เขาเข้าใจว่าชายสองคนนี้มีจุดประสงค์อะไร
"หนึ่งล้านบาทกับการออกไปจากชีวิตของคุณรณเดช"
"......พวกคุณเป็น---"
"คุณไม่เหมาะสมกับการที่จะมาเป็นสะใภ้และให้ทายาทแก่ตระกูล คุณรัชณีย์มีความประสงค์ที่จะให้คุณออกไปจากชีวิตของคุณรณเดช"
"....คุณหมายความว่ายังไง"
"ในตอนแรกคุณรณเดชมีความประสงค์จะคบหาและแต่งงานกับคุณอย่างทันที แต่คุณรัชณีย์ไม่เห็นด้วย เราจึงมาบอกให้คุณออกไปจากชีวิตของเขา" ชายตัวใหญ่พูดรวบรัดแล้วยัดถุงกระดาษดังกล่าวลงในมือของธนนท์ ก่อนจะพูดทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป ปล่อยให้เด็กหนุ่มยืนอยู่ที่เดิมด้วยความรู้สึกที่หลากหลายประดังกันเข้ามา
"เราให้เวลาคุณ 3 วันกับการตัดคุณรณเดชออกจากชีวิตของคุณ อย่างน้อยถ้าคุณรักเขาจริงๆ คุณก็ควรคำนึงถึงอนาคตที่กำลังสดใสของคุณรณเดชที่อาจจะดับลงเพียงเพราะคบหากับคุณ"
ธนนท์ยืนมองถุงกระดาษในมือ เปิดออกมาก็เป็นเงินสด 1 ล้านบาทตามที่คนแปลกหน้าบอกไว้แต่ทำไมใจเขาถึงไม่อยากได้มันเลยล่ะ
มีคนเคยบอกไว้ว่า เงินคือความสุขที่แท้จริง
แต่ตอนนี้ทำไมเราถึงอยากร้องไห้
พี่แหนมชอบเรา
เราชอบพี่แหนม
แล้วทำไมเรารักกันไม่ได้ล่ะ?
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in