#โจรสลัดฟันเป็ดน้อย #บัวลอยทับทิมกรอบ #หนอนชาเขียวเกี้ยวนางอาย

#snook_me

-----------------------------

"ไอว่าน ไอว่าน!"

"อะไรๆ" ธนกฤตหันไปตามเสียงเรียกของโอ๊ต ปราโมทย์

"งานด่วนว่ะ เดี๋ยวเราต้องไปถ่ายงานแถววินเดอแมร์"
"ห๊ะ ไปทำไม"

"ถ่ายงานอีสัส รีบกลับห้องไปเก็บของได้แล้ว" ปราโมทย์ตอบแล้วหันไปทำงานต่อ สภาพสตูดิโอในตอนนี้มีสภาพวุ่นวายไม่น้อย เหมือนกับเกิดพายุเล็กๆในห้องถ่ายงานห้องใหญ่

"เดี๋ยว ไปกี่วัน ไปยังไง แล้วสัปดาห์นี้ที่บอกว่าจะได้กลับไทยอะ?"

"อีสัส กูไม่รู้ รู้แค่นายสั่งมา แต่กูคิดว่าคงไม่ได้กลับไทยในสัปดาห์นี้หรอก เดี๋ยวคอมกูเอาไปเอง มึงเก็บพวกกล้องไปนะ" พูดจบชายร่างท้วมก็ปิดโน็ตบุ้กแล้วเดินไปอีกทาง ปล่อยให้ธนกฤตยืนถอนหายใจอยู่ที่เดิม

อุตส่าห์ดีใจว่าจะกลับไปไทยสักวันสองวัน

นี่ก็ต้องเลื่อนไปอีกแล้วงั้นเหรอ

-----------------------------

"อ่า.."

"นนท์! นนท์!" ธนนท์ลืมตาขึ้นมองไปรอบๆก็พบว่าเขากำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เสียงชายที่มีฐานะเป็นสามีของเขาเรียกด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะหลบออกไปให้หมอเดินเข้ามาตรวจ หมอเดินมาดูจอสีดำเล็กๆข้างเตียงครู่หนึ่งแล้วหันไปคุยกับรณเดช ซึ่งชายผิวขาวก็พยักหน้าตามฟังอย่างตั้งใจ ก่อนที่เขาจะมีสีหน้าตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว

"Les trois sont en bonne santé."

ธนนท์ก็ได้แต่มองหน้าอีกคนแล้วกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าบอดี้การ์ดที่ยืนนิ่งๆ แต่มีสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วเดินออกไปพร้อมกับคุณหมอ

"พี่แหนม ผมล้มไปเหรอ"

"ใช่ พี่กลับมาที่โรงแรมก็เห็นนายนอนอยู่ที่พื้น เรียกก็ไม่ตื่นเลยพามาโรงบาล" ชายอายุมากกว่านั่งลงข้างๆ

"พี่ออกไปแปปเดียวเอง ต่อไปคงปล่อยเราอยู่คนเดียวไม่ได้แล้วแน่ๆ"

"ไม่เป็นไรหรอก ผมแค่หน้ามืดน่ะครับ อยู่ดีๆมันก็เจ็บตรงท้องขึ้นมา"

"ไม่แปลกหรอก นายอุ้มลูกตั้งสองคนนะ" แหนมพูดยิ้มๆ ในขณะที่คนฟังก็ได้แต่นั่งอึ้งทำตาโตด้วยความตกใจ

สองคน

เดี๋ยว

อุ้มลูก

ควรตกใจกับอะไรก่อนล่ะ

"555555555ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ" รณเดชหัวเราะลั่นหลังจากเห็นสีหน้าของภรรยาตัวเอง นนท์ยังนั่งเงียบเพราะยังอึ้งกับเรื่องที่เกิดอยู่ ก่อนที่เขาจะเริ่มปริปากถาม

"เดี๋ยว..เดี๋ยวนะพี่ คือผมท้องเหรอ?"

"ลูกแฝดด้วยนะ" แหนมยิ้ม แปลกที่คราวที่ธนนท์ไม่ได้ใจเต้นแรงเพราะรอยยิ้มของชายตรงหน้า แต่ใจของเขากำลังเต้นแรงเพราะเรื่องที่เกิดขึ้น ชายที่นั่งอยู่ข้างเตียงเปลี่ยนที่มานั่งบนเตียงแล้วกอดชายวัยรุ่นอย่างเบามือ ส่วนนนท์ก็ค่อยๆกอดอีกคนกลับแล้วกระชับแขนแน่นขึ้นเรื่อยๆ

"พี่ดีใจมากเลยนะนนท์"

"พี่ ผมยังทำตัวไม่ถูกเลย แต่ โอ๊ย ผมดีใจมากเลยอะ" ธนนท์ซบหน้าลงกับฝ่ามือตัวเอง เขาเริ่มควบคุมน้ำตาของตัวเองไม่ได้ ซึ่งชายอีกคนก็ปลอบประโลมด้วยการใช้มือยีผมแล้วก้มลงหอมหัวอีกคน

เขากำลังจะเป็นแม่คน

ชายข้างๆก็กำลังจะเป็นพ่อคน

ครอบครัวของเรากำลังจะสมบูรณ์สักที

-----------------------------------

หลายวันต่อมา ท้องฟ้าของฝรั่งเศสก็เริ่มสดใสมากขึ้น

เหมือนกับวันนี้น่ะแหละ

อนุวัฒน์ตื่นแล้วเดินออกมานั่งริมหน้าต่าง แขนของเขาก็อาการดีขึ้นเรื่อยๆแต่ก็ยังต้องอยู่ในการดูแลรักษาของหมออยู่ดี

"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังเรียกให้บอยหันไปมอง ซึ่งแน่นอนว่าเจ้าของเสียงก็คือชนกันต์น่ะแหละ

"ตื่นแล้ว ทำไมวันนี้มาไวจังเลยล่ะ"

ทำยังไงดีล่ะ

ผมคิดถึงคุณจังเลย

ภพธรหลับตานอนพักหนึ่ง จู่ๆความคิดบางอย่างก็ขึ้นมาในหัวดึงให้เขาลุกออกจากเตียงไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์อยู่พักใหญ่ ก่อนจะเดินมานอนที่เตียงต่ออีกรอบหนึ่ง

อีกไม่นานก็คงฝันดีจริงๆแหละ

tbc

ตอนหน้าตอนจบแล้วนะคะ

:)