#บัวลอยทับทิมกรอบ #โจรสลัดฟันเป็ดน้อย #หนอนชาเขียวเกี้ยวนางอาย

------------------------------------

ขอบคุณที่ติดตามกันมาถึงตอนนี้นะคะ #Snook_me

------------------------------------

"พี่ตู่ ตอมกลับมาแล้วครับ" ชนกันต์เดินเข้าบ้านที่เงียบอย่างผิดปกติ เขาเดินไปตามห้องต่างๆเพื่อหาพี่ชายของตนเอง ทว่าก็พบเพียงความว่างเปล่า

ไปทำงานเหรอ

วันนี้วันหยุดนี่นา

ชนกันต์เลิกคิดหาคำตอบแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา เขาหยิบมือถือขึ้นมาเช็คข้อความก็พบกับคำตอบว่าพี่ชายหายไปไหน

"เอ้า เราดองไว้เองนี่หว่า" เขาเปิดไลน์แล้วตอบกลับข้อความทุกอย่างที่ค้างไว้ ก่อนที่จะมีข้อความใหม่เข้ามาอีกรอบหนึ่ง

ข้อความที่เรียกรอยยิ้มเล็กๆให้ปรากฎขึ้นบนใบหน้ากลม เขากดเข้าแชทแล้วใช้เวลาอีกเกือบชั่วโมงคุยตอบกับเจ้าของไลน์นั้นอย่างมีความสุข

และประโยคสุดท้ายที่ได้รับมาสร้างความตื่นเต้นแก่ชนกันต์ไม่น้อย จนทำให้นิสัยใจร้อนแบบเด็กๆเวลารีบร้อนจะเล่นเกมกลับมาอีกครั้งหนึ่ง

'อีกสามวันเจอกันนะอะตอม'

รีบกลับมานะพี่บอย

---------------------------

"โอ๊ต มึงเอาไร"

"กูเอาเบเกิ้ลแฮมชีสกับเมกาโน่ร้อน" ปราโมทย์ตอบพลางพิมพ์งานนิ้วระรัว ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เวลากินข้าวแทบจะไม่มี เวลานอนอย่าไปพูดถึง ทุกวันนี้บริษัทคือบ้านหลังที่สองของพวกเขาแล้ว

"เค" ธนกฤตเดินออกจากบริษัทไปซื้ออาหารตามที่เพื่อนขอมาด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าเต็มที

เขาคิดถึงบ้าน

คิดถึงพี่ตู่

"ไอโอ๊ต แฮมหมด กูซื้อเป็นแซลมอนมาให้แทนนะ" ว่านวางอาหารลงข้างคอมให้ชายหุ่นอวบ

"ไอว่าน มึงช่วยกูอย่างดิ"

"ว่า"

"ทำแพลนวันพรุ่งนี้ให้หน่อย"

"กูทำเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ กูส่งให้มึงไปแล้วไง"

"ไฟล์เสีย กูเปิดไม่ได้"

"สัส เสียได้ไง"

"กูจะไปรู้มึงเหรอ ไปทำห้องนู้นนะ พวกกูย้ายคอมไปให้มึงแล้ว" ปราโมทย์ชี้นิ้วไปยังห้องอีกห้อง ส่วนธนกฤตก็ไม่ตอบอะไร เพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงไปมากกว่านี้ เขาเหนื่อยเต็มที แต่เขาก็ยังต้องรับผิดชอบกับภาระงานที่มีอยู่ดี

แอ๊ด

ทันทีที่ธนกฤตเปิดประตูเข้าห้องทำงานที่เหมือนเป็นห้องประชุมเล็กๆ เขาก็พบกับชายคนหนึ่งที่ยืนหันหลังให้ประตูแล้วมองดูวิวทิวทัศน์ภายนอกของอังกฤษ

"อ้าว"

"...."

"ว่าไงคุณ" ชายคนนั้นหันกลับมาแล้วส่งรอยยิ้มที่คุ้นเคยให้กับว่าน คนถูกทักยังทำหน้านิ่งเพราะตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า

ใครจะไปเชื่อล่ะ

ว่าภพธรจะเดินทางข้ามประเทศมาหาเขา

"พี่ตู่" ว่านตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบา อาจจะเป็นเพราะว่าเขากำลังตกใจ หรือยังไม่หายเหนื่อยจากงาน แต่ที่แน่ๆ หัวใจของเขากำลังพองโตขึ้นอย่างน่าประหลาด เหมือนพละกำลังที่หายไปกลับมาอีกครั้งหนึ่ง

เพียงแค่ได้เห็นหน้า

"ได้นอนบ้างมั้ยเนี่ยคุณ" ภพธรยิ้มอย่างที่เขาชอบทำแล้วเดินไปใกล้ๆ เขาเอามือแตะที่ใบหน้าอิดโรยเบาๆ ก่อนที่ธนกฤตจะดึงอีกคนเข้ามากอดแน่น และแน่นอนว่าคนที่ถูกกอดก็เอามือโอบรอบแผ่นหลังกว้างนั่นเช่นกัน

"พี่มาได้ไงเนี่ย"

"ว่ายน้ำมามั้ง" ภพธรหัวเราะพลางใช้มือลูบผมอีกคนที่เริ่มยาวรุงรังสไตล์ผู้ชายติสท์ ชายทั้งคู่กอดกันอยู่อีกพักหนึ่งแล้วผละออก

"ตกลงได้นอนบ้างมั้ยเนี่ย แต่เห็นสภาพใต้ตาคุณก็ดูไม่น่าจะได้นอนเท่าไหร่หรอก"

"มองเก่งนะเราเนี่ย" ธนกฤตยิ้มแล้วจับมือที่เล่นผมตัวเอง

"พี่มีงานที่นี่เหมือนกันเหรอ"

"เปล่า"

"เอ้า"

"ผมมาเพราะอยากเจอคนแถวนี้พอดี" คำตอบที่ได้รับเปรียบเสมือนเป็นสายชาร์ตแบตและประจุไฟฟ้าให้แก่ชายหน้าง่วง

ความรู้สึกมีความสุขจนเอ่อล้นแบบนี้กลับมาอีกครั้ง

หลังจากที่จางหายไปนานนับเดือน

----------------------------------------------------

ผ่านมาหลายวัน หน้าท้องขาวเริ่มใหญ่ขึ้นจากสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่อยู่ข้างใน วันนี้ชนกันต์ต้องเดินทางไปโรงพยาบาลเพื่อไปหาหมอตรวจครรภ์

"พี่อะตอม?"

"อ้าว? นนท์ เป็นอะไร มาทำอะไรที่นี้" อะตอมถูกสะกิดจากด้านหลัง พอหันไปก็พบกับชายผิวแทนเข้มแบบคนใต้ กับชายผิวขาวพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น

"ผมมาฝากครรภ์ครับพี่"

"หาาาาาาา" ชนกันต์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ นี่คนรอบตัวเขามีแต่คนท้องเหรอเนี่ย

"ตอนไหน ยังไงเนี่ย ยินดีด้วยนะครับ ทั้งคู่เลย"

"ขอบคุณครับ แล้วพี่บอยยังไม่หายอีกเหรอครับ" ธนนท์ถามเพราะไม่รู้ แต่แหนมก็ใช้มือสะกิดนนท์เบาๆเชิงว่าไม่ควรถาม เนื่องจากเขายังเข้าใจว่าทั้งสองคนยังทะเลาะกันอยู่ ชนกันต์เห็นดังนั้นก็ส่ายหัวบอกเป็นนัยๆว่าไม่เป็นไร

"พี่บอยกลับไทยมาแล้วครับ แต่ไม่รู้ว่าหายไปไหนเหมือนกัน ผมยังไม่ได้ทักพี่เค้าไปเลย"

"แล้วอะตอมมาที่นี่ มาตรวจสุขภาพเหรอครับ" รณเดชถาม ส่วนคนถูกถามก็ส่ายหัว

"เปล่าครับ ผมมาฝากครรภ์เหมือนกัน"

"สุดยอดเลยครับ ลูกผมมีเพื่อนเพิ่มอีกคนแล้ว" นนท์ยิ้มกว้างสดใส สามีที่ยืนข้างๆก็หัวเราะ

"ยังไงไว้ผมทักไปหาพี่ตอมนะฮะ แล้วเจอกันครับ"

"ครับ บ๊ายบาย" อะตอมโบกมือให้ก่อนจะนั่งรอคิวหมอเงียบๆคนเดียว แต่แล้วก็มีเสียงนึงทักขึ้น

"ขอโทษนะครับ ตรงนี้มีคนนั่งมั้ยครับ?"

"ไม่...พี่บอย!" หนุ่มแก้มนิ่มหันไปตอบคำถามก่อนทีาดวงตาเล็กจะเบิกกว้างด้วยความตกใจ ในเมื่อชายตรงหน้าคือชายคนเดิมที่คุ้นเคย

บอย

"นี่พี่มาพี่ไม่บอกผมเหรอ!"

"บอกแล้ว โทรแล้วเราไม่รับ ไปหาที่บ้านก็ไม่อยู่ ตกใจหมดเลย ดีนะคุยกันเมื่อวาน เห็นเราบอกจะมาฝากครรภ์ที่รพ.นี้ พี่เลยรีบมา" อนุวัฒน์ทิ้งตัวลงข้างๆแล้วเอื้อมมือไปโอบไหล่เล็กทันที

"อ่อ ผมคงปิดเสียงพอดี ขอโทษทีฮะ"

"แล้วได้พบหมอรึยัง"

"ยังฮะ รอเรียกอยู่"

"กินอะไรมารึยัง"

"กินแล้วฮะ" อะตอมตอบคำถามที่อีกคนกระหน่ำถามมาพลางเล็กผมทุยๆของเขาอย่างสนุกมือ

"สนุกมากมั้ยเนี่ย"

"มาก"

"กวน"

"ถ้าไม่ติดว่าอยู่โรงบาล พี่จับหอมแก้มไปแล้ว"

"พี่บอย!"

"อะไรล่ะ หอมเมียผิดรึไง" คำพูดของบอยสร้างสีเลือดฝาดบนแก้มตุ่ยได้ไม่ยาก ก่อนที่พยาบาลจะเรียกชื่อชนกันต์ให้เข้าไปพบหมอ ซึ่งอนุวัฒน์ก็ลุกตามไปตามหน้าที่ของสามี

ในที่สุดหัวใจสองดวงกลับมาเต้นพร้อมกันอีกครั้งสักที

-----------------------------

"ตื่นได้แล้วคุณ" ภพธรสะกิดชายข้างๆให้ตื่นนอน ช่างโชคดีที่เมื่อคืนธนกฤตได้กลับมานอนพักผ่อน เอกสารที่ปราโมทย์บอกให้แก้เป็นแค่แผนให้ว่านเดินเข้าห้องไปพบกับตู่เท่านั้น

"ขออีก10"

"10นาที?"

"10ชั่วโมง.." ธนกฤตงัวเงียตอบทั้งๆที่ตัวเองยังนอนหลับตา แต่ภพธรดึงผ้าห่มอีกคนออกแล้วนอนทับคล้ายกับแกล้งชายผิวขาว

"ตื่นได้แล้ว"

"นี่พี่น้ำหนักขึ้นปะเนี่ย"

"ไม่ใช่ละ" ภพธรหัวเราะ ก่อนที่เขาจะถูกกอดแล้วกลายเป็นคนที่ถูกคร่อมจากคนที่อยู่ด้านล่างแทน

"คุณต่างหากล่ะที่ตัวหนักขึ้น"

"ผมแทบไม่ได้กินข้าวเลยนะ จะหนักได้ไงล่ะ"

"แล้วไหนตอนโทรคุยกันบอกว่ากินข้าวแล้ว โกหกผมรึไง"

"ผมไม่อยากให้พี่เป็นห่วง" ว่านตอบพลางเล่นผมม้าที่ปรกหน้าอีกคน

"แบบนั้นผมยิ่งเป็นห่วงกว่าเดิมอีก" ภพธรตอบ ก่อนที่ชายด้านบนจะก้มหน้าลงมาจูบเบาๆ ตอนแรกภพธรก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก แฟนกันจูบกันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วล่ะ ที่สำคัญเขาไม่ได้เจอกันตั้งหลายเดือน

จูบกันแค่นี้ ไม่แปลกหรอกน่า

แต่มันแปลกตรงที่...

ไอแข็งๆที่ทิ่มขาเขาเนี่ยแหละ

"อื้ม ว่าน ว่าน!" ตู่ใช้มือดันไหล่อีกคนออกเบาๆก่อนจะผละหน้าตัวเองออก เพราะเริ่มรู้สึกถึงแรงกดจูบที่หนักขึ้นเรื่อย ๆ

"หือ ว่า?"

"จูบผม ผมไม่ว่า.."

"?"

"แต่เอาน้องคุณมาทิ่มขาผมทำไม!" ภพธรพูดปนหัวเราะ ส่วนชายที่เพิ่งตื่นก็ก้มมองกางเกงตัวเองและเงยหน้ามองชายตรงหน้าสลับกันไปมา

"อะไร หน้าผมเหมือนน้องคุณรึไง"

"พี่ตู่"

"หยุดเลย ผมรู้ว่าคุณจะพูดอะไร"

"พี่คิดว่าผมจะพูดอะไร?"

"คุณจะขอมีอะไรกับผมใช่มั้ยล่ะ" ภพธรตอบ

"...."

"...."

"ถูกต้อง เก่งมาก ต้องให้รางวัล" พูดจบ ธนกฤตก็ก้มลงจูบคออีกคนทันทีโดยไม่สนเสียงโวยวายของชายที่อายุมากกว่าเลยแม้แต่น้อย

"ว่าน ไอว่าน!"

"อะไรพี่"

"วันนี้ผมจะไปเดินในเมืองไง ถ้าคุณทำ ผมเดินไม่ได้นะ"

"ไม่เป็นไร ผมมีวิธีของผมน่า" ว่านยังคงวุ่นวายอยู่บริเวณคอและชุดนอนของภพธรที่เริ่มหลุดลุ่ย

แล้วความร้อนเข้าครอบงำฤดูหนาวอีกครั้งหนึ่ง

-----------------------------

"อ่า..ว่าน" เสียงร้องฮือในลำคอเกิดเพราะไม่อยากให้คนภายนอกได้รับรู้ถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในห้อง ริมฝีปากอุ่นที่มีหนวดแซมจูบไปตามลำคอและอกจนเกิดรอยแดงไปทั่ว ขาสองข้างของภพธรถูกยกขึ้นแล้วจับให้ชิดกัน คราบน้ำสีขุ่นเลอะเปื้อนปนกับเหงื่อ แก่นกายใหญ่ขยับเสียดสีกับเนื้อต้นขาและแก่นกายของภพธรจนร้อนแดงเป็นปื้น

จริงอยู่ ธนกฤตไม่ได้เอาเข้าไปอย่างที่ว่า แต่นี่ก็เป็นสัมผัสแปลกใหม่ที่ภพธรไม่เคยพบเจอ

มันก็ไม่ได้แย่นะ

ฝ่ามือร้อนเลื่อนลงไปบีบที่สะโพกของชายที่อายุมากกว่าพลางกดจูบที่ลำคอ แล้วขยับเข้าออกช้าๆจนเกิดเสียงเนื้อกระทบกันลั่นห้อง มันช่างเป็นเสียงที่น่าอายสำหรับภพธรจนทำให้เขาต้องหันหน้าไปซบหมอน ความร้อนแข็งยังคงถูเบียดกับของๆเขาจนเปียกแฉะ ความเสียววาบตรงท้องน้อยทำเอาภพธรต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดปาก เพราะกลัวว่าเสียงตัวเองจะดังไปมากกว่านี้ จนกระทั่งนิ้วยาวสอดเข้าไปทักทายความร้อนภายในแม้ว่ามันจะแน่นมากก็ตาม

แหงล่ะ ไม่ได้นอนกันมาตั้งกี่เดือน

"อา ว่าน อื้ออ"

"พี่ตู่" เสียงทุ้มเรียกชายผิวแทนเบาๆก่อนจะขบใบหูนิ่มจนเรียกเสียงครางออกมา หลังจากที่อดกลั้นมาพักใหญ่ นิ้วยาวสองนิ้วยังคงทำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดี ส่วนภพธรก็ทำได้เพียงจับไหล่อีกคนเพื่อยึดระบายไว้แค่นั้น ขาของเขาที่ถูกจับพาดบ่ากว้างเริ่มอ่อนแรงก่อนที่เสียงน่าอายจะดังขึ้นอีกรอบและระรัวกว่าเดิม

"อื้อ ว่าน ผมจะเสร็จ" ภพธรพูดด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆปนเสียงหอบหายใจของตัวเอง ฝ่ามือหนาจับรูดแก่นกายที่แข็งตัวสู้มือ ส่วนปลายเริ่มฉ่ำเปียกอีกครั้ง ธนกฤตเห็นดังนั้นจึงขยับมือขึ้นลง โดยที่ไม่ได้นำนิ้วมืออีกข้างออกจากตัวของภพธร และนั่นก็ทำให้ภพธรปลดปล่อยจนเลอะคามือของว่านในไม่กี่นาทีต่อมา

ชายผิวแทนแทบจะหลับตานอนอีกรอบทันทีเลยก็ว่าได้ เขานอนหอบหายใจเอาออกซิเจนเข้าปอดเพื่อหวังว่าจะได้พักผ่อน ทว่าของๆคนด้านบนมันยังตั้งชันไม่คิดจะผ่อนลงเลยแม้แต่น้อย

แหงล่ะ ก็ว่านยังไม่เสร็จสักรอบ

"ขอพักแปปนึงดิว่าน"

"ได้ไงล่ะ พี่จะปล่อยให้ผมยืนทนโท่งี้รึไง"

"บอกว่าขอพักแป----" ทันทีที่อ้าปาก เสียงของเขาก็ถูกกลืนไปกับจูบของธนกฤตอีกครั้ง ลิ้นร้อนตวัดกวาดความหวานจนสติภพธรแทบจะหลุดลอย ก่อนที่บทรักที่แท้จริงจะเริ่มต้นขึ้น

เวลายามเช้าช่างยาวนานสำหรับคนสองคนเหลือเกิน

"พี่ตู่"

"..."

"ผมรักพี่นะ"

"ผมก็รักคุณ ว่าน"

----------------------------

วันเวลาผ่านไป จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ชีวิตหลายชีวิตต่างขับเคลื่อนไปในเส้นทางของตัวเองอย่างมีความสุข ธนกฤตกลับมาประเทศไทยและได้พบภพธรทุกวันอย่างที่เขาต้องการ ธนนท์และพี่แหนมของเขาก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับลูกสาวและชายตัวน้อยที่ไม่ยอมทานข้าวง่ายๆสักวันเดียว 

แล้วอนุวัฒน์กับชนกันต์ล่ะ?

"และแชมป์สนุ๊กเกอร์ปีนี้ตกเป็นของ อนุวัฒน์ สงวนศั

กดิ์ภักดี!" เสียงประกาศดังก้องห้องแข่งขันพร้อมกับเสียงปรบมือแสดงความยินดีแก่ชายเอเชียผิวขาว ผมสั้นดำตัดเรียบร้อยยืนโบกมือและโค้งตัวขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ

ใช่

บอยกลับไปเล่นสนุ๊กอีกครั้ง

และคราวนี้ เขาทำสำเร็จ

"ยินดีด้วยนะ" รณเดชเดินมาแสดงความยินดีหลังเวทีพร้อมกับจูงลูกชายวัย2ปี และนนท์ที่อุ้มลูกสาวไว้ในอ้อมแขน

"เสียดายที่นายไม่ลงแข่ง"

"ปีหน้าละกันนะ ปีนี้งานเยอะ" รณเดชหัวเราะพลางบอกลูกชายลูกสาวให้สวัสดีคุณอาตรงหน้า ซึ่งเด็กทั้งสองก็ทำตามอย่างไม่ขัดข้องใดใด

"สวัสดีครับ โตไวๆนะ" อนุวัฒน์ย่อตัวลงแล้วยีผมสีน้ำตาลสั้นๆของเด็กชาย ก่อนจะไปบีบแก้มนิ่มๆของเด็กหญิงเบาๆ

"แหนะ เขินคุณอาเขาอีกนะ" นนท์แซวลูกสาวตัวเองแล้วจับมือเธอให้บ๊ายบายอนุวัฒน์ 

"เจอกันเย็นนี้" รณเดชตบบ่าบอยที่พยักหน้าตกลง แล้วอุ้มลูกชายที่เริ่มงอแงไปอีกทาง

ปี๊ด ปี๊ด

เสียงแหลมบีบของสิ่งๆหนึ่งดังมาตามทางเดินหลังห้องแข่งขัน เรียกให้อนุวัฒน์หันไปมอง เสียงๆนั้นใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวของเจ้าของเสียง

เจ้าของรองเท้าเด็กคู่นั้น

"ป๊า"

เพียงแค่คำๆเดียวออกจากปากเด็กผู้หญิงในชุดกระโปรงขาวนั้น อนุวัฒน์ก็วิ่งไปอุ้มมากอดแนบอกด้วยความคิดถึงเต็มอก

"ว่าไงคะ คิดถึงปะป๊ามั้ย" บอยพูดพลางหอมแก้มเด็กน้อยฟอดใหญ่แล้วหันไปพบกับชายผู้เป็น 'แม่' ของเด็กคนนี้ยืนพิงประตูอยู่

"ยินดีด้วยนะครับ คุณแชมป์สนุ๊ก"

"มีรางวัลให้แชมป์มั้ยครับ?" อนุวัฒน์ถามแล้วเดินไปหาชนกันต์ เขาใช้มือข้างที่ว่างดึงอีกคนมากอดแน่น

"ขอจากลูกเอาเองสิ"

"เอาจากลูกมาแล้ว อยากได้จากแม่บ้าง :)"

"โลภ" คำตอบที่ได้รับทำเอาคนฟังหัวเราะลั่น ก่อนที่เขาสามคนจะเดินไปตามโถงทางเดิน โดยเสียงบีบแหลมจากรองเท้าเด็กดังเป็นจังหวะอีกครั้ง พร้อมกับเสียงพูดคุย หัวเราะจนสุดทางเดิน

หัวใจสองดวงที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน

ตอนนี้มี สี่ ดวงแล้วนะ

:)

*End*

//เพลงขึ้น ดอกไม้โปรย จุดพลุ//

ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะที่ติดตามกัน

ยังไงถ้ามีเรื่องสั้นที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือเรื่องสั้นของคู่อื่นๆ จะอัพเดตในทวิตเตอร์นะคะ :)

ไว้เจอกันเรื่องอื่นค่า