เจมี่ ฮาวนด์ มาแชลมีปึกกระดาษห้อยอ้อมแขน เท้าเตะเลี้ยงถังขยะห้องครัวมาถึงชุดโซฟา โรบินกำลังรอว่าควรเข้าช่วยเหลือเมื่อใด ฮาวนด์ก็หายใจเฮือกดัง ทิ้งกระดาษปึกนั้นลงถังเรียบร้อย

"บัตเตอร์ฟลาย นี่ร่างสัญญาที่ใช้ไม่ได้ ทีมทนายของนายก็ช่วยเหลืออะไรไม่ได้ หรืออันที่ฝ่ายนั้นเสนอมาแล้วทีมทนายเห็นว่าขยะ ดังนั้นมันต้องอยู่ในถังขยะ หยิบขึ้นมาอ่านเทียบถ้าต้องการ ส่วนนี่คือถังขยะที่สะอาดสุดในบ้าน" ครัวมาร์ธา สจ๊วตนั่นต้องรู้สึกอ้างว้างแน่แท้ ออกัสต์ไม่น่าจะใช้งานอะไรในนั้นเลยนอกจากตู้เย็นกับไมโครเวฟ

ฮาวนด์ยังอุตส่าห์แจกแจงรายละเอียดเรื่องอาหาร การอุ่นอาหาร วิธีทำความสะอาดห้องจุดต่างๆ อย่างไม่เบื่อหน่ายแม้ต้องย้ำอีกสักพันรอบ

"น่าจะทันกลับมาเช็คสภาพพวกเอ็งสองหน่อตอนดึกๆ" ฮาวนด์คว้ากระเป๋าหิ้วหนังดำสนิท เช่นเดียวกับเครื่องแต่งกายทั้งตัวที่ดำกลืนกับสีผม ผมฮาวนด์ดำสนิทจนผมหงอกเส้นบางเล็กสี่รึห้าเส้นนั่นเด่นขึ้นมาเป็นระยะ "เออ ใช่" ยังไม่ทันเดินถึงลิฟต์ เจ้าตัวทิ้งของทุกอย่าง วิ่งเข้าห้องน้ำ

ใครสักคนชี้ว่าห้องน้ำตามบ้านเรือนเป็นห้องน้ำแบบยูนิเซ็กส์ ตอนได้ยินครั้งแรก โรบินไม่เข้าใจว่าตนรู้สึกอะไรแน่ ริมฝีปากถึงได้สั่น ท้องขดปวด ทว่าในอกกลับมีเซนส์ของฟองสบู่ขยับระริกระรัวแบบฟองเครื่องดื่มอัดลม พวกเขาเคยถามฮาวนด์ว่ารู้สึกแบบนั้นไหม ฮาวนด์บอกว่ารู้สึกโมโห เพราะมันช่างชัดเจนอยู่ตรงหน้าทุกคน แต่คนส่วนใหญ่กลับทำเหมือนมันไม่มีให้เห็นมาก่อนเสียงั้น

ถึงจุดหนึ่งกระมัง

พวกเขาล่องหนอยู่ในโลกขี้ลืม พอถูกเห็นก็จะเกิด "อ๋อ โอเค ตามสบายนะ" ดั่งว่าเป็นแค่แขกประเดี๋ยวประด๋าว ผู้คนชอบลืมว่าโซลเมทไม่ใช่ทุกอย่าง ไม่ใช่ครูที่ควรรับผิดชอบ ตอนเด็กนักเรียนจากกลุ่มใหญ่ หาความบันเทิงจากการทำให้นักเรียนกลุ่มน้อยต้องมีปัญหาเพียงเพื่อจะเข้าห้องน้ำ ครูเหล่านั้นบอกว่าจะแก้ไขให้เหมาะสม ผลคือไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง กระเพาะปัสสาวะพวกเขาถูกท้าทายให้รอตลอดกาล "แกอยากแตกต่าง แกก็ต้องจ่าย" หัวโจกปีสามกอดอก ทำหน้ามั่นพูด โรบินเบ้ปาก จูเนียร์ไฮสอนแล้วแท้ๆ คนทุกคนแตกต่างอยู่แล้วโดยไม่ต้องอยาก พวกเขาแค่อยากเป็นตัวเอง เพื่อตัวเอง เพื่อมีความสุขกับชีวิต กับแขนขา กับลำตัว กับทุกส่วน ฮาวนด์ชอบแถบตอหนวดบางตามแนวกรามถึงไรผม และแนวเกลี่ยดั่งทรายเหนือริมฝีปาก เขาดูแลเองด้วยน้ำมันมะพร้าว มันขับให้โหนกแก้มเด่นขึ้น ซึ่งโรบิน รวมถึงตัวฮาวนด์เอง อยากให้ฮาวนด์รักทั้งหมดได้โดยไม่ต้องมีคำพูดหวังดี (TM) "คุณน่าจะตัดผมนั่น ไว้แบบนี้มันไม่ช่วยเท่าไร" ผมของฮาวนด์ยาวเงาขลับ ดัดเซ็ตเป็นลอนดุจงานมืออาชีพ เจ้าตัวการันตีว่าอยู่ทรงต่อให้ต้องวิ่งจากตึกท่วมไฟเฉกในฮอลลีวู้ด เมื่อก่อน ฮาวนด์ปล่อยกระเซิง สั้นด้วยซ้ำ จนได้เห็นคอนชิตา วูร์สต์ครั้งแรกถึงเข้าใจว่าเขามีผมแบบนั้นได้

โรบินผ่าหน้าอกตอนอายุยี่สิบสี่ และโซลเมทไม่ใช่เช็คเงินค่าฮอร์โมนเทสโทตเตอโรนรายเดือน "เปล่า ฉันไม่ได้อยากเป็นผู้ชาย" รึค่าผ่าตัด "ฉันไม่ได้เป็นผู้ชาย" รึค่ารักษาพยาบาลดูแลแผลหลังจากนั้น คนพวกนั้นบอกว่าโซลเมทจะรักทุกอย่างที่คุณเป็น ดังนั้นทั้งหมดนี่ไม่เห็นจำเป็นตรงไหน ทว่าโรบินไม่ได้เป็นโรบินเพื่อโซลเมท เหมือนที่พวกเขาไม่ได้กอดตัวเอง ภาวนาอย่าให้ใครเห็นส่วนโค้งแถวสะโพกตอนอายุสิบเจ็ดแล้วบอกว่าพวกเขาต้องเป็นผู้หญิง เพื่อเข้าสู่ฉากพบโซลเมทสุดประทับใจ "ฉันไม่ได้เกลียดผู้หญิง" พวกเขาไม่ได้ชอบสวมรองเท้าส้นแบน ติดพู่กำมะหยี่เล็กๆ เพื่อทดสอบความรักอมตะจากโซลเมท "ฉันเป็นนันไบนารี่ เหมือนฮาวนด์นั่นแหละ แค่ว่าฮาวนด์ใช้คำเรียกทั้งเขากับพวกเขา ฉันอยู่กับแค่พวกเขาอย่างเดียว" พวกเขาสวมเพราะ "ฉันชอบมัน นี่รองเท้าของฉัน" ช่วงฤดูร้อน โรบินสวมเสื้อบางคอลึก รอยแผลยาวสองข้างล่องหนอยู่กับตัวตนทั้งหมด

ถ้าโซลเมทน้อยเนื้อต่ำใจนัก พวกเขาคงปลอบได้เพียงพวกเขาเป็นเจมี่เพราะโซลเมท

"เอาล่ะ เอาล่ะ ไปจริงแล้ว ฟู่ว หวังว่าฉันจะถีบก้นออกัสต์เข้าสล็อตข่าวสักช่วงของพรุ่งนี้ค่ำได้"

"ผู้คนไม่ใช้โทรศัพท์กันแล้วเหรอ" ออกัสต์กระโดดข้ามโซฟาไปหาฮาวนด์

"ฉันใช้โทรศัพท์คุยกับพวกซีเนียร์โปรดิวเซอร์ช่องข่าว แต่ฉันจะไปขอพบผู้อำนวยการสถานีเพื่อให้แน่ใจว่ารายการอื่นของเขาจะไม่หาเรื่องนาย ออกัสต์ นายลืมหรือเปล่าน่ะ"

"อะไร"

"เวลาคนเราถามว่า 'ลืมหรือเปล่า' นี่มันนับเป็นคำถามลวงไหมนะ" โรบินเอ่ย เอานิ้วเลอะซอสเช็ดกระดาษ จะได้ลากนิ้วบนหน้าจอไอแพด เลือกสักโชว์ดูแกล้มมื้อเย็น

"งานเสวนาที่มหาลัยเก่าของนาย อาทิตย์หน้า ที่นายยืนกรานจะไปให้ได้เพราะอยากไปตอกหน้าครูที่ให้ซีลบนาย ฉันรู้ว่าพอนายโผล่ไป ยังไงเรื่องประสบการณ์การแสดงจะปลิวหายไปภายในครึ่งชั่วโมงแรก แต่นายอยากให้พวกสื่อขยี้ชื่อนายเพิ่มรึไง"

"...โอเค ขอให้พลังอยู่กับเจ้า"

"เชื่อความโกรธของฉันเถอะ"

"ทำไมพวกแกสองคนโควทหนังที่ตัวเองไม่ได้ดูฟะ"

"นายยังไม่ได้ดูสตาร์วอร์ส์อีกเหรอ"

ออกัสต์ทำท่านึก "ให้ฉันโควทแฮมเลตไหม ตรงที่บอกว่า 'ไม่'"

แวบหนึ่ง แววตามุุ่งมั่นของฮาวนด์ฉายความอยากยกเลิกแผนทั้งหมด วิ่งไปเปิดรถเพื่อหยิบชุดดีวีดีสตาร์วอร์สแปะป้าย 'เผื่อฉุกเฉิน' เทือกนี้กลับขึ้นมา

"จริงๆ เล้ย ทำไมกันนะ"

ออกัสต์

สักพักหลังฮาวนด์ออกไป ออกัสต์พึมพำถามลอยๆ เรื่อยๆ ว่าทำไมหลุดปากพูดทั้งหมดนั่น เขาไม่ได้ดูสตาร์วอร์ส์กับฮาวนด์สักที โรบินคิดว่าตนพอจับต้องคำตอบได้ แต่โลกซึ่งความรักไร้ขีดจำกัด ทุกสิ่งอ่อนโยนสวยงามไพศาลกว่าเดิมเพียงปราศจากโซลเมทของออกัสต์ช่างน่าเฝ้ามอง (ไม่มีทางเสียหรอก) นักเขียนเลยคีบบะหมี่ผัดที่ฮาวนด์ซื้อมาฝากเข้าปาก เคี้ยวทุกอย่างให้แหลกละเอียด รีบๆ กลืนลง (พวกเราก็เป็นมนุษย์นะ พวกเราควรรู้ดี)