(2) ข้อบังคับนี้ดูเหมือนเป็นการท้าทายกับความเชื่ออันคร่ำครึโบราณของสถาบันการศึกษากฎหมายที่อุดมไปด้วยอำนาจเหนือที่มาจากความเป็นชายล้นเกิน (toxic masculinity) จนบังคับกำหนดกระโปรงในฐานะสิ่งซึ่งกำกับตัวตนทางเพศของนักกฎหมาย ผู้หญิงต้องใส่กระโปรงเท่านั้น การแก้ไขให้ผู้หญิงใส่กระโปรงได้จึงอาจฟังดูเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ในวงการกฎหมาย อย่างไรก็ดี ความสำเร็จสามารถสะท้อนถึงความหวังที่จะทันสมัยของวงการกฎหมายได้จริงหรือไม่

(3) นักศึกษาในชั้นเนติบัณฑิตจะอยู่ภายใต้การแก้ไขข้อบังคับฉบับนี้หรือไม่ ข้อสังเกตหนึ่งที่เกิดขึ้นคือ ในข้อบังคับของเนติบัณฑิตยสภาฯ พ.ศ. 2507 ข้อ 17 กำหนดว่า การแต่งกายของ “สมาชิก” ได้แก่ สามัญสมาชิก วิสามัญสมาชิก และสมาชิกกิตติมศักดิ์ ว่ามีรายละเอียดอย่างไรบ้าง และกำกับการแต่งกายเพื่อ “สวมครุยเนติบัณฑิต” อย่างไรก็ดี นักศึกษาเนติบัณฑิตจัดเป็นภาคีสมาชิก ไม่ได้เป็นสมาชิกทั้งสามประเภทแต่อย่างใด ทำให้ในขณะเป็นนักศึกษาเนติบัณฑิตอยู่ นักศึกษาจึงไม่ใช่สมาชิกที่จะแต่งกายได้ตามแบบที่ข้อ 17 กำหนดไว้

(4) ในข้อบังคับเนติบัณฑิตยสภาฯ ไม่ได้กำหนดการแต่งกายของนักศึกษาหญิงไว้ชัดเจน แล้วข้อกำหนดนี้มาจากไหน ในข้อบังคับฯ ข้อ 53 วรรคสอง ที่อยู่ในส่วน “สำนักอบรมศึกษากฎหมายแห่งเนติบัณฑิตยสภา” กำหนดว่า คณะกรรมการอำนวยการอบรมศึกษากฎหมายฯ สามารถออกระเบียบใหัใช้บังคับเพื่อประโยชน์ของการจัดการศึกษา ซึ่งระเบียบนี้น่าสนใจว่าจะต้องยึดโยงจากข้อบังคับเนติบัณฑิตยสภาหรือไม่ หรือเป็นข้อกฎหมายที่เปิดช่องให้สามารถออกระเบียบแตกต่างไปจากข้อบังคับฯ ได้

(5) การกำหนดรูปแบบของการแต่งกายของนักศึกษา แล้วเทียบกับระเบียบอื่นๆ แล้ว เช่น ระเบียบสำนักอบรมฯ ว่าด้วยการสอบความรู้ชั้นเนติบัณฑิต หรือ ระเบียบฯ ว่าด้วยการเป็นนักศึกษา การสอน การสอบไล่ วินัยและมรรยาท เราตั้งข้อสังเกตว่าระเบียบนี้อาจ “ไม่ได้เป็นระเบียบแบบที่เป็นทางการ” ซึ่งดูเหมือนจะไม่มีผลบังคับใช้และดูไม่น่ากังวล แต่สถานการณ์ที่เกิดขึ้นคือระเบียบที่ไม่เป็นทางการนี้เป็นสิ่งที่สะท้อนถึงการทำให้กลายเป็นขนบ (normalization) ของสิ่งที่ระเบียบไม่ได้กำหนดไว้ แต่กลับถูกทำซ้ำจนกลายเป็นกรอบพฤติกรรมของผู้คนที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเรียนในชั้นเนติบัณฑิต  

(6) ดังนั้น หากการสอบเนติบัณฑิตมีนักหญิงที่เห็นการแก้ไขข้อบังคับเนติบัณฑิตยสภาฯ แล้วเข้าใจว่าเขาสามารถใส่กางเกงไปสอบได้ แล้วเมื่อไปถึงสนามสอบ เขาอาจถูกไล่ออกหรือปฎิเสธสิทธิในการเข้าสอบโดยเจ้าหน้าที่ของเนติบัณฑิต ไม่ว่าจะโดยอำนาจในการออกระเบียบของสำนักอบรมฯ ที่แยกเป็นเอกเทศออกจากข้อบังคับฯ และกลไกของการสร้างความเป็นขนบของการแต่งกายที่ไม่มีระเบียบชัดเจนแต่กลับมีอำนาจอย่างมากและเข้มแข็ง รวมถึงจะโดยอ้าง “ช่องว่าง”  ที่ข้อบังคับฯ ทิ้งไว้จากการละเลยนักศึกษาเนติบัณฑิตในสถานะสมาชิกก็ดี