เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนผมได้รับจดหมายจากน้องสาวเชิญให้ผมไปเยี่ยมเยียนหล่อนและลูกสาวในช่วงฤดูใบไม้ร่วงในปีนี้ แต่ทันทีที่ผมไปถึง กลับพบแต่ความเงียบวังเวงและสายตาอันหวาดระแวงของชาวเมือง

บ้านของน้องสาวผมอยู่ในย่านเมืองเก่า และผมค่อนข้างประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพบ้านที่ดูคล้ายว่าจะถูกพวกมือบอนขว้างปาหินใส่จนกระจกหน้าต่างแตกละเอียดและพื้นเต็มไปด้วยก้อนหิน ผมยิ่งประหลาดใจยิ่งขึ้นเมื่อเคาะประตูไม้เก่าๆ หลานสาวตัวน้อยกลับเป็นผู้มาต้อนรับผมแทนที่จะเป็นแม่ของหล่อน

เวลาผ่านไปจนเข้าสู่เวลาอาหารค่ำผมยังคงไม่พบกับน้องสาวมีเพียงหลานสาวของผมเท่านั้นที่ร่วมทานมื้อค่ำราวกับว่าบ้านหลังนี้มีเพียงเธออาศัยเพียงคนเดียวเท่านั้น ...น้องสาวของผมหายไปไหนทำไมถึงปล่อยลูกสาวเอาไว้ตามลำพัง?

ผมได้รับคำตอบในวันรุ่งขึ้น... ที่ใจกลางจัตุรัสย่านเมืองเก่า ร่างคนจำนวนมากถูกแขวนคอ มัดมือไพล่หลังและศีรษะถูกคลุมด้วยถุงผ้าป่านเนื้อหยาบ ร่างคนเหล่านั้นแกว่งไกวช้าๆชวนหดหู่ ชาวเมืองตะโกนสาปแช่งหยาบคาย ผมมั่นใจว่าผมเห็นร่างของบาทหลวงฝีปากกล้าคนหนึ่งที่ผมรู้จักและค่อนข้างสนิทสนมกันดี

ผมรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา นั่นคือโทษของคนที่บังอาจก้าวออกมาจากกรอบที่สังคมวางไว้ ความเชื่อท้องถิ่นที่ถูกมองว่าผิด คนที่มีความคิดเห็นต่าง เพื่อนบ้านที่น่ารำคาญและปากร้าย คนที่มีวิชาความรู้มากกว่าผู้อื่น และฉลาดเกินไป คนที่ลุกขึ้นมาเป็นหมอสมุนไพรและนักเล่นแร่แปรธาตุ... บาทหลวงบางรูปที่กล้าวิพากษ์วิจารย์การการสอนที่ไม่เป็นไปตามหลักศาสนาของพระชั้นผู้ใหญ่ ...และการอุปทานหมู่

ผลพวงเหล่านี้เกิดขึ้นเพราะความบ้าคลั่งของชายคนหนึ่ง แมทธิว ฮ็อบกินส์ แม้ว่าการทรมาณจะเป็นเรื่องผิดกฎหมายในอังกฤษ แต่ชายคนนี้กลับใช้วิธีต่างๆทรมานผู้ถูกกล่าวหาเหล่านี้ การทำให้พวกเขาอดหลับอดนอนติดต่อกันหลายๆชั่วโมงเพื่อให้เหยื่อสารภาพ  อีกวิธีหนึ่งคือการตัดแขนของผู้ถูกกล่าวหาหากไม่มีเลือดไหลออกมา ชายที่ชื่อฮ็อบกินส์เชื่อว่าพวกเขาคือแม่มด... และวิธีสุดท้ายคือการโยนผู้ถูกกล่าวหาลงในแม่น้ำ หากแม่น้ำกลืนกินผู้ถูกกล่าวหาจมลงไป หมายความว่า...แม่น้ำล้างบาปให้ ผู้นั้นก็เป็นคนบริสุทธ์ แต่หากแม่น้ำผลักดันพวกเขาขึ้นสู่ผิวน้ำ นั่นหมายความว่าแม่น้ำปฏิเสธผู้ถูกกล่าวหา ผลคือพวกเขาคือแม่มด

นี่มันบ้าคลั่งชัดๆ เพราะคำสอนที่ผิดเพี้ยนไปจากพระคัมภีร์ เพราะการละเลยของศาลจากทางการที่ไม่ตรวจสอบการสอบสวนแม่มด เพราะความบ้าคลั่งของคนๆเดียว

นั่นไม่ใช่การทำสงครามกับแม่มดแต่มันคือการทำสงครามกับคนที่ไม่มีทางสู้...

แม้จะโกรธแต่ผมก็ไม่แสดงความคิดเห็นออกมา และอาจเป็นการไม่ฉลา่ดที่จะพาเอาหลานสาวตัวน้อยๆของผมตกอยู่ในอันตรายด้วย ผมหวังว่าน้องสาวของผมจะไม่ใช่หนึ่งในร่างเหล่านั้น ผมรีบพาหลานสาวปลีกตัวหนีออกจากความโกรธเกรี้ยวของชาวเมืองและความบ้าคลั่ง ในขณะที่พวกเรากำลังก้าวผ่านร่างหญิงคนหนึ่งบนหลักประหาร สายตาของผมก็สะดุดเข้ากับสร้อยประคำกางเขนทำจากเงินเส้นหนึ่งที่ร่างหญิงคนนั้นสวมใส่ ผมได้แต่ยืนนิ่งชะงักงัน

มันคือสร้อยที่น้องสาวของผมสวมไว้อยู่เสมอ...

------------------------------------------