เราเป็นคนนึงที่สร้างโลกมโนนี้ขึ้นมาไว้เป็นทีี่พักใจของตัวเอง ในโลกความเป็นจริง เราไม่สามารถยิ้มได้อย่างเต็มที่ ยิ้งได้อย่าใจจริง เรายังเจ็บปวดกับชีวิตที่มีอยู่ ไม่มีความสุขใดๆเลย

วันไหนเราว่าง หรือหยุดจากการทำงาน เราจะใช้เวลาพวกนั้น นอนฟังเพลงที่ชอบ หลับตา แล้วจินตนาการไปต่างๆนา ซึ่งมันขัดแย้งกับโลกของความเป็นจริงแน่นอน เรามีความสุข ผ่อนคลาย

เมื่อได้จมอยู่กับความคิดแบบนี้ หลงไหลไปกับจินตนาการที่ตัวเองสร้างขึ้นมา 

เหมือนมันมันที่ๆเดียวที่เราสามารถไขว่คว้าความสุขได้ เหมือนเป็นแหล่งพลังงานที่พอจะให้เราได้ตื่นขึ้นมาใช้ชีวิตอยู่กับโลกในความเป็นจริงต่อไป แต่มันก็ไม่ได้มากพอขนาดนั้น

เราเหม่อลอยบ่อย ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว เราจะเหม่อมองมองไปไกลๆ จมอยู่กับความคิดต่างๆของตัวเอง

อธิบายไม่ถูก เวลาไหนเราฟังเพลงๆนั้น มันยิ่งทำให้เราฟุ้งเฟ้อ จินตนาการไปเรื่อยๆ เกินความเป็นจริง

จินตนาการว่าตัวเองเป็นคนนั้น คนนี้ ทำแบบนั้นทำแบบนี้ อยู่ในโลกแห่งจินตนาการที่เราไม่มีโอกาสทำมันในชีวิตจริงได้

...........

เพราะเราโดดเดี่ยวเราจรึงต้องมีโลกของเรา เราเคยคิดจะไปหาหมอนะ แต่ไม่รู้ทำไม มันไม่ได้มีความรู้สึกว่าตัวเองถึงขั้นที่จะต้องไปหาหมอ เราไม่ยอมรับว่าเราป่วยทางจิตหรืออาจจะไม่ป่วย เรายังใช้ชีวิตปกติได้ แต่เราอาจจัดการกับพวกความรู้สึกและระบบความคิดไม่ค่อยได้ ทุกอย่างถูกเก็บอยู่ในหัวหมด

เพราะที่ผ่านมาไม่เคยได้เล่าอะให้ใครฟังเลย ทุกอย่างถูกเก็บไว้ลึกๆของจิตใจ 

ในอนาคต? เราอาจจะดีกว่าที่เป็นอยู่หรือว่าจมปลักอยู่กับโลกเพ้อๆมโนของตัวเองไปมากกว่าที่เป็นอยู่นี้ก็ได้ เรายังไม่มีแรงจูงใจมากพอที่จะลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเองยังคงเฉยๆกับปัจจุบัน เพราะมันไม่มีอะไรแย่ไปกว่าที่เป็นอยู่แล้วละ