แต่ก่อนเราเป็นคนที่ติดเพื่อนมาก ให้ความสำคัญกับเพื่อนมาเป็นอันดับแรกอยู่เสมอ แคร์มากประหนึ่งว่าเป็นคนสำคัญเลยก็ว่าได้ เพราะเราขี้เหงาจนเกินไป พอเวลามีใครซักคนมันทำให้เราอยากจะเก็บรักษาความสุข ความสัมพันธ์ดีๆเหล่านี้ไว้ให้ได้นาน
แต่กลับกันเราไม่ได้เป็นคนสำคัญของพวกเขาเหมือนที่พวกเขาเป็นคำสำคัญของเรา
เราเรียกร้องกับคนอืื่นมากเกินไปเลยทำให้คิดได้ว่าชีวิตเขาไม่ได้มีแค่เราซักหน่อย
เราสำคัญตัวเองผิดเป็นอย่างมาก การเอาความสุขไปฝากกับใครซักคนจนมากเกินไปแบบเรา
ก็ทำให้น้อยใจได้ไม่น้อยเลย เราไม่ได้โกรธเพื่อนเลยนะ ทุกอย่างมันเกิดจากเราเอง
เพราะฉะนั้นเราต้องตีตัวออกห่าง หัดใช้ชีวิตแบบคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว เลิกเป็นฝ่ายเข้าหาก่อน เราเป็นฝ่ายตามมานานพอแล้ว เหนื่อยเกินไป ใครอยากชวนก็ชวน ไม่อยากชวนก็ไม่เป็นไร
เราอยู่ได้แล้ว
ถึงแม้ว่าเราจะมีอารมณ์อยากมีใครซักคนมาคุยด้วย อยากมีโมเม้นเฮฮาเหมือนสมัยก่อนบ้าง
เราก็เลยจัดการกับการหาความสุขให้ตัวเอง เราติดตามศิลปินเกาหลี เราชอบอ่านนิยาย
ซึ่งมันก็ทำให้เราหายกังวลเรื่องแบบนั้นไปมาก
ถ้ามีใครมาว่าเราไม่มีใครคบเราก็ไม่โกรธเลย เพราะเราไม่มีใครคบจริงๆและไม่อยากคบใครอีกแล้ว
เราจะเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงสุดไปเลย แต่ถ้าหากมีใครมาชวนไปไหนอันนี้ก็แล้วแต่อารมณ์อีกทีแหละ
ไปก็ได้ไม่ไปก็ได้ เราขีดเส้นกันกับทุกคนเลย
ก็อยากจะบอกว่า สบายดี :)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in