โน”โทรุกะ”

“โทรุ— ยามาชิตะ โทรุ!” คนตัวเล็กที่ถือไมค์ตะโกนออกมา แค่ตะโกนเฉยๆหูก็แทบจะแตกอยู่แล้ว เล่นตะโกนออกไมค์ขณะซ้อมดนตรี เสียงก็ดังเพิ่มไปอีกหลายเท่า 

ถึงเสียงจะดังแค่ไหน โทรุก็ดูจะยังไม่มีสติ

“โทรุ!” เสียงตะโกนดังอีกรอบ

“หา?” ชายที่หน้าเหมือนหมีเพิ่งตื่นนอน หัวยุ่งๆหันไปทางเสียงของทากะ “อ่ะ! เสียงทากะ ว่าแต่ทากะอยู่ไหนน่ะ?”

“ตรงนี้! ก้มหน้าลงมาสิเฟ้ย!” ทากะดูจะหัวร้อน ขนาดไมค์ในมือทากะดูแล้วคงเจ็บใช้ได้ โทรุประพฤติตัวดีทันที

“มีอะไรหรอ?” เขาพูดจาเสียงนอบน้อมตอบกลับไป แต่นั่นทำให้ทากะดูประสาทเสียหนักกว่าเดิม

“ทุกคนกลับบ้านเถอะ ขืนโทรุเป็นแบบนี้ซ้อมทั้งวันก็คงไม่คืบหน้าไปไหน” ทากะเหวี่ยงเป้สะพายพาดบ่าแล้วเดินออกจากห้อไปทันที สมาชิกคนอื่นมองหน้ากันแล้วเดินออกมา ทิ้งให้โทรุมองห้องซ้อมว่างๆคนเดียว

:/

“โทรุ เอาจริงเหอะนะ นายไหวรึเปล่า?” ทากะถามออกมาตอนเดินพร้อมกับโทรุในทางเดินว่างๆของสตูดิโอ

ถึงทากะจะโกรธแค่ไหน เขาก็ไม่เคยจะทิ้งเพื่อน

เพราะสุดท้าย ทากะก็คือทากะ....

เรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา ทากะและโนดะ โยจิโร่

ทั้งๆที่อยู่กันคนละที่ ไม่ได้เจอกันบ่อยแท้ๆ

ไม่สิ พวกเขาจะทำเพลงด้วยกัน

ถ้าเป็นแบบนั้น ทากะก็จะอยู่กับโนดะบ่อยขึ้น บ่อยขึ้นเรื่อยๆ

แล้วคนตัวสูงคนนั้นจะพรากชายตัวเล็กไปจากเขา

ทากะ....โนดะ.....

เขาไม่ไหวหรอก

“ไม่ ทากะ ฉันไม่ไหว” โทรุกัดฟันตอบทากะไป

“อืม...ก็คงเป็นอย่างนั้นแหละ” ทากะหยุดพูดไปสักพัก “ดูจากหน้ากับใต้ตานายเนี่ย ไปนอนพักซะเถอะ เดี๋ยวจะไม่ไหวเอานะโทรุ”

ไม่ได้หมายถึงสภาพร่างกายเขาหรอก จิตใจเขาเนี่ยแหละ ทากะไม่รู้อะไรหรอก 

เขาไม่ชอบเลย

ไม่ชอบที่ทากะต้องอยู่กับโนดะจริงๆ

“อืม เดี๋ยวฉันไปพัก นายไม่ต้องห่วงหรอกทากะ” โทรุยิ้มตอบไป คนร่างเล็กส่งตาโตๆ ร่าเริงมาหาเขาทันที

เพราะเป็นแบบนี้เลยไม่อยากให้ไปอยู่กับคนอื่นไงเล่า

“ฝนตกปรอยๆ นายอย่าตากฝนเลยโทรุ กลับบ้านดีๆแล้วกัน” ทากะโบกมือให้ก่อนเดินไปรอรถอีกฝั่ง

รอรถ?

ไม่สิ เขาเหมือนรอใครมารับมากกว่า

“นายกลับยังไงอ่ะทากะ?” โทรุอดถามไปไม่ได้ ทั้งๆที่เขาเหมือนจะรู้คำตอบนั้นอยู่แก่ใจแล้วเถอะ

“เดี๋ยวไปซ้อมกับโยจิโร่จังต่อน่ะ” ทากะตอบกลับไป

....ฉึก....

ไม่ใช่เสียงใจบางๆของโทรุ แต่เป็นเสียงเท้าของโนดะที่จิกลงจากรถมอเตอร์ไซค์ลงถนนเปียกน้ำฝนลื่นๆ ก่อนรีบเดินย่ำน้ำมาหาทากะ 

“โยจิโร่จัง!” ทากะตะโกนเหมือนจะดีใจ ตาทากะเป็นประกาย

:/

เป็นประกาย

เหมือนตอนโทรุให้สัญญา

แต่เรื่องของโทรุมันเกี่ยวกับวง และความรักที่ทากะมีให้แฟนเพลง

แต่โนดะ...ทั้งที่ไม่ทำอะไร แค่โผล่หน้ามาหาทากะแท้ๆ

สายตาของทากะก็ยังเป็นประกาย

เหมือนความสำคัญของโทรุถูกลดลงไปทุกที

:/

“อะไรเนี่ยทากะจัง?” โนดะพูดพลางหัวเราะ

วันนี้โนดะใส่เสื้อโค้ทแขนยาวสีเหลือบขาวดำ แบบคล้ายตอนในเพลง Iindesuka? หน้ายิ้มตาหยีเป็นสระอินั้นทำให้โนดะเหมือนหมีแพนด้าที่น่ากอดจริงๆ โทรุปฏิเสธไม่ได้ว่าโนดะเป็นหมีที่น่ารัก ไม่ใช่หมีตาดำหัวยุ่งเหมือนเขา

แต่ทากะก็ไม่ได้บ่นเรื่องตัวเขา ดังนั้นเขาก็เดาว่าเขาเป็นหมีอีกตัวหนึ่ง

ซึ่งแน่นอนว่าน่ารักไม่แพ้โนดะแน่ๆ หรืออย่างน้อย...ทากะก็คงรักเขา 

แม้โลกใบนี้ไม่มีอะไรดี แต่ก็ยังเหลือหน้าตาเขาที่ดีแล้วกัน 

“ไงโทรุ สนใจไปหาอะไรกินกันสามคนไหม?” โนดะเอ่ยปากชวน

“โยจิโร่จัง มันซ้อนสามไม่ได้นะ!”ทากะพูดขัดทันที

“ว้า เสียดาย นานๆเจอกันทีแท้ๆ” โนดะบ่นนิดหน่อย “กลับบ้านดีๆแล้วกันนะโทรุ”

“อืม พวกนายเองก็โชคดีแล้วกัน” โทรุยิ้มแห้งๆแบบไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไร

โนดะจูงมือทากะลุยข้ามน้ำไป ทากะดูจะลื่นเลยเกาะแขนโนดะไว้แน่น...แน่นมากๆ

พอถึงจุดที่มอเตอร์ไซค์จอดอยู่ ทากะก็ปล่อยมือที่โอบแขนโนดะแต่ยังจับมือโนดะไม่ปล่อย ฝนปรอยๆทำให้ผมทากะเปียก โนดะเอามือไปลูบผมทากะอย่างเอ็นดู ขยี้ผมเขาเล็กน้อยแล้วใส่หมวกกันน็อคให้ เสื้อแขนกุดสีดำบางๆของทากะต้านฝนแรงๆแบบนั้นไม่ได้หรอก โนดะถอดโค้ทตัวหนาคลุมร่างทากะ ก่อนจับแขนทากะพาซ้อนมอเตอร์ไซค์ขึ้นไป

โทรุได้แต่ด่าตัวเองที่ใส่แขนสั้นมาซ้อม ถ้าเขารู้ก่อนล่วงหน้าเขาจะใส่มาให้ครบทั้งเสื้อคลุม เสื้อกันฝน หมวกกันน็อค จะเอามาทุกสิ่งที่ทากะต้องการ

“พื้นมันลื่นนะทากะ ซ้อนดีๆนะ” เสียงรัวๆของโนดะบอกร่างเล็กที่ซ้อนข้างหลังแบบเขินๆ

ทากะเอาแขนสองข้างโอบตัวโนดะ แล้วเอาหน้าซุกหลังโนดะท่ามกลางสายฝน

ถึงจะเป็นหวัดเขาก็ยอมล่ะ....

:เพิ่มเติม:

โนกะ ; คำแปลและความหมาย

“มา ทากะ!” โยจิโร่จังพูดกับเขา พร้อมกับยื่นมือใหญ่ๆอบอุ่นออกมาให้เขาจับ

เหมือนแม่เหล็กดึงดูด ทากะยื่นมือเขาไปคว้าหมับทันที....ไม่ใช่แค่จับมือ ทากะคล้องแขนโยจิโร่อย่างแน่นทีเดียว

“มันต้องแน่นขนาดนั้นไหมเนี่ย ฮะๆ” โยจิโร่จังยิ้มตาหยีด้วยความเอ็นดู

น่ารักอ่ะ น่ารักมากๆเลย >< 

“งั้นฉันปล่อยนายก็ได้” ทากะปล่อยมือทันทีแล้วทำเหมือนไม่คิดอะไรมาก ฮือออออ กว่าจะมีโอกาสได้ทำแบบนี้มันไม่ใช่บ่อยๆเสียหน่อย น่าเสียดาย...น่าเสียดาย!

ทากะเลยต้องเดินคนเดียวแบบไม่มีใครช่วยพยุง แค่สักสองก้าวก็ลื่นจะตายอยู่แล้ว เขาเดินลุยน้ำไปได้ช้าๆ คนร่างสูงที่ใส่เสื้อโค้ทจึงเข้ามาใกล้และโอบไหล่เขาไว้อย่างแน่นหนา ทากะหันขึ้นไปมองทันที

“โยจิโร่จัง?” แอบเหวอเล็กๆ เมื่อกี้ไล่เขาออกมาแท้ๆนะ แต่โยจิโร่จังก็ยังอบอุ่นเสมอ ยังแคร์เขาเสมอไม่เปลี่ยนเลย

“อ่ะ...” โยจิโร่จังยื่นมืออกมาหาเขา รอบนี้ทากะกุมมือธรรมดาอย่างเขินๆ เพราะอีกฝ่ายยังโอบเขาไม่เลิก

“ไม่เกาะแล้วหรือไง?” โยจิโร่จังถามยิ้มๆ ทากะเลยถือโอกาสกอดแขนอีกฝ่ายอย่างแน่นหนา งื่อออออออ

เดินต่อไปช้าๆ จนถึงจุดที่รถมอเตอร์ไซค์ของโนดะจอดนิ่งอยู่ โนดะหันมาสบตาทากะสักแปปนึง แล้วก็จ้องเขา...จ้องเขา

“โยจิโร่จังมีอะไรหรอ?” ทากะถามอีกฝ่าย 

“หัวนายเปียกอ่ะ” โยจิโร่จังยื่นมือออกมาลูบผมเปียกๆของทากะไปมา สายตาโยจิโร่จังดูขี้เล่น นายตาหยีนั่นคือดาเมจที่รุนแรงที่สุดของทากะเสมอ เสร็จแล้วเขาขยี้ผมทากะเล็กน้อย แล้วเอาหมวกกันน็อคครอบใส่หัวทากะ และติดตรงใต้คางให้เขา

“หนาวมั๊ย?” โยจิโร่จังถามเขา

“ก็นิดหน่อย... แต่..”  ยังพูดไม่ทันจบโยจิโร่จังก็ถอดเสื้อโค้ทหนานั่นคลุมตัวทากะไว้”

“นิดหน่อยก็คือหนาว นายน่ะใส่ซะ” โยจิโร่จังถอดโค้ทออกเหลือแต่เสื้อแขนสั้นด้านใน แล้วยื่นมือให้เขาเกาะเอาไว้เพื่อพยุงขี้นรถ

“เกาะแน่นๆนะ” โยจิโร่จังบอกเขา

“อืม” ทากะเอาหน้าซุกหลังโนดะอย่างแน่น 

ถึงจะเป็นหวัดเขาก็ยอม