-The beginning-

ความสงบสุขจะกลับคืนสู่รามเทพนคร

คิดว่ามีโหรสักกี่คนแล้วที่พูดเช่นนี้.. สุดท้ายไม่ว่าจะยักษาหรือมนุษย์ ก็ทำลายคำทำนายนั้น แล้วก่อสงครามแย่งชิงอำนาจกันอยู่ร่ำไป

ครานี้ก็ไม่ได้ต่างกัน ข้าเคยคิดว่าพวกเขาจะจดจำความเจ็บปวดที่สงครามทิ้งเอาไว้ให้บ้าง แต่ก็ไม่เลย..

ข้าเคยโศกเศร้า ที่ต้องเฝ้ามองพวกเขาตายไปทีละคน แต่ตอนนี้ข้าชินชากับมันไปเสียแล้ว ร้อยปีได้กระมัง ที่แผ่นดินต้องถูกฉาบด้วยเลือด บรรพบุรุษสละชีพตนเพื่อชนรุ่นต่อไป ที่จะต้องล้มลงตายในที่เดียวกันซ้ำๆ

ข้าค่อยๆสูญสิ้นความหวังกับคำกล่าวที่ว่า "ความสงบสุขจะคงอยู่กับรามเทพ" ไปทีละน้อย

"ร่างกายของเอ็งอ่อนแอเกินที่จะฝึก จิตใจของเอ็งอ่อนโยนเกินกว่าจะรับแรงกดดัน" แต่ผู้ที่ไม่คู่ควร ก็คือผู้ที่ไม่คู่ควร..

ข้าเป็นเพียงเหล็กไหลชิ้นหนึ่ง ที่ใครจะหยิบจะจับก็ไม่รู้สึกรู้สา ข้าอยู่มานานเกินกว่าจะสนใจความเป็นความตายของมนุษย์ ข้ามอบพลังให้พวกเขาเพื่อปกป้องรามเทพครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วสุดท้ายพวกเขาก็ทรยศกันเอง ข้าไม่สนว่าพวกเขาจะต้องเป็นทาสของยักษ์หรือไม่

ความศรัทธาในมนุษย์ของข้าได้หมดไปแล้ว

"ทั้งหมดเพื่อไอ้เศษเหล็กชิ้นนี้น่ะหรอ!"

ก็เออสิวะ...

...

เสียงร้องของไอ้หนุ่มนี่ไม่ได้ต่างอะไรจากคนอื่น มันคือความเจ็บปวดหลังจากสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปในพริบตา จะกี่ร้อยกี่พันปีข้าก็ยังจดจำเสียงของพวกเขาทุกคนได้ไม่ลืมเลือน

...

ข้าคงเป็นเหล็กไหลที่ใจอ่อนที่สุดในนคร

ข้าบอกไม่ได้ว่าข้ากลับมาศรัทธาในมนุษย์แล้วหรือไม่

"เอ็งเป็นความหวังสุดท้ายแล้วอ๊อด!" แต่ข้าจะเห็นแก่ความเสียสละและความภักดีต่อรามเทพของพ่อเอ็งก็แล้วกัน อ๊อด

-The route-

ไม่สิ ถ้าข้าไปกับคนอื่น มันคงง่ายกว่านี้ ผู้ที่นำศาสตราวุธกลับคืนสู่รามเทพ ดันไม่รู้ทางไปรามเทพ แถมโดนขโมยไปแบบง่ายๆ โดนลิงกัด ขึ้นเรือยักษ์ แล้วโดนสลัดอากาศขโมยไปอีกทอด...

ปวดหัว..ถึงจะไม่มีหัวก็เถอะ

นั้นเป็นครั้งแรกที่ข้ายื่นมือเข้าไปช่วย แน่ล่ะ.. จะเข้าไปช่วยแม่โจรสาวจากเจ้ายักษ์ตัวใหญ่ด้วยมือเปล่าๆ ถ้าไม่ช่วยข้าคงไม่ถึงรามเทพ..

เจ้าหนุ่มนี่ไม่ได้มีคุณสมบัติเพรียบพร้อม.. แต่ก็ไม่มีมนุษย์ใดเพรียบพร้อมตัวแต่เกิด ความหวังของจมื่นพันวรเดช ยังไม่เป็นศูนย์เสียทีเดียว..

ข้าเห็นเขาตั้งแต่พรากจากอกแม่.. เขายังไร้เดียงสาเกินกว่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าแค่มองเขาล้ม ลุก วิ่งเล่น ปีนผา กินข้าว ฝึกวิชามวยไม่กี่ครั้ง มันเหมือนเพียงพริบตาเดียว เจ้าตัวเล็กๆกลมๆก็กลายเป็นไอ้หนุ่มวัยยี่สิบ.....ที่ก็ยังไร้เดียงสาอยู่เหมือนเดิม.....

เขาเติบโตขึ้นทุกครั้งที่ก้าวเท้าออกไป แข็งแกร่ง กล้าหาญ แต่อดีตภายในใจยังคงกัดกินเขา ในตอนที่ผู้กอบกู้กำลังจะกลายเป็นเพียงนักรบที่เข่นฆ่าด้วยความแค้น ข้าสั่งสอนเขา..

"พวกเราต่างต่อสู้ในสงครามที่ไม่ได้เป็นคนก่อ" หวังว่าซักวันเขาจะโตพอที่จะไม่ต้องให้ใครคอยห้าม

-Miracle-

ปาฎิหาริย์ก่อเกิดจากศรัทธา ไม่รู้ว่าทำไมข้าถึงเอาแต่คิดแบบนั้นในตอนที่เทหะยักษาวางข้าลงในกองไฟ ข้าต้องศรัทธาในสิ่งใด ในตอนนี้จะมีปาฎิหาริย์อะไรเกิดขึ้นได้อีกหรือ

ไอ้หนุ่มนั่นคงทำได้ดีที่สุดเท่านี้ ข้าไม่โทษเขา.. เขาไม่มีสิทธิ์เลือกที่จะทำหรือไม่ทำสิ่งนี้ด้วยซ้ำ บางครั้งอะไรๆมันก็ไม่อาจอยู่ในความควบคุมของเรา

มันคงถึงเวลาของข้า ที่จะต้องจากไป

"ไม่ เจ้าต้องไม่ตายสิ อ๊อด"

...

เจ้าเด็กโง่เอ๊ย...

ด้วยพลังของข้า หลอมรวมเข้ากับร่างกายของอ๊อด เราทั้งคู่นำจุดจบมาสู่เทหะยักษา นำความสุขกลับคืนสู่รามเทพนครตามคำทำนาย

ฟังดูตลกดี ทั้งๆที่คราแรกที่พบกัน เจ้ายังเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่บุรุษในคำทำนายด้วยซ้ำ ข้าไม่เคยหวังอะไรในตัวเจ้า

แต่เห็นรามเทพที่มีแต่รอยยิ้มและความสงบสุขในตอนนี้ ข้าคงสบประมาทวลีที่ว่า ปาฏิหาริย์ก่อเกิดจากศรัทธา ไม่ได้อีกต่อไป

กระนั้นข้าก็ไม่อาจบอกได้ว่าศรัทธาที่ข้าสูญเสียไปเมื่อนานมัััััััััััันกลับมาแล้ว แต่ตอนนี้ข้าศรัทธาในตัวเจ้ามากกว่าใครๆ

มันเป็นการเดินทางที่ไม่ได้เนิ่นนานอะไร ถ้าเทียบกับเวลาที่ข้าอยู่ยงมาทุกวันนี้

แต่มันจะเป็นช่วงเวลาที่ข้าจะจดจำได้ดีกว่าช่วงเวลาใด

มันถึงเวลาที่เราต้องแยกจาก ขอบใจเจ้ามาก

ขอให้มีสุขสืบไป..