but...

(1)

ใช้เวลานานเหมือนกัน กว่าที่เราจะนึกถึงเขาได้โดยไม่เจ็บปวด/คิดถึง/โหยหา

แต่ตอนนี้ เราสามารถบอกได้เลยว่าเขาเป็นแค่คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตแล้วก็ผ่านไป

เรื่องของเรากลายเป็นแผลเป็นจางๆ ที่ไม่ทำให้รู้สึกอะไรแล้ว เหลือไว้เพียงแค่ความทรงจำเท่านั้น.

(2)

เรา = เด็กจบใหม่/ซื่อๆ/ไม่เคยมีแฟน           เขา = รุ่นพี่ที่ทำงาน/ใจดี/เพิ่งเลิกกับแฟน

ทำงานทีมเดียวกัน , เจอกันทุกวัน , แล้วเขาก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีในเวลาทีเราท้อแท้หงุดหงิดจากงาน

เขากลายเป็นกำลังใจในการไปทำงานของเราเลย ไม่ว่าจะหนัก จะวุ่นวายแค่ไหน 

แค่ได้เจอกัน มันก็โอเคแล้ว 

เหมือนกับว่าคนอื่นในออฟฟิศจะรู้ว่าเราชอบเขา ก่อนที่เราจะรู้ตัวเองว่าเราชอบเขาเสียอีก 

บ้าจริง! ไม่เคยเก็บอาการอยู่เลยแฮะ

เรารู้สึกดี/เขาไม่เคยปฏิเสธความหวังดีของเรา/คนรอบข้างเชียร์

แบบนี้ happy ending แน่นอน.

(3)

บ้า... ไอ้ happy ending มีแค่ในละครเท่านั้นแหละ

ถึงเขาจะไม่เคยพูดออกมา แต่ก็มีคนบอกบ่อยๆ ว่าเขาเดทกับคนอื่นอยู่นะ 

แค่คำพูดก็ทำให้ใจคนมันโหวงวูบได้ขนาดนี้เลยหรอ?

แน่ะ ยังไม่พอ เอารูปถ่ายมาให้ดูอี๊กกก

ถาม เราหยุดมั้ย?

ตอบ ก็ในเมื่อเค้ายังไม่ได้ประกาศตัวว่าเป็นแฟนกัน เราก็ยังมีสิทธิ์ดิ ใช่ป่ะ

(4)

ทุกอย่างมันถลำลึกลงไปเรื่อยๆ และเราก็ปล่อยให้มันเป็นไป โดยไม่คิดจะหยุด

จนพี่ผู้หญิงคนนึงที่เราสนิทด้วยมากๆ รู้ทุกเรื่องของเรากับเขา ทนไม่ได้จนพูดขึ้นมาคำนึง

"เธอไม่สงสารผู้หญิงคนนั้นหรอ"

สงสารคืออะไร? ทำไมต้องสงสาร? 

ถ้าเราสงสารผู้หญิงคนนั้น คือเราต้องเลิกใช่มั้ย แล้วตอนนี้ใครน่าสงสารที่สุดล่ะ

เราก็ยังเป็นเรา เป็นมนุษย์ เป็นคนเห็นแก่ตัว

(แม้ว่าคนอื่นจะพูดจนปากเปียกปากแฉะแค่ไหน คิดไม่ได้มันก็คือคิดไม่ได้ไง 5555 )

(5)

พูดตรงๆ มันไม่ได้มีความสุขหรอกนะ

ไอ้ความสัมพันธ์ประหลาดนี้อ่ะ

มันเป็นความสุขประเภทที่ต้องหลอกตัวเองว่ามี

บอกคนอื่นว่าเป็นพี่น้องกัน มีแค่เรากับเขาที่รู้ว่าเรื่องจริงคืออะไร

จะไปไหนมาไหนก็ต้องหลบซ่อน อย่างกับเป็นผู้ร้าย

ได้อยู่ด้วยกันมันก็ดี แต่พอลับตากัน

เขาก็ไม่ใช่ของเราแล้ว.

(ุ6)

คิดว่าจะมี conflict อะไรที่ทำให้เราเลิกกะเขาล่ะสิ

ช่ายย....ผู้หญิงคนนั้นรู้จนได้ว่าแฟนแอบมีกิ๊ก เราเลยต้องเลิกคุย

.

.

.

เปล่าหรอก 555555555 ไม่ใช่เลย 

มันมาถึงจุดนึงที่เราทนไม่ไหว เราไม่อยากจะหลอกตัวเองแล้ว  

คำคมที่คนอื่นชอบแชร์กัน มันผุดขึ้นมาในหัวเรา

'ถ้าเค้าจะเอามึง เค้าเอาไปนานแล้ว'

 

จุดนึงที่เรารู้สึก 'เสียหน้า' มากกว่า 'เสียใจ'

พอคิดย้อนกลับไปตั้งแต่เริ่มต้น

ถ้าเขาชอบเรา เขาจีบเราไปนานแล้ว 

ความพยายามที่เราทุ่มเทกับเขามาตั้งมากมาย ทำไปเพื่ออะไร

แน่นอน เขารู้อยู่แล้วว่าเราชอบ แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ หรือแม้แต่ตอบรับ

เราไม่ได้ไร้ประโยชน์จนเขาไม่อยากได้ แต่ขณะเดียวกันเราก็ไม่ได้มีประโยชน์จนเขาจะเอา 

มันเป็นความรู้สึกที่แย่มาก เราอาย เหมือนไปยัดเยียดขายของที่ไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไร

ทุกอย่างมันค่อยๆ พังทลายลงมา.

(7)

ช่วงเวลาแห่งการคิดได้และตัดใจ

โชคดีที่เราลาออกจากงานด้วย ปิดโอกาสที่จะเจอกัน

เราบล็อก อันเฟรนด์ อันฟอลโล่ว ทุกโซเชียลเน็ทเวิร์คของเขา ตัดการติดต่อจากเขาทั้งหมด

แต่ประหลาดใจตัวเองเหมือนกันที่ไม่เคยร้องไห้เลย

ยอมรับว่ามีบางวูบที่อยากจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม 

ทุกย่างก้าวของการตัดใจมันทรมานมาก ยิ่งเราบอกใครไม่ได้ 

เราเศร้า ต้องมีคนถามว่าเราเศร้าเรื่องอะไร ทุกอย่างมันจะย้อนกลับไปที่เขา 

ตื่นก็คิดถึง/นอนก็คิดถึง/ขนาดฝันก็ยังฝันถึงเลย

เราเป็นบ้าอยู่สามเดือน แล้วก็จบ

"2ปีแล้ว เรายังลืมเค้าไม่ได้เลย"

"ผมรักคุณมาก ผมจะไม่มีวันลืมคุณ"

นี่มันคำโกหกหลอกลวงทั้งเพ

เราใช้เวลาแค่ 3 เดือนเท่านั้นแหละ.

(8)

บทจะขาด มันก็ขาดเหมือนไม่เคยต่อกัน อย่างนั้นแหละ

เรากลับไปเจอเพื่อนๆพี่ๆ ที่ทำงานเก่าบ้าง 

หลายคนบอกว่าเสียดายที่เราไม่ได้คบกัน เรายิ้ม เขายิ้ม

เราคุยกับเขาเรื่องดินฟ้าอากาศ เรื่องงานบริษัทที่หนักเหมือนเดิม ราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้น 

ทุกวันนี้เขาก็ยังคบกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ และค่อยๆ เปิดตัวเธอมากขึ้น

ล่าสุดที่คุยกัน เขาบอกว่ามีความสุขดี.

(9)

และเราก็มีความสุขดีกับปัจจุบันของเรา.